doing it wrong [completed]

14. Game Over

★ ONE FUCKING WEEK LATER ★

It's been one week since we ran away. Nandito kami ni Martina sa Damèsdale. Medyo malayo sa Montreal at Tullmain. Sa tingin ko hindi kami dito mahahanap ng kahit na sino. Kinuha ko narin ang phone niya at tinago ito sa kung saan para hindi talaga kami mahanap.

"You Declan Andrew Potter. You fucking saved my life." Yan ang pinanghawakan kong sinabi ni Martina mula nang makatakas kami sakay ng Motor ni Reese. Pagkatapos non ay madalang na kaming nag-usap. Magkasama naman nga kami pero hindi kami masyadong nag-uusap. Awkward padin ba?

Hindi ko alam kung hanggang kailan kaming dalawa dito kaya dapat siguro talaga mag-usap na kami ng maayos tunkol sa dapat naming pag-usapan nang matapos na lahat ng ito.

Nakahiga siya sa kama nang tabihan ko siya.

"Hey." Sabi ko sakanya.

"Hey." She answered back.

"Usap tayo?" Tanong ko pa sakanya.

"Tunkol saan?"

I have to put my serious face on. Paano siya maniniwala kung taliwas sa mga sinasabi ko ang ekspresyon ng mukha ko. It's just that i can't stop smiling. Knowing that i'm with her away from all the fuckers and whores sa Montreal.

"About everything. "Sagot ko sakanya.

"Okay." Sabi naman niyang parang nawe-weirdohan.

"Okay. Alam kong this is Dejà Vú, but I'm sorry. I really am, this time. Siguro. Nabulag lang ako sa game. Nasilaw lang ako sa mga possibilities na pwede nitong ibigay saakin. Fame, Popularity, Huge circle of friends, Everything. It was too late. Nung nalaman kong nagconfess ka saakin i rejected you kasi ayokong madamay ka sa gulo, and at the same time ayokong masaktan kita and ayoko rin naman ng distraction, and then the next nakuha ka nila Reese. P*t*ngina non. Doon ko narealize, Fuck. I was doing it all wrong. Mali. Mali talaga. Doon ko rin napagtanto na Oo, kaibigan kita. Oo, Para na kitang kapatid. Pero letse Martina. Bakit pakiramdam ko ngayon parang higit na doon ang nararamdaman ko sayo?" Sabi ko sakanya as i look into her. Shit. Nasabi ko rin.

"Siguro. Ganon talaga siguro 'yon. Kaya nga sabi nila nasa huli ang pagsisisi. Ako nga e, kahit anong gawin ko hindi ko mapigilang mahulog sa'yo. Hindi ko rin alam kung bakit. I forgive you, declan. It's okay. Pero anak ng pucha naman declan. Bakit ikaw pa sumagip saakin? Hindi ba pwedeng sina Nolan nalang? I fucking promised myself na lalayo na ako sayo kasi nga hindi ko mapigilang magkagusto sa'yo kahit gaano ka pa ka-gago. Alam ko namang marami pang ibang babae diyan na mas better para sayo kesa saakin. Never kang naalis sa isip ko. Kahit kasama ko si Tyler ikaw parin talaga e. Nababaliw na yata ako e. Kasi sa tuwing naki-" hindi ko na pinatapos ang sasabihin niya. Masyado nang mahaba. Masyado nang sincere. Hindi ko narin napigilan ang sarili ko. Hinalikan ko siya. She kissed me back. Fuck. Bakit pakiramdam ko i've been waiting for this way too long? Bago ko pa man ako tuluyang mawala sa control, inilayo ko na ang labi ko sakanya.

"Why? What's wrong? Why did you stop?" Tanong niya.

"I can't do this." Sabi ko.

"Bakit declan?" Tanong pa niya.

"Hindi ko alam. Um. I-i don't know." Sagot kong naguguluhan. Sa ibang babae madali lang naman e. Bakit sakanya nahihirapan ako?

"Declan. I want you. Gusto kita. And i want you to win the game." Sabi naman niya.

"Tina, hindi ko iniisip ang game. Wala akong pakialam sa game ngayon. Ikaw ang iniisip ko." Sagot ko.

"Ano sakin? Bakit nanaman declan?"