Future, past, present

H16 - overduidelijk geen wiskundeknobbel

Bezweet wordt ik wakker en kijk wild om me heen. Waar ben ik? Het duurt even voordat ik besef dat ik thuis ben. Als in thuis bij Janja, Pieter en dat verschrikkelijke kind Angela... echt thuis ben ik niet, want ik heb geen thuis. Zuchtend zwaai ik mijn benen over de bedrand en duw mezelf op. Het schemert en ik kijk op de klok. Het is al acht uur en ik moet nog huiswerk maken, maar eerst douchen. Na het douchen begint mijn maag te rommelen en twijfel ik erg. Als ik de kamer uit loop dan is de kans groot dat ik Janja tegen kom die mij vraagt naar mijn dag of Pieter die mij afleidt van mijn huiswerk of nog erger dat ik Angela tegen kom. Ik zucht trek een grote warme trui over mijn hoofd en loop mijn kamer uit. Terwijl ik de trap afloop kam ik mijn haren met mijn vingers. Ze zijn vochtig en ruiken naar rozen. Als ik de keuken in loop hoor ik geluiden uit de woonkamer komen. De stemmen praten zacht tegen elkaar en ik versta het niet. Nieuwsgierig loop ik naar de woonkamerdeur die op een kier staat en ik hoor Janja praten met een man die ik niet ken. Ik vang mijn naam op en modellenwerk, maar ook dat ik niet wil. Ik haal mijn schouders op en loop naar de keuken voor een broodje en wat drinken. In de keuken kies ik voor een zak chips een reep chocolade en cola. Met mijn handen vol wil ik weer naar boven lopen. Als ik langs de woonkamer loop hoor ik Janja mijn naam roepen. Ik sta stil en duw de deur onhandig open wat net goed gaat met mijn handen vol.

'Yvet mag ik je voorstellen aan Jaap Holland. Ik werk met hem samen en hij wilde je graag leren kennen.' zegt Janja en kijkt mij aan of ik gek ben geworden met mijn handen vol calorie etenswaren. Ik hoor de man lachen en hij knikt. 'Dus jij bent die mooie dame waar Janja mee loopt te pronken. Ik kan haar geen ongelijk geven. Een beetje make up en andere kleding en je ziet er perfect uit, om op te eten.' zegt  hij. De rilling loopt over mijn rug, de manier van hoe hij naar me kijkt staat me niet aan. 'Zie je nou wel. Ik heb er wel oog voor!' roept Yvet blij en klapt in haar handen. Vervolgens grist ze de reep chocolade uit mijn handen en knikt dat ik erbij mag zitten. 'Euhm Janja, ik moet nog een heleboel huiswerk maken en kwam eigenlijk alleen naar beneden om even snel wat te eten.' zeg ik en wil aanstalten maken om naar boven te gaan. 'Hm. Dat is ook zo, maar noem je dit echt eten?' vraagt ze en maakt een betuttelend geluid. Ik grinnik en haal mijn schouders op, draai me om en loop naar boven. 

Daar aangekomen gooi ik de zak chips op bed en neem de cola mee naar het bureau, waar ik op de stoel neerplof. Met een zucht pak ik het wiskundeboek uit mijn tas en kijk op de post it die op het boek is geplakt. "Maken opdracht 1 -5 en 8 van hoofdstuk 9". 

Ik klap het boek open en pak er een schrijfblok, pen en een rekenmachine bij. Ik bekijk de eerste opdracht en sla het boek na drie keer lezen verslagen dicht. Dit wordt nooit wat waar ben ik aan begonnen. Boos op mezelf loop ik naar het raam en plof op het kozijn neer. Wat moet ik toch doen om net als ieder ander gewoon te kunnen zijn, gewoon normaal. Dat is alles wat ik wil zijn. Doorsnee niets bijzonders, maar mag ik alsjeblieft een keer iets zonder hulp kunnen. Met een grom laat ik me van het kozijn vallen en loop weer naar mijn bureau. Ik tik een paar keer met mijn pen in de hoop dat er ook maar een klein idee op komt over hoe ik dit huiswerk ga maken. Na een lange zucht loop ik mijn kamer uit en klop ik op de deur naast de mijne in de hoop dat Pieter tijd heeft om het mij uit te leggen.