Future, past, present

Hoofdstuk 9 - van een arme sloeber naar het walhalla

Met de gedachte dat de rondleiding straks komt loop ik met Pieter mee. Hij loopt weer naar de poolkamer en loopt naar een deur, welke ik in de eerste instantie niet had gezien. De deur valt weg door alle schilderijen en foto's. Pieter opent de deur en er springt een felle tl-buis aan. Ik moet even knipperen met mijn ogen door de felheid, maar Pieter loopt al langs de stellages. Hij pakt twee flessen en geeft die aan mij. 

'Zet ze maar op de koelkast als je wilt.' zegt hij en ik knik. Draai me om en loop naar de koelkast toe. Pieter volgt me met nog drie flessen en knikt dat ik naar de kast moet lopen. Ik wacht even tot hij klaar is, want ik wil liever niet in mijn eentje in de kast zitten. De kast wordt heus niet op slot gedraaid, Yvet. 

Toch wacht ik tot Pieter ook weer richting de kast loopt. Hij geeft me nog twee flessen aan en samen lopen we terug naar de koelkast. Daarna doet hij de deur op slot en houdt zijn telefoon op.

'Wat?' vraag ik, terwijl hij de telefoon ophoud. 'Pak hem aan en verander mijn ringtone. Jij wilt dat ik hem verander. Geen idee waarom, maar pas hem maar aan. Ik vind alles prima.' zegt hij en pakt mijn hand om de telefoon in te duwen. Ik grinnik en plof op de bank neer. Hij loopt naar de koelkast en gaat de inventarisatie na. 

'Wat is je wachtwoord? Ik wil hem best veranderen, maar dan moet ik je wachtwoord ook weten!' zeg ik. 'Drie strepen omhoog, daarna schuin omlaag en één omhoog.' zegt hij en gaat verder met het inspecteren van de koelkast. Ik doe wat hij zegt en ik zie hoe het scherm van vergrendeling gaat. Ik zie een jongetje staan samen met een man en schat dat dit zijn vader is. Snel ga ik opzoek naar iets van een ringtonefunctie en kijk wat er allemaal voor keuze is. Ik zie er van alles tussen zitten, maar vooral muziek welke ik niet kan uit staan. 'Is het goed als ik er iets totaal anders op zet?' vraag ik en kijk even op van het scherm. 

'Is goed.' mompelt hij en loopt naar de andere kant van de kamer om weer in de kast te duiken. Ik grinnik, want het kan hem blijkbaar niets schelen wat er voor ringtone op komt te staan en ik zoek naar Bert en Ernie. De Nederlandse versie, want ja ik moet toch een beetje mijn roots volgen toch? Dat ik hier in Chicago dan ben neergezet als een of andere feestattractie wil niet zeggen dat ik geen humor en muziekkennis heb. Ik grinnik bij de gedachte dat zijn telefoon straks af gaat met 'Banaan in je oor.' en geef Pieter de telefoon terug.

'Wil ik weten wat er op staat?' vraagt hij en kijkt even naar mijn gezicht. Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden en weet hier in te slagen. 'Nee,, het maakt me ook niet uit.' zegt hij glimlachend en loopt met nog een fles richting de koelkast. Ik loop weer naar de bank en laat me vallen. 

'Jij wilde die rondleiding toch? Kom op!' zegt Pieter als ik het me comfortabel wil maken op de bank. Ik spring op en knik. Hij draait zich om en loopt richting de deur. 'Uw gids is gereed komt u maar mee.' zegt hij lachend en loopt de gang op. Ik volg en hij laat me het hele huis zien. Wat een kast van een woning. Er is een sportzaal, een sauna en een soort van kunstkamer. Pieter vertelt dat Angela probeert haar creativiteit op papier vast te leggen in plaats van over de catwalk te lopen. We lachen en lopen door. Uiteindelijk komen we aan bij een kamer waar een piano staat en een aantal andere instrumenten. Ik kijk er even belangstellend naar, want ik heb altijd al willen leren piano spelen. Toen ik acht was kocht mijn moeder een keyboard voor me en leerde ik roodborstje tikt, maar toen mama ziek werd moest ik de keyboard weg doen. Het maakte teveel lawaai. Toen mama stierf heeft mijn vader me meegenomen naar Chicago, maar hier hebben we nooit geld gehad om een piano te kopen. Toen papa op een dag weg was en niet meer terug kwam ben ik maar gaan zwerven en... 

Ik schud de gedachte van me af en loop de kamer in. 'Speel je?' vraagt Pieter en knikt naar de piano. 'Ik heb ooit een paar liedjes kunnen spelen, maar dat is lang geleden en ik denk niet dat ik ze nog kan.' zeg ik en voel hoe Pieter me even in zich op neemt. 

'Je kijkt verdrietig. Kan ik iets voor je doen?' vraagt hij en probeert zich een houding te geven, duidelijk radeloos over wat hij met me aan moet als ik even aan vroeger denk. 'Nee, je kunt niets voor me doen.' en wil de kamer uit lopen, maar bedenk me dan dat ik niet gevraagd heb of hij speelt. 'Pieter, speel jij piano of een ander instrument?' vraag ik dus maar en draai me weer naar hem om. 'Ja, deze kamer is speciaal voor mij ingericht. Ik speel piano, basgitaar en ook een beetje drums. Meestal kom ik hier om te repeteren met de band. Ze zullen zo wel komen denk ik, maar niet om te repeteren, maar om te poolen.' zegt hij en loopt de kamer uit. 'Pieter?' vraag ik dan maar. 'Ja?'

'Wil je. Ik bedoel als je zin hebt, zou je me willen leren hoe ik piano kan spelen? Ik zou het graag weer willen leren.' zeg ik dan in een ademhaling. Pieter lacht even. 'Is goed, maar daar hebben we het later wel over. Kom ik heb je nog niet alles laten zien.' hij doet de deur op slot en loopt naar de serre deuren. Het valt me nu pas op dat we vlak bij de tuin zijn en ik zie al waar hij heen wil. What the... Ze hebben gewoon een facking zwembad in de tuin. Wie zijn deze mensen toch? In welke luxe staat ben ik beland. Van een arme sloeber naar het walhalla

Voordat ik verder ga met dit boek wil ik allereerst even zeggen Thanks SaraSara575 voor het aanmoedigen! Voor al je hulp! Ben echt ONWIJS blij met je! Hoe je de boeken leest en me weet te enthousiasmeren om verder te schrijven! Duizend maal dank! :) People Read nd Enjoy! Heb je vragen, opmerkingen of wil je me vertellen wat je van mijn boeken vind? Stuur me dan vooral een privé berichtje, gewoon reageren op de hoofdstukken mag ook! Maar privéberichten ben ik net zo dol op! :) Nogmaals

READ 'nd ENJOY :D