Έβαλα μια κούπα καφέ που είχε φτιάξει ήδη η Ρεγγίνα ήπια λίγο και πήγα να διαλέξω τι θα φορέσω . Τέλη Φεβρουαρίου, σε λίγο μπαίνει η άνοιξη η αγαπημένη μου εποχή και στα δυο ιδρύματα που είχα ζήσει είχαν μεγάλους κήπους εκεί φυτευαμε κάθε λογής λουλούδια και όταν άνθιζαν την άνοιξη ήμουν το πιο χαρούμενο παιδι στον κοσμο.
Κάθε μέρα τα βλεπα με περηφάνεια και ήμουν χαρούμενη για το οτι μπορούσα να φροντίζω κάτι κι εγώ που να το ένιωθα σαν δικο μου,αλλά δεν ηταν. Ποτέ δεν είχα κάτι εντελώς δικο μου και οτι μου έφερνε η Έλσα δεν με άφηναν να το κρατήσω για να μη διαφέρω απ τα αλλά παιδιά, έπρεπε να είμαστε όλοι ίσοι.
Πριν απ τα ιδρύματα ζούσα με την Έλσα στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη ,ήξερα οτι δεν είναι η μητέρα μου αλλά μου έδινε τόση αγάπη που δεν με πήραζε.παντα μου έλεγε οτι δεν θα μείνω εκεί για πολύ δεν μπορούσε να με κρατήσει για πάντα.Όταν έγινα οκτώ χρονών την μέρα των γενεθλίων μου φάγαμε πρώτα τη μοσχοβολιστή γαλοπούλα που έφτιαξε η Έλσα και μετα έσβησα τα κεράκια μου βλέπετε τα γενέθλια μου τυχαίνει να είναι 25.Δεκεμβρίου . Η Έλσα ηταν πολύ στεναχωρημένη μου είπε οτι την είχαν ειδοποιήσει οτι βρέθηκε οικογένεια να με υιοθετήσει, αλλά μου είπε και οτι ηταν χαρούμενη για μένα γιατι αυτή η οικογένεια ηταν πολύ πλούσια και αγαπούσαν πολύ τα παιδιά.Ειχαν χασει το δικο τους κοριτσακι και θα μου έδιναν όση αγάπη στερήθηκε εκείνο έτσι άδικα , εγώ παλι δεν το έβλεπα έτσι, θύμωσα άρχισα να ουρλιαζω και εκανα το βιβλιο που μου χάρισε χαρτοπολεμο και τη τούρτα σάκο του μποξ.
Ευτυχώς δεν με πήραν κατευθείαν , μετα απο δυο μηνες Φεβρουάριο όπως είναι τώρα ήρθε μια γυναίκα και ενας ανδρας με κάτι χαρτιά η Έλσα τα υπέγραψε με δάκρυα στα μάτια και αυτοι με πήραν σηκωτή και φύγαμε παρόλο που εγώ χτυπιόμουν και δεν 'εβλεπα μπροστά μου απ τα δάκρυα .
Με πήγαν σε ενα ζευγάρι που ηταν πιο μεγάλοι απ την Έλσα και ζούσαν σε ενα τεράστιο σπίτι. Αλλά εγω είχα σχεδιο και έτσι απο κείνη τη μέρα και μετα εκανα τα αδύνατα δυνατά να με γυρίσουν πίσω στην Έλσα .
Ευτυχώς ήμουν άσσος στις σκανταλιές και πολύ έξυπνη για την ηλικία μου σκαρφίστηκα οτι δεν μπορεί να σκεφτεί ανθρώπου νους να κάνω ώστε να με δώσουν πίσω , όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενα.
Αυτοι με πήγαν στην γυναίκα και τον άνδρα και πάνω που περίμενα να γυρίσω στο δωματιάκι μου με τις νεράιδες στους τοίχους, εκείνοι με πήγαν σε ενα ίδρυμα που ήτανσε ενα απομακρυσμένο χωριό. Απο τοτε και στο εξείς ο Φεβρουάριος είναι κόκκινο πανί για μένα ..Με πιάνει ενα σφίξιμο και δεν μου περνάει μέχρι να τελειώσει ο μήνας .
Λίγο ακόμα και θα τελειώσει, λίγο ακόμα και μάλλον θα σταματήσουν τα περίεργα όνειρα .
Ίσως τα βλέπω λόγω των όσων μου φέρνει στην μνήμη αυτός ο μήνας.
Τέλος όμως με την μελαγχολία πρέπει να βρω τι θα βάλω διαλέγω λοιπόν ενα μαύρο μπλουζάκι με μια νεράιδα ,τις λατρεύω.. και ενα τζιν εφαρμοστό, τις μπότες μου τις μαύρες με τα κορδόνια ευτυχώς που είναι φλατ δεν θα άντεχα αλλιώς όλη μερα και ευτυχώς που το ύψος μου είναι τέτοιο που δεν χρειάζετε να φορώ τακούνια συχνά , 1,69 για κορίτσι πιστεύω είμαι μια χαρά. Δε με λες παχουλή αλλά ουτε και μοντελο στενή μέση αλλά ο πισινός μου και το στοιθος μου εξέχουν κατα πολύ , με λύγα λόγια οι καμπύλες μου στα μάτια μου φαντάζουν λόφοι.
Δεν μπορώ να καταλάβω τη Ρεγγίνα που παντα παραπονιέται για το σώμα της , ψυλή ξανθιά αδύνατη γαλανομάτα η προσωποποίηση της Μπάρμπη.
Εγώ παλι έχω κόκκινα μαλλιά φυσικά και πράσινα μάλλον λάδι μάτια, λιγες φακίδες που έχω φαει κατα καιρούς πολύ δούλεμα γι αυτές .
Μάγισσα με φώναζαν τα παιδιά στα ιδρύματα όταν τα σγουρά μαλλιά μου απ τις σκανταλιές πετούσαν και φούντωναν τότε εγώ νευρίαζα και τους φώναζα { δεν είμαι μάγισσα νεράιδα είμαι}.
Φόρεσα το δερμάτινο μου έπιασα τα μαλλιά μου σε μια πλαγιά πλεξούδα και έφυγα βιαστική για τη σχολή.
YOU ARE READING
Στο απειρο
Romance{Θα είμαστε μαζί στο άπειρο θα σε προσέχω και θα σε φροντίζω το υπόσχομαι.} {Τι είναι το άπειλο ;} {Άπειρο είναι το παντα , δεν έχει αρχή και τέλος .} {Και εώ θα σε ααπώ στο άπειλο } Είναι καλύτερα να μη γνωρίζουμε το παρελθόν γιατί οτι δεν γνωρίζε...
