Szkoła marzeń

Rozdział 18

*Per Ookami*
Ciach. Ciach. Ciach. Jak moi ulubieni Asasyni. W milczeniu. Już nie ma strażników. Sally postraszy niektórych, ale nikt jej nie złapie. Za szybka. W końcu, gdy krew zaczęła rozlewać się po całym budynku, pozostało tylko jedno biuro. Romuald Prescott. Dyrektor tego morderczego ośrodka. Zabójca.
-Requiescat in pace.-szepnęłam raz jeszcze.
Delikatnym krokiem, postukując trampkami o płytki na korytarzu, dochodziłam do biura. Równie ostrożnie otworzyłam drzwi i zasiadłam na krześle. Prescott wyglądał na starszego. Jego włosy powoli siwiały. Leżał głową na biurku wystraszony.
-Podnieś się, dupku.-szepnęłam stanowczo.
Usiadł normalnie w swym fotelu. Był okropnie blady.
-Ookami Last? To naprawdę ty? Uf...
Wzdrygnęłam się.
-Tylko ja? To ja mogę powiedzieć, że to tylko ty. Tylko ty zostałeś.
-Dla... Dlaczego?
-Nie pamiętasz, Prescott!? Osobiście porwałeś mi ciotkę i kazałeś zamordować rodziców! I ty się pytasz dlaczego!?-wybuchłam najgłośniej jak się dało.
-Twoja rodzina była podejrzana o bycie bądź ukrywanie ich. A jak wiesz, mamy prawo badać ich i w razie czego pozbyć.
-Ich? Czyli kogo?
-G/POB. (Groźne/Psychiczne Obiekty Badań) popularnie zwane creepypastami. Jesteś obiecującą, mądrą dziewczyną, więc nie powinnaś się z takimi "niechcianymi" zadawać.
-"Niechcianymi"? Za późno, dupo wołowa. Oni, jako jedyni przyjęli mnie życzliwie. Jestem jedną z nich! Obraziłeś moją rodzinę!
-Wiesz, że mam to na nagraniu? Widzę że masz stary nóż twojej równie głupiej ciotki. Zaraz cię zabiję i poddam bardzo szczegółowej sekcji zwłok i zobaczymy...
-Ha! Jeszcze tego nie pojąłeś!? Jesteś tu sam, Prescott! SAMIIUSIEŃKI W PROMIENIU 20KM!!! Twoi podwładni byli idiotami. Rzucali się na bezbronne dziecko, a zignorowali mnie! Widzisz? Jestem lepsza!-ostatnie słowa wyrzekłam wbijając mu nóż w rękę. Krzynął z bólu. Obróciłam kilkakrotnie ostrze, powodując większy krwotok. To było takie... przyjemne. Wtem ze stukotem bucików wbiegła do pokoju Sally. Z uśmiechem na ustach spojrzała na Prescotta.
-Och, jak ty fajnie cierpisz!-westchnęła.-Jeszcze on został do pomęczenia?
-Tak... To od kogo zaczniemy? Może od Eyeless Jacka?-zwróciłam się w stronę roześmianej dziewczynki.
Wbiłam mu nóż w oko. Krzyknął przerażony. Szybkim ruchem je wydłubałam, a potem zrobiłam to samo z drugim.
-Za...bi...j-jęknął donośnie.
-Jeszcze nie...-mruknęłam z uśmiechem.-To teraz może Jeff?
Odcięłam mu powieki, choć w sumie było to tylko elementem legendy, niżeli rzeczywistą cechą wyglądu czarnowłosego. Następnie wycięłam mu przepiękny uśmiech. Po chwili postanowiłam rozciąć mu struny głosowe, aby był nieco ciszej. Zabawa z pomocą Sally trwała bardzo długo. Gdy w końcu Prescott wyzionął ducha i wykrawił się, wyszłyśmy z gabinetu.
-Ookami... gdzie jeszcze nie byłyśmy?
-W samym laboratorium. Nikogo tam nie ma... żywego... ale rozejrzeć się można.
Przeszłyśmy zakrwawionymi korytarzami w stronę sporego laboratorium. Było tam sporo pociętych od dawien dawna istot. Im już nie mogłyśmy pomóc.
-Czyli oni zabili ci rodzinę?-mruknęła Sally.
-Tak.
W końcu weszłyśmy do korytarza pełnego cel. W pierwszych czterech znajdowała się jedynie zaschnięta krew różnorakiego koloru. W kolejnej bezkształtna szara masa, przywodząca na myśl galaretkę. Następne były puste. Gdy zamierzałam już zawracać, usłyszałam jęk.
-Ookamiś? Wiii... lczuniu...
Nie, to przecież niemożliwe!
*Per Jeffa*
Ja? Ja się nie nadaję? Doprawdy, ja do walki się najbardziej nadaję. Ale nie, bo mam czekać na powrót wilczki i Sally. Głupota. Chociaż w sumie... Pójdę ich poszukać... Mam to gdzieś, że ekipę zaatakował patrol MdsP, sami stwierdzili, że pójdą beze mnie. Nie chcą mojej pomocy, więc zmuszać nie będę.