Οι τοίχοι ανάμεσα μας. 2

Κεφάλαιο 7

Τις επόμενες 2 μέρες δεν βγήκα από το σπίτι.
Μόνο τα πρωινά ερχόταν η Φανή σπίτι μου και το υπόλοιπο της ημέρας το περνούσα διαβάζοντας, σερφάροντας στο ίντερνετ και φυσικά κοιμόμουν!

Σήμερα το πρωί όμως με ξύπνησε το τηλέφωνο και ήταν ο Παναγιώτης, ο αδερφός του Γιάννη, αλλά τι με θέλει;

<<Ναι;>> απαντάω.

<<Άννα σε ξύπνησα;>> με ρώτησε και ακουγόταν συγχυσμένος.

<<Ναι... Έγινε κάτι;>> τον ρωτάω.

<<Εεε... ναι...>> κόπιασε.

<<Τι έγινε;>>

<<Εεε κοίτα... Χθες, δηλαδή το πρωί, γυρνούσαμε με τον αδερφό σου από ένα μπαρ και τρακάραμε... Ο αδερφός σου δεν είχε πιεί αλλά ο άλλος ο οδηγός ήταν χώμα...>> σταμάτησε να μιλάει.

<<Πες μου ότι είναι καλά!>> φώναξα και άκουσα τον να αναστενάζει.

<<Ηρέμισε σε παρακαλώ πολύ. Είμαστε στο νοσοκομείο->>

<<Σε ποιο;>> είπα διακόπτοντας τον και πετάχτηκα από το κρεβάτι και άρχισα να βάζω ότι έβρισκα μπροστά μου.

<<Αυτό κοντά στο σπίτι σας.>>

<<Οκ, έρχομαι!>> και του το κλείνω. Άρπαξα το μπουφάν μου, το κινητό με τα ακουστηκά, βάζω τα παπούτσια και φεύγω.

Άρχισα να περπατάω γρήγορα και βάζω και τα ακούστηκα μου και παράλληλα στέλνω μήνυμα στην Φανή να μην έρθει σπίτι μου όταν ξυπνήσει.
Άρχισα να περπατάω τόσο γρήγορα που μέσα σε ένα δεκάλεπτο έφτασα, ενώ κανονικά είναι κόντα στα είκοσα λεπτά απόσταση.
Πέρνω τηλέφωνο το Παναγιώτη να τον ρωτήσω σε ποιο κτήριο να μπω, όροφο και τα σχετικά. Μου είπε ότι θα έρθει να με πάρει και περίμενα με άγχος!
Γιατί έγινε τώρα αυτό ρε γαμώτο! Τώρα που λείπουν και οι γονείς μου, τώρα που έχουμε γιορτές!

<<Που είναι;>> ρωτάω μόλις βλέπω τον Παναγιώτη και τρέχω κοντά του.

<<Στα επείγοντα.>> μόλις το άκουσα αυτά η καρδιά μου έκανε κρακ... Θέε μου ας είναι καλά!!

<<Πως είναι;>>

<<Σε λιγότερο από ένα τέταρτο θα μπει χειρουργίο.>> μου λέει και η καρδιά μου πλέον άρχισε να χτυπάει γρήγορα και τα πόδια μου επιταχύνουν από μόνα τους.

<<Ηρέμισε σε παρακαλώ.>> μου λέει ο Παναγιώτης.

<<Θέλω να τον προλάβω να τον δω.>>