What Now? (Dramione) (Dutch)

Not fair

Ik zit alleen bij de bar. Het is Ron zijn laatste avond hier voordat hij weer voor een lange tijd weg blijft. Harry kwam met het idee om uit te gaan. Wist ik veel dat we naar de plek zouden gaan waar Draco en ik elkaar troffen op die ene avond.. Ik moet toegeven dat ik dat zeker niet vergeten ben. Toch had ik besloten om te gaan en Draco gewoon compleet vergeten en een heleboel plezier hebben. Ja Hermione blijf dat tegen jezelf zeggen, het gaat vast ooit werken. Ik rolde mijn ogen en nam een slok van mijn drankje, correctie, mijn zesde drankje plus 2 shots.. oeps? Het is dus duidelijk dat er veel alcohol in mijn systeem zat, misschien een beetje te veel. Waarschijnlijk wel aangezien het een goed idee leek om ergens op te gaan staan en eens lekker te gaan dansen. Wat ik dus ook deed want ik was niet echt in de goede positie om een dom idee te onderscheiden van een goed idee. Ik ging er compleet voor en het beste was nog wel Rons gezicht. In mijn dronken visie: Rons uitdrukking was verbaasd maar onder de indruk. De echte uitdrukking op zijn gezicht: zeker weten verbaasd, niet op de goede manier. Hij liep naar me toe en pakte mijn hand. In mijn dronken visie: hij wilde met me dansen. Wat hij echt bedoelde: hij wilde praten. "We moeten praten." Zei hij en de realiteit sloeg me in het gezicht. Hij wilde praten. Bij Merlijns baard laat het niet te erg zijn. "Hermione je bent zo veranderd. Ik weet niet waar ik moet beginnen, je bent zo anders. Je bent niet meer het meisje van vroeger." Ik probeerde in zijn gezicht te zien wat hij hiermee bedoelde. Goh waarom vraag ik het niet gewoon. "Wat bedoel je? Wil je uit elkaar gaan?"
"Nee, Nee! Natuurlijk niet! Ik wilde iets met je bespreken vanavond maar ik weet het niet, misschien is het nog iets te snel. Hoe ik je hier zo zie denk ik dat je hier nog veel te veel.. Lol hebt." Moest ik dit beledigend opvatten? "Pardon? Nogmaals Ron, wat bedoel je nou?" Waarom deed hij zo machtig vaag? Was er maar een spreuk om alcohol uit je lichaam te halen. Wacht bestaat die? Nee vast niet dan zou ik hem kennen.. Of niet omdat ik normaal nooit zoveel zou drinken. Zo veel vragen. Geen antwoorden. Hier kwam ik ook niet veel verder mee. "Ik bedoel dat ik je iets wilde vragen vanavond maar ik weet niet meer of dat zo'n goed idee zou zijn." Zei Ron. "Bij Merlijns baard! Ron vertel me nou gewoon wat je me wil zeggen en doe niet zo raar, je blijft er maar omheen draaien."
"Goed, laten we gaan, ik heb iets gepland."
Hij sloeg zijn jas om me heen en we liepen de straat op. Mijn alcoholbrein werd al iets minder waardoor ik weer een beetje helder kon denken. Niet dat dat hielp aangezien er alleen maar meer vragen in mijn hoofd gingen rondspoken. Vragen zoals, waar brengt hij me heen, is het ver, wat wil hij zeggen, waarom, waarom maak ik me zo'n zorgen ik moet gewoon hem vertrouwen, maar waarom moet ik dat tegen mezelf zeggen als ik zo duidelijk van binnen ongerust ben en ik weet niet wat er gaat gebeuren. Men zegt dat als ons lichaam het nodig vind om in de verdediging te gaan het ons brein zegt: vecht of vlucht. Wat is in deze situatie mijn beste optie? We lopen een (niet verlichte) steeg in. Optie 1: vechten. Sla Ron in zijn gezicht, pak toverstok, patrifcus totalus. We lopen de stad uit. Optie 2: vluchten. Afleiding, beste uitweg, ren zoals je nog nooit gerend hebt. We lopen een onverhard minimaal verlicht paadje op. Dan is er ook nog mijn optie 3. Optie 3: doen alsof er niks aan de hand is. Gewoon meelopen en kijken wat er gebeurd. We gaan rechtsaf richting een meertje.
Ik kies voor optie 3, in geval van gevaar kies optie 1 of 2. Vertrouw Ron. Bij het meertje aangekomen neem ik de omgeving in me op. Ik scan alles. Ja, alles. De scheefgroeiende grote boom die half over het meer groeit. Het onverharde pad langs het meer. De heuvel naast het pad, de heuvel is gras. Een paar gesloten bloemen groeien hier en daar. We staan op een stenen ondergrond, voor ons is water met een hek ervoor. De sterren en het licht van de prachtige hoogstaande maan weerkaatsen op het water dat zo stil ligt dat het lijkt of het een spiegel zou kunnen zijn. Ik ben mezelf kwijt in mijn eigen gedachten tot Ron mijn hand pakt en me in de ogen kijkt. "Hermione." Ik inspecteer zijn oh zo mooie ogen. "Ron." Zeg ik zachtjes. "Het is hier zo mooi." Hij glimlacht. "Dat is waarom ik je hierheen heb gebracht." Hij gaat op het hek zitten dat zachtjes een beetje doorbuigt. Hij gebaart dat ik naast hem moet plaatsnemen. "Hmm, vertel me nu maar wat je wil zeggen je maakt me zenuwachtig." Hij is nog geen seconde gestopt met glimlachen. "Ga met me mee terug." Zegt Ron en het meest beangstigende is nog dat ik in zijn ogen liefde zekerheid en vastberadenheid zie, er is geen greintje onzekerheid te zien. "Je wil dat ik met je mee ga naar Roemenië?"
"Ik wil het meer dan wat dan ook, ik wil je bij me hebben." Ik kan het niet geloven. "Zou je niet morgen weggaan, en mijn werk en vrienden (en Draco)." Dat laatste zei ik niet hardop maar ik dacht het wel. Draco. Waarom dacht ik aan Draco? Waarom dacht ik nog steeds aan Draco? Waarom kon ik niet stoppen met denken aan Draco?