Szkoła marzeń

Rozdział 19

*Per Ookami*
Podeszłam do ostatniej celi. Stała tam moja ciocia. Po moich policzkach popłynęły łzy. Szybko rozwaliłam zamek, a ciocia mnie przytuliła.
-Tęskniłam wilczuniu...-powiedziała.
-Ja też...-mruknęłam.
-Cioociu Wilczo!-usłyszałam zawołanie Sally.
Sześciolatka podbiegła do niej niczym do mamy i wtuliła się.
-Muffinko, a ty co tu robisz?-spytała ciocia.
-Przyszłam mordować z Ookamiś, ciociu!-zachichotała.
Stanęłam jak wryta. Ciocia znała Sally i tak jak ja nazywała ją muffinką!?
-To bardzo ciekawe, ale nie powinnyśmy tak tu stać. Co jeśli ktoś tu przyjdzie?
Wyszłyśmy z laboratorium, a ciocia z zainteresowaniem i podziwem spoglądała na leżące wokół ciała.
-Prescott wiedział, że żyjesz?
-Nie wie... Czy ty powiedziałaś wiedział? Zabiłaś sukin... surykatkę?-zacięła się ciocia.
No tak, przy dziecku się nie klnie.
-Zabiłyśmy go! Było super!-krzyknęła Sally.
*Per Slendera*
Gdy wróciliśmy, Jeffa nie było w szkole. Jak zwykle, czułem już, że polazł dość daleko. Mijały kolejne godziny, a ani on, ani dziewczyny nie wracały.
*

Per Wolfii*
Dotarłyśny wspólnie do jaskini. Ookami wspominała coś o szkole, w której ma schronienie. Sally zdążyła zasnąć mi na rękach, więc moja wilczunia zmieniła się w wilka i utuliła Muffinkę. Ja wtedy przesunęłam jedną ze skał i wyjęłam niszczący się album. Ookami przysunęła się bliżej i spojrzała na rozwalającą się okładkę.
-Tak, to ten sam. Oglądałyśmy go... pięć lat temu?
-Taa...-odezwała się po wilczemu.-Nigdy mi nie powiedziałaś, czy oni naprawdę istnieją.
Otworzyłam album. Pokazałam jej wtedy zdjęcie, na którym leżała w śniegu, w wilczej postaci. Była to jej pierwsza odważniejsza przemiana. Ale nim zdążyłam otworzyć na ciekawszej fotografii, Ookamiś zasnęła. Odłożyłam niszczące się dzieło, dorzuciłam drewna do ogniska i wyszłam, poprawiając zsuwający się kaptur. Czuję, że nie jesteśmy tutaj same.
*Per Jeffa*
-Jeffi, nie powinieneś spać na gołej ziemi, bo się rozchorujesz.-usłyszałem głos nad głową.
Otworzyłem oczy. Kiedy zdążyłem zasnąć w tych liściach? Spojrzałem przed siebie. Stała tam kobieta. Przypominała mi nieco Ookami. Miała na głowie ciemny kaptur. Patrzyła na mnie z powagą, bez jakiejkolwiek oznaki strachu.
-Cieszę się, że się obudziłeś. Wstaniesz?-jej głos wydawał mi się podejrzanie znajomy.
Brzmiał ciepło i jakoś... ufnie? Na świecie nie było dużo osób, którym mógłbym zaufać. Jednak nie pozbawiło to mnie ostrożności.
-A skąd pani mnie zna?-odrzekłem wstając.
Spojrzała na mnie lekko zdenerwowana. To nie był taki zwykły strach. Raczej lekkie zakłopotanie.
-Nie pamiętam.-rzuciła szczerze.-Nie stój tak, na pewno już się rozchorowałeś.
Poprowadziła mnie do jaskini. Było tam rozpalonei ognisko i coś śpiącego.
-Zostaw je. Nie powinniśmy ich budzić.
Przysiadłem przy ogniu i usiłowałem się ogrzać. Kobieta wyjęła album i zaczęła go wertować. Nie chciała mi jednak pokazać zawartości zdjęć. Spoglądałem na nią co chwila, usiłując cokolwiek odczytać z jej twarzy. Wtem jej fioletowe ślepia wpatrzyły się we mnie. Czekaj... fioletowe!?
-Przyjęcie urodzinowe...-wymamrotała niemal bezgłośnie.-To był najzwyklejszy dzień...
Zwyczajny człowiek zabrałby ją do psychiatryka. Ja jednak znałem ten odruch. Tak zachowywały się osoby z amnezją po "oświeceniu".
-Dzieciaków było od groma, własnych myśli się nie słyszało... a wtedy pojawił się ten dupek, czyż nie?-wtedy rozpoznałem, że mówiła o mym początku.-I wtedy ta czerń w głowie... pistoleciki, które zawinęli z miejscowego komisariatu... jak go powaliłeś wszyscy darli się dookoła... butelka Sobieskiego i ten śmierdzący wybielacz... i zapalniczka z Ferrari...
Zadrżałem. Nikt nie znał takich szczegółów. Żadna rozpuszczona legenda nie wspominała o Sobieskim i Ferrari, nawet Papciowi nie mówiłem o tym. Więc skąd ona wie?
-Kim jesteś?-spytałem, ciągnąc ją za płaszcz.
Pod kapturem kryły się wilcze uszy. To nie była Ookami. To...
-Ciocia?-jęknąłem zadziwiony.
Teraz sam miałem "oświecenie". Wolfia. Morderczyni. Wilczoucha opiekunka. Jak mogłem zapomnieć o kimś takim?
-Slender ukrył pamięć o mnie przed wami gdy zniknęłam, prawda?-odpowiedziała na niezadane pytanie.
-Najwyraźniej... Ile jest wilczouchych ludzi na ziemi?-spytałem cicho.
-Słyszałam tylko o mnie i mojej siostrzenicy. Czemu pytasz?
Ten błysk. Za każdym razem, spoglądając Ookami w oczy wiedziałem że mogę jej zaufać... Teraz wiem przynajmniej, dlaczego. Wtem zobaczyłem, że z chrapiącego kąta wyszła Sally, przytulona do wilka.
-Jeffiś? Jesteś! Zobacz! Zobacz! Ciocia Wilcza i Ookamiś!
Wilk od razu podszedł do mnie i polizał mnie po twarzy. Wyszczerzył kły w zadziornym uśmiechu, a po chwili się zamienił w Ookami. Moją Ookami.
-Tak myślałam, że na dupie nie usiedzisz, Jeffu~
Wtem usłyszeliśmy chichot. Ciotka patrzyła na nas ze śmiechem, a potem podała nam dwa zdjęcia. Jedno przedstawiało mnie zwisającego głową w dół z huśtawki, a drugie, które skądś znałem, Ookami robiącą dokładnie to samo.
-Pamiętasz wilczusiu? Zawsze patrząc na to zdjęcie z Jeffem mówiłaś, że chciałabyś go poznać...
-A ja robiłem to samo z twym zdjęciem...-dokończyłem myśl.
Jednak pocałowałem Ookami. Niemal ją przewróciłem, pragnąc jej ust ponad wszystko. Ostatnie na co zwracałem uwagę to ciocia, zasłaniająca Sally oczy. Rozkosznie.