Beyefendiye Mektuplar

Beyefendi'den, XXVI-II.

26 Şubat
02.14, gece.

Bunu kendime nasıl yaptığımı bilmiyorum.

Aynadaki yansımama baktığımda karşımda aciz bir adam görüyor, onun kendim olduğuna inanmakta güçlük çekerken izlediğim manzara karşısında engellenemez bir hoşnutsuzluk duyuyorum. Bu sebeple, korkular içindeyim. Şayet hislerinizin benimkine yakın olmasına dair zayıf bir ihtimal dahi var ise zira, o ölecektir çok yakında. Ruhum çürürken zamanla ve gözlerim yaşama isteğinin verdiği parıltılardan yoksunken, bundan bir kaçış yolu da bulamıyorum. Ah, ne yazık, bir zamanlar hiçbir şey hissetmediğim varlığımdan, artık yavaş yavaş nefret etmeye başlıyorum.

Çünkü hanımefendi, ben...

Öyle çirkin bir adam oldum ki.

Üstelik, bunun bir çaresi de yok. Yalnızca bazen, siz kısa bir an için bana bakıp kelimelerinizi kafeslerinden çıkarıyorsunuz ve işte o zaman, hastalıklı ruhumda, sanki kırılan parçalar iyileşiyor. Gözleriniz benimkilere dokunduğunda, hanımefendi, gece fezaya gökkuşakları armağan ediyor. Yıldızlar hala selamlıyorken bizleri, türlü renklerle çevrelenmiş ışıkların altında yaralarımın kapanmaya başladığını görüyorum. Ve ben, annem korktuğu için, küçük bir çocukken her daim yok etmeye çalıştığım karanlığa, onu omuzlarınızdan aşağı doğru dalgalar halinde dökülen saçlarınızda, kirpiklerinizde ve en çok onların artlarında gördüğüm günden beri kin besleyemiyorum.

Varlığıma bağışladığınız bütün güzelliklere rağmen, hala öyle dayanılmaz buluyorum ki kendimi, bunu nasıl tarif edebileceğimi bilemiyorum. Kimi zaman, bu yüzden gitmiş olmanıza sevinirken buluyorum kendimi, acı acı gülüyorum ardından kendime. Görseydiniz dün geceki vaziyetimi, biliyorum, siz de bana içtenlikle acırdınız. Sizin yanınızda olma arzusunu en derin şekilde hissederken bütün benliğimde, gittikçe bana yabancılaşan bir evde, yalnızca, bir arkadaş için duyulan saf sevgi ile yaklaştığım bir kadının karşısında duruyordum. O bana bir şeyler söylediğinde susmuş, yüzü bana döndüğü her seferde kaçmıştım ve bunun utancı içinde olduğumu kabul ediyorum zira dönüştüğüm adamdan kaçmam yahut onu değiştirebilmem için artık çok geç.

Böylesine kötü, katlanılmaz; böyle çirkin ve riyakâr...

Ben, hanımefendi, işte böylesine çaresizim.