Οι τοίχοι ανάμεσα μας. 2

Κεφάλαιο 4

Στην διαδρομή για την πλατεία μαζί με τον Γιώργο ήταν πολύ ευχάριστη που με έκανε να ξεχάσω εντελώς για τον Γιάννη. Με τον Γιώργο είχαμε σχέσεις, δηλαδή τυπικές... Όπως με τους περισσότερους συμμαθητές. Αλλά νομίζω πως θα πρέπει να μιλάω πιο συχνά μαζί του, είναι καλός, όχι ότι δεν το ήξερα από πριν και μ'άρεσε πάρα πολύ η παρέα του. Από'τι φαίνεται και σε αυτόν άρεσε η παρέα μου αφού ζήτησε τον αριθμό μου λίγο πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας και μου είπε να περιμένω σύντομα τηλέφωνο για να βγούμε.

<<Φίλιππεεεεεε!>> φώναξα και έτρεξα και πήδηξα πάνω του. Μείναμε έτσι για λίγη ώρα.

<<Μου έλειψες πολύ μικρή.>> μου λέει και με αφήνει κάτω αλλά δεν με αφήνει από την αγκαλιά του.

<<Και εμένα πάρααα πολύ.>> λέω σαν μικρό παιδί.

<<Μμμ γιατί όμως δεν σε βλέπω καλά;>> πόσο καλά με ξέρει!

<<Ξες... Τίποτα άστο...>> λέω και χαμηλώνω το βλέμμα μου.

<<Απαιτώ να μάθω τώρα!>>

Έτσι άρχισα να του διηγούμε τι έγινε από την αρχή μέχρι το τέλος και για τον Γιώργο...

<<Και δεν θες να πάμε εκεί που είναι;>> με ρωτάει και κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά.

<<Σίγουρα;>> με ξαναρωτάει.

<<Ναι θα γίνω πιο χάλια αν και θέλω να του την σπάσω τόσο πολύ και να του δείξω ότι δεν με νοιάζει που ήρθε.>> απαντάω τελικά.

<<Οπότε;>>

<<Πάμε εκεί που είναι.>> του λέω αποφασιστικά και σηκώθηκα αμέσως από το παγκάκι που καθόμασταν αλλά μετά το ξανασκέφτηκα και έκατσα πάλι και ο Φίλιππος γέλασε μαζί μου.

<<Λοιπόν σήκω κυρία μου και πάνε πούλα του λίγο ειρωνεία για να καταλάβει τι εστί Άννα!>> και με αυτό που είπε σηκώθηκα ξανά, ξεφύσιξα και του έκανα νόημα να σηκωθεί. Είδα για άλλη μία φορά σε ποια καφετέρια έχουν κάτσει και ξεκινάμε.

Πάλι καλά δεν θα έχω τους δικούς μου εδώ. Έχουν φύγει στο χωριό μου για τις γιορτές και όταν λέω στο χωριό εννοώ στην γιαγιά στην Καβάλα. Θα είμαι μόνη μου 2 εβδομάδες! Επιτέλους θα είμαι ήσυχη! Αν εξαιρέσουμε τον αδερφό μου. Δηλαδή δεν θα μείνουμε μαζί, δεν θα ξαναγίνει αυτό το λάθος αλλά θα έρχεται συχνά για να βλέπει αν είναι όλα καλά και αν χρειάζομαι κάτι.

<<Εσύ πως τα πας με την Ράνια;>> τον ρωτάω.

<<Μια χαρά, όλα καλά ευτυχώς.>> μου απάντησε και όταν μιλούσε για την σχέση τους ή για την Ράνια έλαμπε το πρόσωπο του και είχε ένα απίστευτο χαμόγελο. Πόσο χαίρομαι για αυτόν, μάλλον και για τους δύο.