Καταρχήν να σας ευχαριστήσω για την αγάπη που δείχνετε και σε αυτήν την ιστορία μου. Δεν σας κρύβω οτι χαίρομαι που διαβάζω 'θυμωμένα' μηνύματα εναντίον του πρωταγωνιστή της "Κραυγής". Αυτό το κατανοώ. Αυτό που θα ήθελα να κατανοήσετε και εσείς είναι η ψυχολογία της πρωταγωνίστριας. Συνήθως οι γυναίκες που έχουν υποστεί ενδοοικογενειακή βία ή που ζουν κάτω από συνθήκες βίας είναι πολύ σύνηθες το να σιωπούν, να κλείνονται στον εαυτό τους, να χάνουν τον αυτοσεβασμό και την αυτοπεποίθησή τους, να νιώθουν παγιδευμένες και επίσης συχνά παρουσιάζουν συμπτώματα κατάθλιψης. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές θεωρούν τον εαυτό τους υπαίτιο για ό,τι τους συμβαίνει. Κι όμως δεν φταίνε... Είναι οι μοναδικές που δεν φταίνε...Στην προκειμένη περίπτωση η Χαρά είναι μόνη της. Βοήθεια δεν έχει από κανέναν, ούτε οικονομική, ούτε ψυχολογική.
Καταλαβαίνω τον θυμό σας, όμως τέτοιες καταστάσεις θέλουν γερά νεύρα και κότσια, εάν μπορώ να το γράψω έτσι ωμά, για να ξεφύγει κάποιος.
Παρολαυτά, συμφωνώ μαζί σας... Το ίδιο λέω και εγώ... εάν ήμουν στην θέση της θα έφευγα, θα μιλούσα, θα ζητούσα βοήθεια κλπ. Επειδή όμως ΔΕΝ είμαστε (θέλω να πιστεύω) στην θέση της.... δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια...
Σας ευχαριστώ για τα σχόλια και τις αναγνώσεις σας.
Ρένα
xxx
VOUS LISEZ
Η κραυγή
Roman d'amourΠως είναι να ζεις σε ένα σπίτι οπου η λεκτική και σωματική βία είναι καθημερινό φαινόμενο; Η ιστορία αυτή είναι της Χαράς...