Η κραυγή

κεφάλαιο 3

Μάζεψα τα κομμάτια μου και κλείστηκα στο μπάνιο. Έτριψα το κορμί μου τόσο δυνατά που νόμιζα ότι το δέρμα μου θα έκανε σημάδια. Τα δάκρυά μου ανακατεύτηκαν με το καυτό νερό και άφησα τον εαυτό μου να διπλωθεί στα δύο, καθισμένη στα πλακάκια. Ένιωθα άδεια... δεν ήξερα τι είχε συμβεί... ποιος ήταν αυτός ο άνδρας που είχε πάρει την θέση του συζύγου μου, ποιος είχε μπει μέσα του και μου φέρθηκε έτσι; Πως μπόρεσε; Τι είχε αλλάξει τόσο ξαφνικά ώστε να συμπεριφερθεί έτσι σε μένα; Στην γυναίκα του; Μέχρι χθες ήταν τρυφερός και καλοσυνάτος, ο Θοδωρής μου... το στήριγμά μου...

Έσπαγα το μυαλό μου να καταλάβω γιατί ήταν τόσο προσβλητικό αυτό που είπα... γιατί εξαγριώθηκε τόσο πολύ και ξέσπασε έτσι σε μένα. Ήταν τόσο φοβερό τελικά που ανέφερα το θέμα δουλειάς; Δεν θα του το ξαναέλεγα...Ας μην δούλευα... Θα καθόμουν σπίτι όπως τόσο καιρό... τόσο καιρό που όλα ήταν μια χαρά μεταξύ μας... Ήθελα τον άνδρα μου... αυτόν που αγαπούσα, όχι αυτόν που πήρε την θέση του εκείνο το βράδυ...

"Χαρά!" άκουσα την φωνή του και τινάχτηκα όρθια πέντε μέρες μετά από εκείνο το συμβάν. Λέξη δεν μου είχε πει... δεν είχε αναφέρει το παραμικρό για την ανομολόγητη πράξη του πάνω μου. "Χαρά!" φώναξε πάλι πιο δυνατά αυτή την φορά και έτρεξα σχεδόν φοβισμένη στο υπνοδωμάτιο. Μπήκα μέσα και τον είδα να ψάχνει τα συρτάρια μας, κάνοντας άνω κάτω τα πράγματα μέσα τους. "Που στο διάβολο είναι η μαύρη μου μπλούζα ρε Χαρά;!" φώναξε απότομα συνεχίζοντας να ψάχνει ανάμεσα στα ρούχα μας. Στάθηκα στην πόρτα και κοιτάζοντάς τον, έβλεπα πάλι αυτόν τον άγνωστο άνδρα στο σώμα του Θοδωρή μου. "Που είναι γαμώτο!" ούρλιαξε σχεδόν και πισωπάτησα ταραγμένη. "Είναι άπλυτη" κατάφερα να ψελλίσω και είδα τα μάτια του να στενεύουν επικίνδυνα. Με δυο δρασκελιές με πλησίασε και με χαστούκισε δυνατά. "Τι στο διάβολο κάνεις όλη μέρα, ήθελα να ήξερα!" είπε ξερά φεύγοντας από δίπλα μου και λίγο μετά άκουσα τον ήχο της πόρτας που κλείνει.

Έφερα το χέρι στο μάγουλό μου που έτσουζε από τον πόνο. Δάκρυα ανέβηκαν αυτόματα στα μάτια μου μα δεν τα άφησα να τρέξουν. Έτρεξα βιαστικά στο μπάνιο και πήρα από το καλάθι την μπλούζα που έψαχνε ο Θοδωρής. Δεν την έβαλα στο πλυντήριο, έπρεπε να την πλύνω γρήγορα, να την απλώσω να στεγνώσει σε περίπτωση που μου την ζητούσε αργότερα. Έτριβα με δύναμη το ρούχο στην λεκάνη, και το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς... είχε δίκιο... όλη μέρα είμαι σπίτι... πρέπει να το φροντίζω... πρέπει να τα έχω όλα στην εντέλεια για να μην τον θυμώνω... να μην του δίνω αφορμές...άντρας είναι.. θέλει να ξεσπάσει..