Στο απειρο

part 12-d

<<Φι μη χάνεσαι πάλι γαμώτο είμαστε εδώ για να σε βοηθήσουμε μη σκέφτεσαι μόνη σου .>> μου λέει η Ρεγγίνα 

<< Καλά σοβαρολογείς  ? Είναι κάποιοι που ξέρουν το σπίτι μας , το τηλέφωνο μου. Δεν πρόκειτε να βάλω σε κίνδυνο  κανέναν σας.>> 

<<Λες βλακείες , δεν είσαι στο ίδρυμα τώρα .Εχεις οικογένεια και γω ανήκω σ αυτήν .>>Δεν Είσαι μόνη σου και δεν πράττεις  μόνη σου >>Έπρεπε να τα πεις τώρα αυτά , γιατι ρε Ρεγγινα ?

<< Μεγάλωσες σε ίδρυμα?>> Με ρωτάει ο Ανδρέας  με απορία μπορω να πω .

<< Ναι >> Γαμώτο δεν θέλω κανείς να με λυπάται 

<<Εδώ στην Αθήνα ?>> 

<< Όχι γιατί ρωτάς ?>>

<<Πες μου σε παρακαλώ που?>> λεει και πραγματικά τρέμει ολόκληρος .

<< Στη Θεσσαλονίκη σε 2 συγκεκριμένα  .Θες να σου πω ποια ειναι αυτά ?>> λέω αγανακτισμένη .

<<<<Οχι >> λέει και κατεβάζει το κεφάλι σκεπτικός 

<< Δε μου το χες πει >> λέει κι ο Στέφανος .Παν καλά μωρέ ?

<< Συγνώμη αλλα δεν ειναι ανάγκη να ξέρουν όλοι  που μεγάλωσα Στέφανε .Όταν σε γνώρισα με ρώτησες απο που είμαι και σου είπα το όνομα μου επείσεις >> λέω ηρωνικά << Δεν θέλω τον οίκτο κανενός >> λέω και το μετανιώνω την ίδια στιγμή.

<< Ακόμα και για εμένα αυτό πιστεύεις πως θα σε λυπόμουνα όταν το μάθαινα ?>>

<<Δεν μου αρεσει να συζητάω για τα παιδικά μου χρόνια συγνώμη >>λέω και κατεβάζω το κεφάλι αλλα ο Ανδρέας δεν έλεγε να σταματήσει αυτη τη συζήτηση .

<< Μόνο σε ορφανοτροφεία ?>>

<<Τι εννοείς?>>

<< Μήπως ήσουν ποτέ σε ανάδοχη οικογένεια ?>>

<< Πως το ξέρεις?>> παει να απαντήσει αλλά πετάγεται η Ρεγγίνα .

<<Στεφανε , Ανδρέα τι γίνετε τώρα γιατί της τα ρωτάτε όλα αυτά? >>ο στέφανος πηγε να της πει κάτι αλλα ο Ανδρέας τουν αγριοκοίταξε και τους δυο τους και ξαναγύρισε σε μένα 

<< Θυμάσαι πως  έλεγαν την ανάδοχη οικογένεια?>>

<< Φυσικά και Θυμάμαι αφού η γυναίκα αυτη είναι σαν μάνα για μένα και έχουμε και το ίδιο επίθετο.>> Με κοιτάει με απορία  << Ελεος  πια .Η γυναίκα που ήταν ανάδοχη μητέρα  για μένα λέγεται Έλσα Οικονόμου δεν μπόρεσε να μαι κρατήσει πολλα χρόνια , ουτε να με υιοθετήσει .Αλλα με ακολουθούσε στα ιδρύματα δε χάσαμε ποτέ επαφή .Και Επιτέλους τι σε ενδιαφέρουν όλα αυτά?>>

<<Μοιάζεις πολύ με μια φίλη μου .Η μοίρα σας ηταν παρόμοια με την εξαίρεση οτι εσύ έτυχες σε μια καλη γυναίκα  ενώ εκείνη...... >> χάνεται η φωνή του 

<<Τι της συνέβη ?>>

<<Με λίγα λόγια δεν ζει πια  και όχι απο φυσικά αίτια >> ειναι  θλιμμένος .Τώρα καταλαβαίνω  αυτα που μου έλεγε το πρώτο βράδυ για το παρελθόν που του ξύπησα . << Λυπάμαι πολύ .>> του είπα και του χάιδεψα  το μάγουλο. <<Αλλά εσύ πως την ήξερες ? μεγαλώσατε μαζι ? Θέλω να πω ήταν κοντά τα σπίτια σας? >>

<<Εκείνη δεν μεγάλωσε ....... >> ειπε και σταμάτησε απότομα .Εκατσε στο κεβάτι  και έποιασε με τις παλάμες του το πρόσωπο του >> κάθισα δίπλα του << συγνώμη αν σε πίεσα δεν θέλω να μάθω τίποτα αλλο .>> Μου έπιασε το χέρι τρυφερά .<<Δεν πειράζει και γω σου ζητάω συγνώμη που σε αναστάτωσα .>>  μου είπε και οι ματιές μας κλείδωσαν ένιωσα να ζαλίζομαι η ανάσα μου κοβόταν όσο ήμουν κοντά του θαρρείς και περίμενε ένα του φιλί του για να επανέλθει. Σηκώθηκα απότομα << Εγώ πάω να αλλάξω 2 λεπτά και έρχομαι .>> είπα και πήρα ενα κολλάν και ενα μπλουζάκι και κατευθύνθηκα     στο μπάνιο . 

                                                                              ΤΕΛΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