Η κραυγή

κεφάλαιο 4

"Ηλίθια!" ούρλιαξε έξαλλος και με μια κίνηση πέταξε το γεμάτο πιάτο του προς την πλευρά μου. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω... Τα πόδια μου λες και έβγαλαν ρίζες στο πάτωμα της κουζίνας παρέμειναν καρφωμένα εκεί. Το καυτό υγρό έπεσε πάνω στο δεξί μου χέρι και ένιωσα τον πόνο να φτάνει μέχρι το κόκαλο μου. Τα μάτια μου βούρκωσαν αμέσως και φοβόμουν να κοιτάξω την πονεμένη από το κάψιμο περιοχή, μην γνωρίζοντας τι θα αντικρίσω. Ο Θοδωρής συνέχιζε να μου φωνάζει, μα νομίζω δεν άκουγα πια... Ο πόνος ήταν τόσο δυνατός, που μου ερχόταν λιποθυμία, ήθελα να ουρλιάξω μα η φωνή μου πνιγόταν μέσα μου, δεν έβρισκε το δρόμο να βγει, δεν έβρισκε τρόπο να ελευθερωθεί... Το βλέμμα μου χάθηκε στο δικό του... Έβλεπα απλά το παραμορφωμένο από θυμό πρόσωπό του να με κοιτά, και το στόμα του να με βομβαρδίζει με βρισιές και λόγια που δεν άκουγα πια... Η όρασή μου είχε αρχίσει να με προδίδει, έβλεπα μαύρες σκιές μπροστά μου, και σε συνδυασμό με τα δάκρυα που είχαν γεμίσει τα μάτια μου έκαναν την προσπάθεια μου ακόμα δυσκολότερη. Δεν θυμάμαι πολλά από εκεί και πέρα... Νομίζω ότι κάποια στιγμή λιποθύμησα... απλά σωριάστηκα στο πάτωμα χάνοντας εντελώς τις αισθήσεις μου.

Δεν ξέρω τι ώρα ξύπνησα, και πόση ώρα βρισκόμουν αναίσθητη, μα όταν άνοιξα τα μάτια μου αμέσως συνειδητοποίησα ότι δεν βρισκόμουν σπίτι μου. Κοίταξα γύρω μου και τα έντονα φώτα σε συνδυασμό με το απόλυτο λευκό γύρω μου, κατάλαβα ότι βρισκόμουν στο νοσοκομείο. "Χαρά! Μωρό μου... Με τρόμαξες!" άκουσα την φωνή του Θοδωρή δίπλα μου και το αίμα πάγωσε στις φλέβες μου. "Σε είδα λιπόθυμη και δεν ήξερα τι είχε συμβεί! Σε έφερα κατευθείαν εδώ και ο γιατρός είδε οτι είχες ένα μεγάλο κάψιμο στο χέρι!" είπε λίγο πιο δυνατά από ότι έπρεπε. "Πάντα ήσουν λίγο αδέξια αγάπη μου, μα αυτή την φορά το παράκανες!" είπε και πάλι και το μυαλό μου αδυνατούσε να καταλάβει τι έλεγε. Λίγο αργότερα όμως είχα την απάντησή μου.

Η μισάνοιχτη πόρτα άνοιξε απότομα και ένας νεαρός γιατρός μπήκε στο δωμάτιο κρατώντας κάποιες σημειώσεις στα χέρια του. "Καλημέρα" είπε χαμογελώντας και στάθηκε απέναντί μας. "Είμαι ο Δημήτρης Καρούτσος, ο γιατρός που φρόντισε το τραύμα σας" συστήθηκε ευγενικά. "Να.. τώρα μόλις έλεγα στην γυναίκα μου γιατρέ πως θα έπρεπε να ήταν πιο προσεκτική... Ορίστε.. να καεί μόνη της με την σούπα;" έδειξε να αναρωτιέται εντελώς φυσικά ο Θοδωρής "ευτυχώς που δεν ήταν τόσο σοβαρό" συμπλήρωσε κοφτά και το βλέμμα του καρφώθηκε στο δικό μου με νόημα.