Aşk

Aşkım...Hayallerim Ve Sen...''

Merhaba :) Aslında 'Aşk'a bölüm eklemeyi düşünmüyordum... Evet arada boşluklar vardı ama o boşlukları istedim ki sizler okurken doldurun... Ama hem geleceklerini hem de geçmiş 10 yıllık süreçte ki Selim'in yaşadıklarını okumak isteyenler için bugün yazdım ve ekliyorum... İnşallah beğenirsiniz..:)

Medyaya koyduğum şarkıyla okumanızı tavsiye ediyorum...Oy ve yorumlarınızı esirgemezseniz çok sevinirim... Oy ve yorumlar o kadar önemli ki... Keyifli okumalar... :)

''Aşkım... Hayallerim Ve Sen...''

Ayşegül'den uzak durmak benim için her zaman zor her zaman imkansızı istemek gibiydi. O çocukluğumdu benim... gençliğim ... aşk niyetine aşk diye dua olan dilime tek şeydi...

Onu geride bırakmak ölümdü. Ama geride bırakmalı içimde bu bir türlü nereye koyacağımı bilmediğim sahipsizliği doğru yere doğru kişiye çevirmeliydim.

Üniversite için yurt dışına çıkmayı istemem bu yüzdendi aslında... Yalnız kalmak,yalnızlığımın içinde ki gerçek beni bulmak.Ama ne kadar uzağa gidersem gideyim o hep yanımdaydı... Hep...

İçim dışım Ayşegül'dü...

Onun gözleri,onun saçları,onun kokusu,ümitleri ve bile bile kırdığım her bir parçası. Ona çekiliyordum...Ona çekildiğim her seferde onu kırıyor benden uzaklaşmasını sağlıyordum. Benden nefret etmiyordu ,biliyordum. Öyle masum öyle saf bir aşkla bakıyordu ki gözlerime.

O rengine karar veremeyen gözleri bile o kadar naifti ki...

Bazen Karadeniz kadar hırçın bazen duru bir göl gibi sakin...ama ne olursa olsun onu ne kadar uzağa itersem iteyim o benimdi...Ayşem'di...Gülü'mdü...

Gül kokulu Ayşe'mdi...

Ve ben ne kadar inkar etmeye başkalarına açmaya çalışsam da kalbimi,ruhumu bende onundum hem de asla şüpheye yer bırakmayacak şekilde.

Başka bir tene bulanmamın en büyük acısının onsuzluk olacağını söyleseler asla kalkışmazdım. Başka tenler,başka kokular ama hiçbiri Ayşe'me ait değildi. Günaha bulandıkça bulandım. Başka kokulara tenimi bulamanın ondan uzak durmama yeteceğini sanmak, sadece bana ait bir salaklıktı.

Çünkü ne zaman başkası olsa Ayşe oluyordu karşımda ki kadın.Yüzü Ayşe, gülüşü Ayşe oluyordu da bir tek kokusu onun gibi olmuyordu. Ne zaman başka bir aşkı sokmaya çalışsam kalbime öyle bir hükmü vardı ki Ayşe'nin aman vermiyordu bana.

O gün ona hem itirafımı hem de vedamı ettiğim gece ilk kez göğüs kafesimin hafiflemesi tesadüf değil kabullenişti aşka yenilişimin.

Ondan uzak durmak işkenceydi ama mecburiyetti bir bakıma. Evlatlık olduğumu öğrendiğimde liseye henüz geçmiştik.Öğrendiğim gerçekle ait olmuşluk hissini kaybetmiş,tamamen başka bir adama dönüşmüştüm. Önüme gelen her kızı kabul ettim. Onun gözlerine baka baka, çektiği acıyı gözlerinden okuya okuya her geçen gün ona kıydım,yaraladım.

Ayşegül adı gibi oldu hep hem Ayşe hem Gül oldu. Hem sahip olduğumu zannettiğim ailemin aslında ailem olmadığını öğrenmeme rağmen asla yoksunluk hissetmedim.

Çok sonraları anladım.

Benim evim Ayşe... yurdum Gül'dü... Ailem Ayşegül'dü...

Çok sonraları anladım aile demek sadece kan demek değilmiş... Ötesiymiş... Belki aynı imkansızlığa gözlerine yummakmış...