It's not what it looks like - One Direction {DUTCH FANFIC}

-24- Back up?

Bialey POV

We hadden Harry het strandhuisje uit zien lopen, zonder ons aan te kijken. Louis en Zayn liepen er weer gelijk achter aan, en ik liep naar binnen. Eenmaal binnen zag ik Gabrielle in tranen op de bank zitten. Langzaam kwam ik naast haar zitten, en sloeg een arm om haar heen. 'Hij heeft het uitgemaakt..' snikte ze. Ik drukte haar tegen me aan. 'Sssstt.. Misschien is het ook wel beter zo. Denk je niet?' zei ik. Gabrielle stond op, en pakte een zakdoekje. 'Weet ik niet.. Ik had gewoon gehoopt dat we weer verder konden gaan..' 'Voorlopig nog niet, Gabs. Ga je mee?' 'Waar heen?' vroeg Gabrielle en ik fronste met mijn wenkbrauwen. Even keek Gabrielle me aan, maar daarna snapte ze me. 'Moet ik het nu al uitpraten met Niall?' 'Ja. Hoe sneller, hoe beter.' zei ik, en pakte haar arm. Na even twijfelen, kwam Gabrielle mee, en zo liepen we het strandhuisje uit. 

Gabrielle POV

We liepen het ziekenhuis binnen. Met een pijnlijk gevoel in mijn onderbuik, liep ik samen met Bailey langs de kamers. Ik wou dat dit zo snel mogelijk voorbij was. Toen we bij de kamer van Niall aankwamen, seinde Bailey dat ik eerst naar binnen moest. Ik haald nog één keer diep adem, en liep langzaam de kamer binnen. Daar zag ik Niall liggen. Hij lag te slapen, wat er echt super schattig uit zag. Er kwam een verpleegster op me af. 'Het is nu geen bezoekersuur.' zei ze. 'Dit is belangrijk. Echt.' zei ik, en wachtte tot dat de verpleegster weer wegliep. Gelukkig deed ze dat. Ik liep naar het bed van Niall, en tikte hem zachtjes aan. Hij opende zijn ogen en keek op. 'Wat doe jij hier?' vroeg hij nors. 'Ik wil even met je praten.' 'Hoeft niet meer. Het is al helemaal duidelijk.' 'Alsjeblieft, laat me het op zijn minst uitleggen.' Even bleek Niall te twijfelen, maar daarna ging hij rechtzitten. 'Niet te lang, ik ben moe.' 'Het spijt me. Het had niet mogen gebeuren.' 'Waarom heb je het gedaan? Je had ook gewoon gelijk tegen me kunnen zeggen dat het niks meer ging worden tussen ons.' 'I know.. Maar je lag in het ziekenhuis, en ik vond je zo zielig...' 'Door tegen me te liegen zou ik me zeker beter gaan voelen?' 'Ik weet het, sorry! Ik kan het niet meer terug draaien, en als ik dat kon, had ik het zeker weten anders gedaan..' zei ik. Niall keek weg, en keek toen weer mijn richting op. 'Dus je hebt nu alleen nog maar wat met Harry?' 'Nou... Het is uit..' Het bleef even stil. 'Nou, misschien is dat beter voor je toch?' 'Op dit moment wel ja, haha.' Er kwam weer een glimlach op onze beide gezichten. 'Het spijt me echt heel erg, Niall.' 'Het is al goed.' Hij boog voorover en gaf me een knuffel. Kort daarna begonnen de tranen weer te komen. 'Aaahhw, niet huilen Gabs. Ik heb het je vergeven.' Ik lachtte, en liet hem weer los. 'Kan ik nog iets voor je doen?' vroeg ik. 'Nee, ik ga zo weer slapen. Kun je wel de groeten aan iedereen doen?' 'Ja, komt goed. Doei, Nialler.' 'Doei, Gabs.' zei Niall, en ik liep weer naar de gang. Bailey stond op, en gaf me een knuffel. 'En? Hoe is het gegaan?' 'Goed. Hij heeft me gelukkig vergeven.' Bailey lachtte, en gaf me nog een knuffel. 'Fijn voor je, Gabs. Ben trots op je.' Ik lachtte. 'Zullen we ergens wat gaan eten? Ik trakteer.' zei ik, en rende vooruit. Ik had wel zin in iets lekkers.

Bailey POV

Ik was echt trots op Gabrielle. Ik wist dat ze het moeilijk vond, en dat ze er erg tegenop had gezien. Gelukkig was het weer goed met Niall. We zaten inmiddels lekker op een terrasje. 'Ik denk dat Harry later wel weer bij draait.' zei ik om Gabrielle gerust te stellen. 'Nou, ik betwijfel het. Dit is al de tweede keer in één week dat het al weer uit is. Hoe doen Louis en jij dat?' 'Nou, Louis en ik hebben het ook  niet makkelijk gehad. Je weet wel, eerst met Zayn.' 'Ja, maar jullie zijn nog steeds bij elkaar.' Het bleef even stil. 'Wat bedoelde je eigenljik met "wie de bal kaatst, kan hem terug verwachten''? Dat zei je toen je boos op me was.' 'Ja precies, ik was boos. Ik had je er gewoon niet in mogen betrekken, sorry.' 'Geeft niet. Maar ik schrok me wel dood.' Toen lagen we allebei weer in een deuk. 'Trouwens, waar zou Liam nu rondhangen?' 'vroeg Gabrielle ineens. 'Louis zei dat hij zichzelf al dagen in zijn hotelkamer verschuild, omdat hij zich schuldig voelt tegenover Niall.' 'Echt? Zullen we zo even bij hem langs gaan?' 'Ja, goed idee.' Snel aten we onze pizza op, pakten onze tas, en vertrokken richting het hotel van de jongens.

Onderweg naar het hotel, begon er iemand te schreeuwen. 'Hé meisje!' Gabrielle keek om. Ik keek nu ook om. 'Wie is dat?' vroeg ik. 'Mike.' 'Huh, wie is Mike nou weer?' 'Lang verhaal. Leg ik je een andere keer wel uit.' Gabrielle trok me mee, en zo liepen we snel de hoek om. We waren nu bijna bij het hotel. Ik was benieuwd hoe het nou met Liam ging.