Future, past, present

Hoofdstuk 13 - Trouwen?

Het voelt alsof ik over straat zweef en ik heb mijn handen stevig om Pieters middel geslagen. Het lijkt alsof we steeds sneller rijden en ik hou hem nog strakker vast. Ik hoor Pieter grinniken en hij mindert vaart. Hierdoor durf ik eindelijk mijn ogen open te doen. Het is aan het schemeren en het landschap ziet er prachtig uit. Ik probeer te ontspannen en voor ik het weet staan we stil bij een pizzeria. Pieter helpt me van de motor af en stapt dan zelf ook af. 

'Hoe vond je het?' vraagt hij en helpt me met de helm. Ik denk even na, maar eigenlijk weet ik het antwoord al 'Fantastisch!' roep ik en spring nog net niet op en neer. Pieter glimlacht om mijn enthousiasme, maar zijn gezicht slaat al snel om als hij naar de pizzeria kijkt. 'Wat is er?' vraag ik meteen op mijn hoede. Ik volg zijn blik en zie een groep jongens zitten, maar het is niet zo zeer de groep jongens waar hij naar kijkt, maar een van de jongens. 'Niets, kom laten we naar binnen gaan en bestellen.' zegt hij. 

'Weet je het zeker?' vraag ik en knik even in de richting van de groep jongens.

'Ja, dat weet ik zeker' zegt hij en pakt mijn hand. Ik schrik even, maar trek mijn hand niet weg. Pieter lijkt zich er niet van bewust en trekt me zachtjes mee richting de ingang. Binnen is het rumoerig en er hangt een heerlijke geur. Pieter trekt me mee naar een bankje zover mogelijk uit het zicht van de groep en geeft mij de kaart. Ik zie hem even nerveus achter zich kijken, maar dan ontspant hij. 

'Wat wil je hebben? Ik trakteer!' zegt hij en knikt naar de kaart. 

'Je zult wel moeten, want ik heb geen cent op zak.' zeg ik en bestudeer de kaart. Met moeite weet ik een onderscheid te maken in de woorden, maar ik laat niets merken. Ik geef Pieter de kaart en kijk ook even naar de groep welke tevens het meeste lawaai hebben. 

'Niet kijken.' mompelt Pieter en kijkt even naar de kaart. Ik draai mijn hoofd naar hem toe en probeer in te schatten wat er tussen hem en de groep is gebeurd. Pieter wrijft even nerveus op zijn handen en vraagt dan aan de serveerster om de bestelling op te nemen. Ik geef snel een nummer door, want ik heb geen idee wat voor pizza het dan ook is. Het is zo lang geleden dat ik ook maar iets heb gelezen en lezen vond ik altijd al moeilijk. Ik zucht even en pak dan Pieter zijn hand om erin te knijpen. Hij lijkt in gedachten verzonken, maar als ik in zijn hand knijp kijkt hij op. 'Wil je gaan?' vraag ik en hij schud zijn hoofd. 'Nee, we blijven hier. Zij gaan vanzelf wel weg.' zegt hij en begint over school. 

'Weet je al wat je wilt doen? Nu je bij ons in woont? Mam wil je natuurlijk als model werven, maar heb je al nagedacht wat jij eigen zelf wil?' vraagt hij en kijkt me aan. Ik denk even na en schud dan mijn hoofd 'Nee, ik weet het nog niet. Ik wil best naar school, maar ik denk niet dat ik er iets van bak. Het is al zo lang geleden. Ik teken graag, maar dat is ook al even geleden. We zien het wel. Janja mag best beginnen over het modellenwerk. Misschien vind ik het wel leuk om te doen, maar ik wil er eerst gewoon even over nadenken.' zeg ik en de serveerster zet de twee pizza's voor ons neer. Gelukkig heb ik gekozen voor iets wat er eetbaar uit ziet. 'Eet smakelijk' mompelt Pieter met een stuk pizza in zijn mond en ik begin te lachen. Het ziet er ook zo ontzettend belachelijk uit. Hij haalt zijn schouders op en pakt zijn volgende stuk. Ik begin ook aan mijn pizza en hij smaakt goddelijk! Na de eerste hap ben ik verkocht. 'Hoe smaakt het?' 

'Heerlijk! Ik wist niet dat pizza's zo lekker konden zijn!' zeg ik en stop nog een stukje in mijn mond. Ik weet nu al dat ik niet de hele pizza op kan krijgen, maar dat maakt niet uit. Ik eet tenminste weer fatsoenlijk eten. Ik wil net mijn volgende stuk pakken als er een jongen van de groep op staat en onze kant op komt lopen. 'Pieter.' fluister ik en geef hem een knikje in de richting van de groep. Pieter trekt even bleek weg, maar heeft dan een vastberaden blik op zijn gezicht. Zo'n blik waar ik bang voor wordt. Wat gaat er gebeuren? Ik wil hier weg is mijn eerste gedachte. De jongen staat inmiddels naast de tafel en kijkt mij aan. Hij heeft niet door dat Pieter tegenover me zit. 'Ik heb jou hier nog niet eerder gezien, schatje. Mijn naam is Steve en wat is jou naam, mooie dame.' zegt hij en kijkt verwachtend op me neer. Ik zie zijn vrienden grijnzen en ik moet moeite doen om niet in de lach te schieten. Wat een afknapper zeg en daar moest ik bang voor zijn? 

