Η κραυγή

κεφάλαιο 26

Πάλεψα με νύχια και με δόντια για να δώσω λίγο φως στην ασπρόμαυρη ζωή της Χαράς. "Χαρά..." ειρωνικό έτσι; Να έχει τόσο όμορφο όνομα και απλά αυτή η λεξούλα να απουσιάζει εντελώς από την ζωή της... Προσπάθησα... αλήθεια προσπάθησα να την ξανακάνω να πιστέψει στον εαυτό της, να την βοηθήσω να σταθεί στα πόδια της, να της δείξω τον δρόμο που της άξιζε στην ζωή. Έβαζα φρένο στις επιθυμίες και στις ανάγκες μου, για να μην την πιέσω, για να μην βιαστώ, για να μην την τρομάξω.

Τα βράδια ξυπνούσα από τις κραυγές της, στα μάτια της διέκρινα τον τρόμο από τους εφιάλτες της. Δάγκωνα τα χείλη για να μην ουρλιάξω από οργή, για να μην αφήσω ελεύθερα τα συναισθήματα μίσους που καλλιεργούσα για εκείνον τον άνδρα που κατάφερε να την φέρει σε μια τέτοια κατάσταση. Πονούσα και υπέφερα μαζί της, μα το είχα βάλει σκοπό να την βγάλω από το σκοτάδι που είχε βυθιστεί η ζωή της.

Και σχεδόν τα κατάφερα... ναι μπορούσα να το πω και να το φωνάξω όσο πιο δυνατά μπορούσα. Κοιμόταν στην αγκαλιά μου και αισθανόμουν ο πιο ευτυχισμένος άνδρας στην γη Ξυπνώντας το πρωί αντίκριζα τα μάτια της, και στο πρόσωπό μου καθρεφτιζόταν ο έρωτας που ένιωθα για εκείνο το κορίτσι. Την έσφιγγα κοντά μου τα βράδια που ξυπνούσε κλαίγοντας, την χάιδευα απαλά, την καθησύχαζα με λόγια γλυκά, ένα βήμα κάθε φορά... υπομονή... υπομονή... αυτό έλεγα στον εαυτό μου κάθε φορά που λύγιζα, κάθε φορά που το δικό της σκοτάδι απειλούσε το φως που ήθελα να μοιραστώ μαζί της. Κι ας έβλεπα τον φόβο φωλιασμένο στα μάτια της, κι ας ένιωθα το κορμί της να τρέμει στα χέρια μου, κι ας με πονούσαν τα δάκρυα που έβλεπα συχνά να κυλούν από τα μάτια της. Δεν το έβαλα κάτω... και κέρδισα... κέρδισα την αγάπη της. Τίποτα άλλο δεν γύρεψα από κείνη, τίποτα άλλο δεν χρειαζόμουν... την αγάπη της... γιατί εάν την είχα, θα την έκανα ευτυχισμένη.

Άνθισε... μέσα σε λίγο καιρό η Χαρά άνθισε και η μικρή εκείνη λέξη εισέβαλε στην ζωή της. Το έβλεπα στο χαμόγελό της, στο φωτεινό της δέρμα, στα κόκκινα μάγουλά της. Μπορεί τα μάτια της πολλές φορές να σκοτείνιαζαν, μα δεν το έβαζα κάτω. Σκοπός μου ήταν να απαλλαγεί από το καθίκι που νομικά ήταν ακόμα άνδρας της. Τα χαρτιά του διαζυγίου στάλθηκαν από την πρώτη στιγμή απευθείας στον παραλήπτη του. Ο δειλός... ήμουν σίγουρος ότι τα είχε παραλάβει, μα δεν έκανε καμία κίνηση για να τα υπογράψει. Καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα περιμένοντας την κίνησή του, και κάθε φορά που άφηνα την Χαρά μόνη της, η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Έσφιγγα της γροθιές μου και έπαιρνα βαθιές ανάσες όποτε τον έφερνα στην σκέψη μου. Πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να κοιτά τα σημάδια της κακοποίησής της, και τα μάτια μου θόλωναν από οργή. Μνήμες από το παρελθόν κατέκλυζαν το μυαλό μου και η ανάσα μου έβγαινε με δυσκολία. Ήθελα να τον ξεφορτωθώ όσο πιο γρήγορα γινόταν... να τον απομακρύνω από την ζωή της Χαράς, και να τον ξεριζώσω από μέσα της. Μα σχεδόν το είχα καταφέρει... σχεδόν...