Merlin The Once and Future King

Hoofdstuk 2

Ze kwamen zonder al teveel problemen de nacht door. Merlin had wat rondgekeken en was tot de conclusie gekomen dat ze vlak bij de grens van Odin's rijk waren wat voor hen misschien wel een voordeel kon zijn als ze echt in de problemen zouden komen. Ze moesten toch een groot deel door Odin's rijk heen om bij Camelot te komen. Ze stonden vroeg op om hun reis naar huis voort te zetten en hoopte dat ze onderweg geen Saxons meer tegen zouden komen. Merlin maakte zich nog steeds enigzins zorgen om die ene Saxon die weg was gekomen. Die was vast en zeker naar Morgana terug gegaan om haar te vertellen waar ze zaten en dus was het zaak dat ze zo snel mogelijk zoveel mogelijk afstand aflegde. "We zouden onderdak en paarden kunnen vragen aan Odin." opperde Merlin na weer een aantal uur lopen. Ze waren nu diep in het rijk van Odin en zijn kasteel was niet heel ver van hen vandaan. Een goede maaltijd en bed zou wonderen doen. Als Odin hen ook nog eens paarden wilde geven konden ze zich een stuk sneller verplaatsen en zouden ze al 2 dagen eerder in Camelot aankomen dan als ze te voet verder zouden gaan. "Odin en ik hebben een afspraak. Ik weet niet in hoeverre zijn gastvrijheid naar mij toe is. Misschien weigert hij ons te helpen en is onze afspraak alleen maar zodat we elkaar niet afslachten." mompelde Arthur maar Merlin zag dat hij twijfelde. Arthur was nog steeds niet op volle sterkte en daar moest Merlin ook rekening mee houden. "We kunnen het op zijn minst proberen. Als Odin weigert moeten we een andere manier verzinnen. Zegt hij ja, dan hebben we tenminste een goede maaltijd en een warm bed om in te slapen vanavond en zijn we voor de nacht veilig voor Morgana." "Denk je dat ze weet waar we zijn?" "Ze is een priesteres van de oude religie en bijna net zo machtig als ik. Ik weet niet in hoeverre haar kracht is gegroeid gezien ik nog niet tegenover haar heb gestaan en me niet met haar heb kunnen meten. Maar nu is daar ook de tijd niet voor. We moeten terug zien te komen in Camelot en zo snel mogelijk. Guinevere maakt zich vast zorgen." dat trok Arthur over de streep en dus begonnen ze de richting van Odin's kasteel op te lopen. Het was niet heel ver meer gelukkig. Hoe langer ze buiten in het bos rondliepen hoe groter de kans werd dat Morgana dichterbij kwam en hen kon vinden.

