<<Μπορώ να σου μιλήσω για λίγο?>> Μου λέει και με ακουμπάει στον ώμο σκύβοντας λίγο προς εμένα .Εκείνη τη στιγμή βλέπω τον Στέφανο και τον Μάνο που έρχονται παρέα στο τραπέζι μας κουβεντιάζοντας . Κάνω να σηκωθώ κι αυτός παραπατάει λίγο πίσω . <<Στέφανε !!>> λέω με χαμόγελο στα χείλη.
<<Φαίδρα πέτυχα τον Μάνο και μου είπε οτι είστε εδώ και ετσι ήρθαμε παρέα >> <<Ναι αν και θα μπορούσες να το μάθεις κι απο ένα πιο κοντινό σου άτομο , αλλα μάλλον ξέχασε να στο πει>> , λέω και δείχνω τον Ανδρέα , εκείνος με κοιτάει σηκώνοντας το φρύδι αχ τρελαίνομαι όταν το κάνει αυτό .
<<Ανδρέα?>>
Ο Στέφανος κοιτάει τον Ανδρέα εκνευρισμένος μπορώ να πω σφίγγοντας τα χείλη του και ρίχνοντας του ένα αγριεμένο βλέμμα .Γιατί? Τόσο πολύ τον πείραξε που δεν του είπε οτι είμαστε και μεις εδώ?
<<Κάθισε μαζί μας αν δεν έχεις πρόβλημα >> λέω στον Στέφανο <<εμείς πάμε με το Μάνο να χορέψουμε , μου αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι θα έρθουμε σε λίγο>> . <<Μάνο πάμε? >> Ο Μάνος γνέφει θετικά και κάνει νόημα οτι θα είναι για λίγο , με πιανει απ το χέρι και φεύγουμε .
Η ελπίδα δε χορεύει κανένα να είδος μουσικής και κυρίως δεν το κάνει μπροστά σε κοινό .Εγω πάλι το διασκεδάζω, όταν χορεύω νιώθω σα να πετάω , ακόμα και να χει χιλιάδες ανθρώπους νιώθω οτι είμαι μόνη μου στο δωμάτιο μου , πως δε με βλέπει κανείς .
Όσο χορεύαμε παρακαλούσα το θεό να μην ειναι στο τραπέζι μας ο Ανδρέας όταν θα γυρνούσαμε .Δεν αντέχω αλλο ,αν καταφέρει να μου μιλήσει όπως θέλει θα με ρίξει κατευθείαν πάλι θα τα ξεχάσω ολα και θα χάνομαι στα φιλιά του και αυτό δεν πρέπει να γίνει.
ΤΕΛΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
YOU ARE READING
Στο απειρο
Romance{Θα είμαστε μαζί στο άπειρο θα σε προσέχω και θα σε φροντίζω το υπόσχομαι.} {Τι είναι το άπειλο ;} {Άπειρο είναι το παντα , δεν έχει αρχή και τέλος .} {Και εώ θα σε ααπώ στο άπειλο } Είναι καλύτερα να μη γνωρίζουμε το παρελθόν γιατί οτι δεν γνωρίζε...
