What Now? (Dramione) (Dutch)

Ron's comeback

Harry stond aan het einde van de gang op me te wachten, het zal hem wel te lang geduurd hebben want het was de bedoeling dat ik naar hem toe zou komen zei Draco. In ieder geval stond hij daar. Snel liep ik naar hem toe. "Hey, Hermione wat duurde dat lang zeg. Was mijn boodschapper de weg kwijt ofzo?" grinnikte Harry. "Ik had een beetje een situatie met jouw boodschapper ja, Draco's vriendinnetje Astoria kwam er ook nog bij, heel erg bedankt Harry." lachte ik terug naar hem. "Draco? Draco Malfoy? Ik wist niet dat hij hier werkt?" ik zag aan het vragende gezicht van Harry dat hij dit keer geen grapje maakte. "Meen je die? Je had Malfoy niet gestuurd?" zei ik net zo vragend terug. "Nee, ik heb het niet aan hem gevraagd, maar ach je hebt de boodschap gehad dus mij hoor je niet klagen. Kunnen we misschien eventjes een rondje gaan lopen denk je? Ik moet je wat vertellen.."

We liepen zoals gezegd ergens een rondje. Waar vraag je? Ik heb geen flauw idee, we zijn ergens naartoe verdwijnseld. Eén of ander bos vlakbij. "Harry is alles oké? Ik begin me zorgen te maken." Het was waar ik kon er niet tegen als ik niet wist wat er gaande was, vooral als het om mijn beste vriend ging. Verderop stond een bankje. "Laten we daar even gaan zitten" stelde Harry voor en hij negeerde mijn vraag totaal. "Hermione ik wilde je dit eerder vertellen.. Maar je was druk en ik was druk en ik wist het nog niet zo lang en het kon echt niet eerder.." En voordat hij door kon ratelen stopte ik hem want ik wou toch echt vandaag nog weten wat er aan de hand is. "Harry wat is er aan de hand zeg het gewoon!" Ik begon echt in paniek te raken. "Ron, hij komt voor een week terug." Zei Harry zacht. Ik zuchtte alle zenuwen uit mijn lijf en probeerde kalm te blijven, dit was zeker niet het eind van de wereld of iets soortgelijks maar het was toch niet fijn. Zeker niet zo onverwachts. "Het is niet het einde van de wereld en ik denk niet dat hij iets te zeggen heeft tegen mij. Hij heeft het toen al duidelijk gemaakt wat hij wou en ik heb verder niks met hem te maken, dus wat is eigenlijk het probleem?" Dat zei ik vooral om mezelf ook nog eens gerust te stellen. "Ik snap dat je dat denkt en ik mocht dit niet vertellen van Ron maar hij wil juist met je praten, en niet via uil maar face to face om het zo maar te zeggen, snap je?" Zei hij, nog steeds zachtjes.
"Oh.. Ron wil mij spreken.. Waarom komt hij eigenlijk voor een week terug?" Er gingen heel veel vragen in mijn hoofd om. Wat zou Ron willen zeggen? Houdt hij nog van me misschien? Zouden we ooit nog bij elkaar komen? Ben ik dan toch nog niet over hem heen? Waarom wil hij mij nou spreken? Harry zag blijkbaar dat ik diep in gedachten was en paniekerig naar de grond keek. Waarom liet Ron me nou altijd zo zenuwachtig worden, het komt allemaal door de dag dat hij vertelde dat hij weg zou gaan naar Roemenië, of nou ja, toen Harry me vertelde dat Ron naar Roemenië zou gaan. Een dag voor zijn vertrek. Elke keer als ik er aan denk voel ik de tranen weer opkomen. Zoals nu. Ik voel hoe er een arm zich om me heen slaat en geruststellend over mijn haar aait. Harry is de beste vriend die iemand zich kan wensen.

'S avonds als ik thuis kom doe ik mijn radio van thuis aan ja, een dreuzelradio, het is een oud ding maar hij doet het nog prima. Het doet me denken aan vroeger, aan mijn vader en moeder. Aan hoe alles eerst zo makkelijk was. Ik ga met een zucht zitten aan de keukentafel. Mijn armen over elkaar en mijn gezicht in mijn armen. Ik hoor hoe de radio zachtjes all of the stars van Ed Sheeran begint af te spelen. Als ik de tekst weer hoor begin ik te huilen. Geen gesnik. Alleen de glanzende tranen die met velen langzaam over mijn wangen rollen. Ron. Alles speelt zich weer af in mijn hoofd, zoals elke avond. Ik kijk hoe laat het is en zie dat het net half acht is geweest. Eigenlijk zou ik nog moeten eten maar ik heb geen honger. Ik wil mijn jas oppakken van de tafel om hem op te hangen als er een doosje uit valt, ik haat mezelf hiervoor maar ik maak het doosje open. Alwetend wat er in zit. Het is een ketting met Hermione erin gegraveerd, drie keer raden van wie die is. Ik weet het, het is een heel erg cliché maar toch hield, nee houdt ik van die ketting. Ik mis Ron. Ik mis zijn gezicht ik mis zijn lichaam ik mis zijn stem. Ik mis hem. Ik mis hoe ik altijd op zijn borst in slaap viel, hij was de enige die mijn paniek liet rusten. En ik voelde me veilig bij hem. En met hem in gedachte val ik in slaap aan de kale keukentafel.

Ik word langzaam wakker en om me heen is het pikkedonker. Mijn ogen proberen te wennen aan het donker en ik probeer om me heen te kijken. Dat lukt alleen niet. Ik grijp naar mijn toverstaf en tot mijn geluk voel ik dat ik hem nog op zak had. "Lumos" zeg ik zachtjes en ik kan weer om me heen kijken. Snel loop ik naar het lichtknopje en alle lichten gaan aan. De lichten dim ik want anders is het weer te fel. Ook zet ik de radio uit. Ik loop langs een spiegel en zie dat mijn make-up van mijn ogen tot aan mijn kin zit, letterlijk.