Odin begroette hen bij de poort, hij keek niet bepaald vrolijk... Of dat was zijn standaard gezicht ook nog een mogelijkheid. Merlin kon zich niet herinneren wanneer hij Odin ooit had zien glimlachen. "Wat brengt Koning Arthur en zijn hulpje naar mijn kasteel?" vroeg Odin die werd geflankeerd door twee bomen van soldaten die zo mogelijk nog breder waren dan Percival. Arthur legde vlug uit wat er aan de hand was en vroeg toen of het mogelijk was of ze konden overnachten in Odin's kasteel en of het mogelijk was om paarden te krijgen voor de terugreis naar Camelot. Odin was een tijdje stil maar knikte toen kort en ging hen voor naar binnen. Odin's kasteel was lang niet zo warm en comfortabel als dat van Camelot. Het was kaal en leeg en koud, waarschijnlijk had Odin er weinig aan willen doen sinds zijn zoon dood was. Arthur kon niet anders die dag, het was of de zoon van Odin of Arthur zelf. "Bedankt dat we hier mogen blijven. Het betekend veel voor me." zei Arthur toen ze eenmaal aan een grote tafel zaten en het eten werd opgediend. Merlin zat naast Arthur en probeerde niet al te heftig aan te vallen. Ze hadden al enkele dagen niet erg veel kunnen eten, vooral niet toen Arthur op sterven lag. Al het eten wat ze hadden had Merlin aan Arthur gegeven. "We hadden een afspraak Arthur. We helpen elkaar. Er komt een dag dat ik Camelot om hulp vraag en dan ga ik ervanuit dat jij dan ook klaarstaat." Arthur knikte formeel "Uiteraard Odin. Maar nog, we zijn dankbaar. We hebben al een aantal dagen geen bed of goede maaltijd meer gezien." "Dus jullie hebben nog steeds last van Morgana begreep ik." "Ja. Ze is sterker geworden dan dat ze was toen ze jou om hulp vroeg." "Verbaasd me niets. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die er nog erger op gebrand was jou te vermoorden dan dat zij was. Zulke haat voed haar magie." Merlin snoof luid en wist het snel te camoefleren in een hoest toen Arthur hem waarschuwend aankeek "Dat geloof ik best. Hoe sneller we terug zijn in Camelot hoe beter. Te voet is het gevaarlijk. Er lopen overal Saxons rond." "Dat hebben we gemerkt. Een paar van onze patrouilles hebben wat loslopende Saxons gevangen genomen. Ze werken nog steeds voor Morgana." Zo praatte Arthur en Odin voor een tijdje terwijl ze genoten van het avond eten. Merlin voelde zich echter niet helemaal op zijn gemak. Er was magie aanwezig, hij kon het overduidelijk voelen maar hij kon niet precies plaatsen waar het vandaan kwam en dat zat hem dwars. Het voelde niet kwaadaardig of iets, meer hulpeloos. Hij kon nu echter niet de benen nemen en op onderzoek uitgaan... Hij zou Arthur later maar moeten vertellen wat hij voelde en kijken wat hij ervan vond. Nu Arthur wist dat hij magie had zou hij zijn 'rare gevoel' wat serieuzer nemen dan dat hij eerst had gedaan. De maaltijd verliep goed en daarna werden ze naar hun kamer begeleid. Na hun spullen te hebben opgeborgen en wat te hebben rondgekeken in de kale grauwe kamer besloot Merlin Arthur in te lichten over zijn 'rare gevoel'. "Er is magie aanwezig in het kasteel." viel hij met de deur in huis. Arthur die net zijn zwaard had neer willen leggen stopte abrupt "Weer zo'n raar gevoel van jou?" vroeg hij "Ik kan het aanvoelen als er magie aanwezig is. Ik dacht dat magie in Odin's rijk toegestaan was?" "Is het ook. Maar ook Odin heeft wetten wat betreft magie en tovenaarij." "De magie die ik voel is niet gevaarlijk... Het voelt niet als een bedreiging." "Ik weet wat je denkt. We kunnen niet zomaar door het kasteel rond gaan lopen op zoek naar de bron van jou rare gevoel." "Dit is niet zomaar iets Arthur. Het voelt alsof diegene om hulp schreeuwt." Arthur zuchtte "Ligt het aan mij of trek jij dit soort dingen aan? Overal waar we komen, rennen de problemen ons achterna en we riskeren elke dag weer ons leven." "Dat is niet mijn schuld. Eerder het jouwe. Iedereen wilt jou dood hebben niet mij." "Morgana wilt je dood hebben." "Ja maar Morgana is maar 1 persoon." "Morgana is gevaarlijker dan de rest van de mensen die mij dood willen hebben." ... "Goed punt." Merlin gluurde even uit het raam en keek uit over de donkere binnenplaats van het kasteel. "Ik ga rondkijken. Ik wil weten wat er aan de hand is." "Ik ga met je mee, maar als we worden gepakt -" "Ja, ja vermoord je me ik weet het." "Voor de duidelijkheid." Merlin deed voorzichtig de deur open en gluurde om het hoekje heen om te kijken of de gang verlaten was en sloop toen voorzichtig de kamer uit. Hij werd op een afstandje gevolgd door Arthur die zijn zwaard in zijn handen had. Merlin keek om, zag het zwaard en rolde met zijn ogen "Die kan je beter in de kamer laten." "En als we worden aangevallen?" vroeg Arthur die duidelijk niet wilde scheidden van zijn zwaard. Merlin keek hem enkel droog aan waarna Arthur knikte "Juist." Hij legde snel het zwaard weer terug in de kamer en snelde achter Merlin aan die ondertussen al aan het einde van de hal stond en om de hoek keek. Er liepen enkele soldaten rond die de wacht hielden maar Merlin kon best wel een afleiding verzinnen. Hij keek even rond en besloot toen de fakkels uit te blazen met een simpele spreuk waardoor het nu stikdonker was. Arthur vloekte zacht en botste tegen Merlin aan "Au!" "Ssh." "Waarom deed je dat? Ik zie niets." Merlin mompelde weer een spreuk en nu kon hij precies zien wat er om hem heen gebeurde. Hij keek over zijn schouder naar Arthur die behoedzaam tegen de muur gedrukt stond en een chagrijnige uitdrukking op zijn gezicht had, hij was het er duidelijk niet mee eens dat hij zijn zwaard moest achterlaten. De soldaten die de wacht hielden hadden hun zwaarden getrokken en keken wild in het rond, het was alleen zo jammer dat ze niets konden zien. Na nog een spreuk van Merlin vlogen de wachters naar achteren tegen de muur en bleven bewusteloos liggen. Merlin pakte Arthurs arm en loodste hem mee door de gang, liep om de bewusteloze wachters heen door een deur. Het gevoel wat hij de hele avond al had gehad werd sterker naarmate hij in de buurt van de bron kwam waardoor hij precies wist welke kant hij op moest. Eenmaal door de deur was er weer licht en kon Merlin, Arthur loslaten. "Geef volgende keer een waarschuwing als je het ligt uit doet." bromde Arthur die zijn shirt goed deed.