It's not what it looks like - One Direction {DUTCH FANFIC}

-37- The best I can be

Ik werd wakker. Louis lag nog steeds naast me, maar was eerder wakker dan mij. Hij zat op zijn mobiel te w'appen met Liam. 'Goodmorning honey.' zei hij en drukte me tegen zich aan, en gaf een kus op mijn voorhoofd. 'Goeiemorgen. Lekker geslapen?' vroeg ik gapend. 'Met jou erbij slaap ik altijd lekker schat.' zei hij en gaf nu een kus op mijn mond. Ah, dat was zo lief! 'Bedankt dat je de hele nacht bij me bent gebleven, vond ik fijn.' zei ik, en kroop nog dichter tegen hem aan, waardoor Louis bijna uit het bed viel. Ja, wat wil je ook anders met een eenpersoonsbed? 'Tuurlijk liefje, voor jou doe ik alles. En zo lang kon ik je ook niet missen.' knipoogde hij. 'Ah, ik jou ook niet.' En we zoenden weer. Totdat de verpleegster het verstoorde. 'Oké, tortelduifjes. Ik ga je even onderzoeken, Bailey. 'Moet ik dus weg?' vroeg Louis met een sip gezicht. 'Waarschijnlijk mag Bailey deze middag gewoon weer naar huis, dus zo lang hoef je haar niet te missen.' antwoordde de verpleegster. 'Oke, yes! Gelukkig! Ik wacht op je op de gang, lieverd.' zei hij, gaf me een kus, en liep toen de deur uit. Ik had helemaal geen zin in zo'n stom onderzoek, ik wou het liefst met Louis mee die deur uitlopen..

Gabrielle POV De vogels verstoorden mijn nachtrust weer meteen. Stomme beesten ook. Ik hoorde iemand in de keuken zingen. Oja, dat was Liam die ontbijt stond te maken waarschijnlijk. Ik stond met moeite op, en liep naar de keuken. 'Wat ben je aan het maken, vroege vogel?' zei ik slaperig terwijl ik van achter mijn armen om hem heen sloeg. Liam lachtte, trok me naar voren, en hield me stevig in zijn armen vast. 'We hebben voor u verse broodjes geselecteerd, een vers sapje, en verrukkelijke pannenkoekjes.' zei hij met een deftige stem. Ik schoot in de lach. 'Je krijgt een extra punt voor die pannenkoekjes, eten we elke zaterdag in Amerika, haha.' zei ik. 'Iedereen?' 'Oh, dat weet ik niet. Bij ons thuis tenminste wel. Er zijn ook mensen die het elke dag eten.' 'Serieus? Dan word je toch een enorme vetkwab op den duur?' zei hij serieus, maar ik schoot weer in de lach. 'Hahaha, nou ja, sommige mensen kunnen het wel hebben, want die sporten dan ook nog, of gaan elke morgen hardlopen.' 'Zoals jij!' 'Ja, maar ik vreet dan weer niet iedere dag pannenkoeken.' We schoten allebei in de lach, en Liam moest oppassen dat zijn pannenkoeken niet aan het aanbranden waren. Ik had de ontbijttafel gedekt, en een leuk kaarsje in het midden gezet. Misschien was dat een beetje overdreven bij het ontbijt. Maar ja, nu we toch met zijn tweeën waren. Liam kwam tegenover me zitten, en gaf me een van zijn geweldige pannenkoeken. 'Ik eet de half aangebrande wel op.' zei hij. 'Nou, zo aangebrand zijn ze toch ook weer niet?' lachtte ik. Liam stak een tong naar me uit, waarop ik naar voren boog, en hem plagerig een kusje gaf. Liam begon terug te zoenen, terwijl ik bijna op de tafel zat. Ik zat nu ook op de tafel en begon te lachen. 'Haha, misschien iets te enthousiast?' zei ik. Liam trok me op zijn schoot. 'Louis w'appte trouwens dat Bailey vanmiddag weer naar huis mag.' 'Oh, fijn!' zei ik. 'Zullen we wat gaan halen bij de supermarkt? Iets van taart ofzo?' 'Yes, lets do that.'