Η κραυγή

κεφάλαιο 14

Η σιωπή μου τρυπούσε τα αυτιά, μα το στόμα μου δεν το άνοιξα καθόλου όση ώρα οδηγούσε ο Δημήτρης. Οι εικόνες εναλλάσσονταν μπροστά μου.. είχα τα μάτια μου κολλημένα στο κενό μα ένιωθα το βλέμμα του πάνω μου ανήσυχο... Άνοιγε θέματα συζήτησης μα καμία προσπάθειά του δεν ήταν επιτυχής. Έκλεισα και πάλι τα μάτια μου, μα μπροστά μου εμφανίστηκε ξαφνικά ο Θοδωρής. Όπως τον πρωτογνώρισα... Ο άντρας που αγάπησα... τον άγγιξα και σχεδόν ένιωσα τα φιλιά του... το χάδι του πάντα με έκανε να ανατριχιάζω...το κορμί του με τραβούσε... Αρχικά από πόθο, κι έπειτα από αηδία... αποστροφή... Δεν ξέρω πότε άλλαξε η μορφή του μα τα μάτια του αγρίεψαν ξαφνικά και τα χείλη που κάποτε φιλούσα με ευχαρίστηση, είχαν γίνει μια ευθεία γραμμή. Τα χαρακτηριστικά του σκλήρυναν απότομα και σήκωσε το χέρι με δύναμη προς την πλευρά μου... Αυτά τα χέρια που κάποτε με λάτρευαν... αυτά τα χέρια που κάποτε με χάιδευαν με τρυφερότητα...

Σχεδόν ένιωσα τον πόνο από το χτύπημα του Θοδωρή στο κορμί μου. Τινάχτηκα τρομαγμένη στο κάθισμά μου και άνοιξα απότομα τα μάτια . Κοίταξα γύρω μου ταραγμένη και είδα το ανήσυχο βλέμμα του Δημήτρη να με παρατηρεί προσεκτικά. "Είσαι καλά;" με ρώτησε ξαφνικά. Κούνησα απλά το κεφάλι μου και πήρα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω. "Δημήτρη..." έκανα διστακτικά και είδα το απορημένο του βλέμμα. Δεν μιλούσα συχνά και ακόμα πιο σπάνια χρησιμοποιούσα το όνομά του. "Πως έφτασα... πως ήρθα στο ... στο νοσοκομείο;" τον ρώτησα με μάτια σχεδόν υγρά και τον είδα να ανασάνει βαθιά. "Σε βρήκαν στην είσοδο Χαρά" είπε κοφτά και είδα τις κλειδώσεις των χεριών του να ασπρίζουν σφίγγοντας το τιμόνι. "Το κάθαρμα σε άφησε αιμόφυρτη στην είσοδο του νοσοκομείου και εκεί σε βρήκε μια νοσοκόμα...". Η φωνή του ακουγόταν παγωμένη και σκληρή... "τα υπόλοιπα τα ξέρεις..." συνέχισε πιο απαλά και μου έριξε μια γρήγορη ματιά. Δεν ξαναμίλησα, έκλεισα τα μάτια και άφησα τον θόρυβο του αυτοκινήτου να με νανουρίσει.

"Χαρά... φτάσαμε..." άκουσα την φωνή του και με τράβηξε ήρεμα απο τον βαθύ ύπνο που είχα πέσει. Άνοιξα αργά τα μάτια μου και αντίκρισα τα δικά του σχεδόν μπροστά μου. Απομακρύνθηκε απότομα και μου έκανε νόημα με το κεφάλι να βγούμε έξω. Πήρε από το πορτ παγκάζ την τσάντα μου και μετά στάθηκε δίπλα μου καθώς έβγαινα από το αμάξι. Η ματιά μου πήγε στο ξενοδοχείο απέναντι μας. Τον κοίταξα ενώ ο φόβος είχε φωλιάσει και πάλι μέσα μου. "Απόψε θα μείνουμε εδώ... αύριο το πρωί θα σε πάω εκεί που σου είπα..." μου εξήγησε απαλά μα η ανησυχία μου καθρεφτιζόταν στο βλέμμα μου. "Χαρά..." ένιωσε τον δισταγμό μου και αμέσως έπιασε γερά το χέρι μου, δίνοντάς μου δύναμη. Περπάτησα στο πλάι του κι ένιωσα σαν να έκανα τα πρώτα μου βήματα... φοβισμένα και αβέβαια...