Beyefendiye Mektuplar

XXXI-XII

31 Aralık
11.26, sabah.

Saygıdeğer beyefendi,

Bugün, hem acı veriyor bana hem de yüzümde büyük gülümsemeler yeşermesini sağlıyor. Zamanın hızlı akıp gidişi hüzün dolu ancak o, yeni yıl, nasıl da heyecanlı, değil mi? Eski ve yıpranmış bir defterde yepyeni, temiz bir sayfa gibi. Tatlı bir huzur bağışlıyor bana yılın ilk günü, sanırım umutlarım yeniden doğuyor. Küçük kar taneleri misali düşüyor bütün dileklerim yeryüzüne, kimisi ezilip yok olacak toprakta ancak kimisi de en şahane manzaralara tanıklık eden pencerelerdeki yerini alacak.

Vazgeçtim karanlıktan, eteklerinde altın renkli işlemeleri bulunan beyaz bir elbise giymeye karar verdim. Ne var ki annem devamlı pembe olanı giymem gerektiğini söyleyerek beni bu karardan vazgeçirmeye çabaladığı için neredeyse ona teslim olacaktım. Hayır, teslim olmadım beyefendi. Bu yüzden, şayet orada olursanız, o müthiş salondaki baloya katılırsanız beyazlar içinde arayın beni. Eğer ararsanız beni, belli etmeyin ancak ve görürseniz beni, sessizce selamlayın. Niyetiniz ezip geçmek değilse kalbimi, söz verin. Önce ben sizi görmeliyim. Alıştırmam gerek kendimi varlığınıza, bir de zincirlere vurmalı kalbi!

Şimdi gitsem, gidip hazırlansam, olur mu? Eminim ki gecenin sonunda, yazacağım size bir kez daha. Dayanamadığımı biliyorsunuz, yazmayınca eksik kalıyorum. Sizi, size yazmayınca biraz eksik hissediyorum. Beyefendi, sizinle tamamlanmayı bekliyorum.

Bu gece, tamamlanma umuduyla o halde,

Hoşça kalın.