Yağmur hızlanmıştı gitgide. Yağmur'un gözyaşlarına eşlik ediyordu.
Furkan son bir umut baktı Yağmur'un gözlerine.
Artık kelimeler susmuştu. Sevdiğinin gözlerinde merhamet arayan, kendine bir ev arayan sokak çocuğu kadar masum bakıyordu.
Ama her gözyaşında akıp gidiyordu yüreğinden... Tükenmek böyle bir şey miydi yoksa?
Yağmur sessizliği bozdu. İri gözleriyle Furkan'a bakarak yerinden kalktı.
"Senden bir isteğim var."
Furkan, Yağmur ne isterse yapardı. Çünkü ne isterse hep ikisinin mutluluğu içindi. Ne yaparlarsa ikisinin de yüzü gülerdi.
Yağmur hiç zor bir şey istememişti bugüne kadar ondan. Zaten ona kıyamazdı da. Daha bir umutla açılan gözleri, Yağmur'un gözlerinde kocaman olmuştu. Kendini görebiliyordu. Titreyen ses tonunu düzeltip, dik duruşuyla adeta bir aslanı andırıyordu. Güçsüz olamazdı. O severse alırdı.
"Dinliyorum"
Dedi tok bir sesle.
"Beni eve bırakır mısın?" dedi Yağmur.
Bu ses kulağında defalarca çınladı, dağlarda yankılanıp tekrar döndü, kafasına sıkılmış bir kurşun gibi onu yere yıktı. Bu sefer isteğini yerine getirmeyecekti.
"Hayır. Seni eve bırakamam. Konuşmamızın bittiğini düşünmüyorum hala vermen gereken bir cevap var. Hala tutman gereken bir el var, hala seni burda deli gibi seven biri var. Bu kadar merhametsiz bakmazdı senin gözlerin, böylr acımasız olamazsın. Sana en ihtiyacım olduğu anda beni böylr bırakamazsın. İzin vermem."
Daha da yüksek bir sesle;
"Beni sensiz bırakmanı kabul etmem! "
Yağmur etkilenmişti aslında. Ama o kırgınlıklarını nereye koyacaktı? Her bakışında bıçak gibi saplanacaktı. Furkan'ın daha 2 ay öncesine kadar sevgilisi vardı.
Daha 2 ay öncesine kadar gözlerinin önünde ona sımsıkı sarılıyordu. Bunu nasıl unutup da Furkan'ın ellerini tutacaktı? Hem Yağmur'un sevgisini nasıl anlamazdı?
Böyle kör olabilir miydi bir insan? Hem çok istese de olamazdı bu. Nasıl olacaktı? Belki de onun arkadaşlığına alışmıştı. İçinde ukte kalmaktan öte bir şey değildi.
Ama aşıktı hissediyordu. Kafası karma karışıktı. Sözleri olmayan bir şarkıydı onlar. O şarkı hep çalacaktı ama hep eksik kalacaktı.
"Furkan, ikimiz için de doğru olan bu. Beni eve bırak ve lütfen yalnız bırak."
"Seni eve bırakamam. Hele yalnız hiç bırakamam. !"
"Aylardır yaptığın neydi Furkan? Içinde senin de olduğun bir yalnızlığım vardı benim."
Furkan daha fazla dayanamadı.
"Bana bir şans ver. Hayatımı baştan aşağı bilen bir sen varsın. Beni tam olarak anlamak isteyen, beni hisseden bi sen varsın. Seni de ben hissediyorum. Şu an kırık kalbine ne olacağını düşünüyorsun... Beraber toplarız her şeyi. Beraber dağıtırız. Beraber güleriz beraber ağlarız. Ama tek başına bırakmam. Gel tut şu elimi. Bırakma beni, kendini bana bırak. "
Yağmur'un yüzünde küçük bir tebessüm oluştu. Elleriyle gözyaşlarını sildi. Düşünmeye başladı. Ona bir kere sarılsa sanki her şey geçecekti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
O KIZ ANNEME BENZİYOR
Teen FictionBakmaya kıyamayacağın kadar güzel, akıl erdiremeyeceğin kadar zeki, ve seni senden çok sevecek kadar yürekli. ama 'o kız annene benziyor'sa? Annesi trafından daha 5 yaşındayken terkedilmiş, anne özlemiyle yaşayan genç ve yakışıklı bir erkek; tüm s...