'De naam hoef jij niet te weten en als je het niet erg vind wil ik graag genieten van mijn laatste stukken pizza, Stéve.' zeg ik en kijk hem met opgetrokken wenkbrauw aan. Ik zie zijn adamsappel even bewegen, duidelijk had hij dit antwoord niet verwacht, maar hij hersteld zich en blijft staan. 

'Steve, ga toch terug naar je vrienden. Ze heeft geen interesse.' zegt Pieter en ik zie hoe Steve zich omdraait en nu pas in de gaten lijkt te hebben met wie ik aan tafel zit. 'Pieter, man wat heb ik jou lang niet meer gezien! Wat doe je hier? Ik bedoel wat doe jij met een mooie meisje?' vraagt Steve en wijst mij aan. Ik begin langzaam te walgen van deze jongen en weet dat er niets anders op zit. 

'Steve, je hebt Pieter gehoord. Wil je nu alsjeblieft gaan?' vraag ik beleefd en kijk Pieter aan. 'Nee, ik vind dat het tijd is dat ik met mijn oude beste vriend eens bij praat. Dat wordt ook eens tijd en misschien kan ik jou dan ook beter leren kennen. Kom Piet schuif eens op.' zegt hij en duwt Pieter opzij zodat er plek vrij komt op de bank. Ik zucht en zie de groep vrienden van Steve ook verbaast kijken. Pieter kijkt me aan met een waarschuwende blik en draait zich dan om naar Steve.

'Wat is er Steve? Je ziet dat we zitten te eten en we willen er zo vandoor.' zegt hij en wijst naar zijn eten. 'Nou ja zeg en ik maar denken dat we een normaal gesprek konden voeren. Hoe ben je hier eigenlijk? Ik dacht dat je niet van je rijkeluis kasteel weg te krijgen was na Mariska.' zegt Steve en het lijkt alsof er iets in mij opvlamt en nu ben ik ook nieuwsgierig. Stil eet ik mijn pizza verder en wacht het gesprek af. 

'Mariska is verleden tijd Steve. Daar heb jij wel voor gezorgd. Ik woon nogsteeds in hetzelfde huis met dezelfde mensen. Alleen ga tegenwoordig met andere mensen om, zoals je ziet.' zegt Pieter en wijst mij even aan. 'Dat zie ik, ja. Leg mij eens uit wat jij met haar doet. Ze is veel te mooi om met jou gezien te worden.' 

Ik zie hoe Pieter zijn spieren lijkt te verstrakken, maar Steve schijnt niets door te hebben. Steve mag er dan goed uitzien, maar ik geef toch mijn voorkeur aan Pieter. Niet dat ik ooit weer een relatie of iets aan zou gaan met een jongen, maar goed het is om het even. 

'Pieter, we kunnen gaan als je het goed vind. Ik heb genoeg gehad en het lijkt me fijn om gewoon weer naar ons huis te gaan.' zeg ik en sta op. Pieter kijkt weg van Steve en ziet mij staan. Hij knikt en staat ook op. 'Steve, je hoort de dame. Ze wil naar huis, dus ga eens aan de kant.' zegt Pieter en Steve kijkt hem uitdagend aan. 'Ik kan haar ook naar huis brengen, maar blijkbaar wonen jullie samen. Nog een leuk nieuwtje. Wanneer is de bruiloft? Dan regel ik even een pak.'zegt hij en staat dan ook op. 

'Bruiloft?' vraag ik en begin te lachen. De tranen lopen over mijn wangen en ik zie zowel Pieter als Steve mij verbaast aankijken. 'Kom Yvet. We gaan.' zegt Pieter en trekt mij mee naar buiten. Daar aangekomen lig ik nog in een deuk, want als er ook maar iemand denkt dat ik ooit ga trouwen. Dan hebben ze het mis. Geen man meer die aan mij komt, dus laat staan dat ik ooit ga trouwen. Als ik ben uitgelachen zie ik Pieter naar me lachen en geeft me de helm aan. 'Kunnen we?' vraagt hij en stapt op de motor. Ik stap achterop en sla mijn armen om hem heen. 'Ja hoor, we kunnen!' roep ik boven het geluid van de motor uit. 'Mooi, want we moeten thuis nog opruimen!' roept hij en geeft gas. 

We moeten nog opruimen? O ja, vanwege het feest.