O KIZ ANNEME BENZİYOR

11. Bölüm ; Seni Bırakmayacağım

Bu sesle Yağmur ve Zahide Hanım donakaldı.

İkisi de aynı anda arkalarını döndüklerinde Furkan'ı görünce afalladılar.

Kimseden ses çıkmıyordu.

Furkan ıslak gözlerle bir annesine bir de Yağmur'a bakıyordu.

"Neden? " dedi. "Neden bana yalan söyledin Yağmur?"

Yağmur tiz çıkan bir sesle

"Bunu ben istemedim.. Böyle olmasını ben istemedim." diyerek başını önüne eğdi.

Sonra annesine döndü Furkan;

"Sen? Annem misin?"

Zahide Hanım oturduğu yerden yavaşça kalkarak Furkan'a doğru ilerledi. Yağmur başını ellerinin arasına gömmüş titriyordu.

Furkan'ın ellerinden tutup oturttu onu Zahide Hanım. Gözlerinin içine baktı;

"Maalesef.. Senin annenim."

Furkan bu cevabı beklemiyordu. Ne yani annesi böyle bir oğlu olmasını beklemiyor muydu? Gözlerini irileştirip çaresiz bir ifadeyle annesine baktı. Ağlıyordu. O sırada Yağmur'a kaydı gözü.

Yağmur olduğu yerde titriyordu, ağlarken arada bir hıçkırık sesleri yükseliyordu. Gözleri kapanmaya başlayınca Furkan yerinden kalktı;

"Şoka girdi! "

Yağmur'un yanına gidip onu kucağına aldı. Arabaya götürüp arka koltuğa bindirdi.

Annesine baktı. Annesi olduğu yerde sadece onları izliyordu.

"Gel bin şu arabaya. Kız şoka girdi hastaneye götürmemiz lazım."

Annesi çantasını alıp Yağmur'un yanına bindi.

Furkan arabayı çalıştırıp son gaz ilerliyordu. O kadar hızlı sürüyordu ki annesi hem kendini hem de Yağmur'u sıkıca tutuyordu.

Furkan arada bir arkasını dönüp Yağmur'a bakıyordu. Yağmur gitgide daha da kötü oluyordu. Şimdi tamamen bayılmıştı.

"Lanet olsun! Senin suçun değildi! Senin suçun yok Yağmur aç gözlerini! "

Furkan o kadar şiddetli bağırmıştı ki çaresizliğinden bağırdığı çok belliydi.

Nihayet hastanenin önüne geldiler. Furkan Yağmur'u kucağına alıp acile doğru ilerledi.

"Biri baksın şuraya kız ölüyor!" diye bağırdığında sedye ve birkaç doktor geldi.

"Neyi var?"

"Şoka girdi. Bir şey yapın ölecek!"

Doktorlar sedyeye aldıkları Yağmur'u götürdüler. Furkan arkasındaki duvara yaslandı ve yavaşça yere oturdu. Annesi yanına gelip kolundan tuttu.

"Kalk hadi. Bahçeye çıkalım."

Furkan o kadar çaresizdi ki, kolundan tutan kadının annesi olduğunu bile unutmuştu. Gözü kimseyi görmüyordu. Kafasını olumlu anlamda sallayıp kalktı yerinden. Beraber hastanenin bahçesine çıktılar.

Annesi söze girmek istiyordu ama Furkan sadece susuyor uzaklara dalıyordu.

"Furkan? "

Kafasını sesin geldiği yöne çevirip annesine baktı.

"Yeri değil biliyorum ama ben böyle olacağını tahmin etmedim. "