Maskeli Balo ✿ BaekYeon ✔

16. Missing You...

Medya: Taeyeon - MAMA 2015 Red Carpet

Çok Önemli Not: Depresyondaysanız ya da aşırı duygulsanız şu an okumanız olumsuz etkilere yol açabilir. Keyifli okumalar!

16.Bölüm: Seni Özlüyorum.

#

Filipinlerde Bir Otel Odası / Baekhyun

"Beni bir daha bırakma!"

"Üzgünüm Baekkie..."

Gözlerimi kalan son gücümle açtım. Açsam da bulanıklık geçmedi. Gözlerimi iyice ovuşturdum. Baş ağrım gözlerime kadar vurmuştu. Ve ben görüşümün en net olmasını istediğim anda onlar git gide bulanıklaşıyordu. Yattığım yataktan destek alıp doğruldum. Görüşümü sonunda kazanmıştım. Ama görmek istediğim şey yoktu. Hemen kalktım yataktan. Koridora yönelirken fark ettiğim şeyle çökmem bir oldu.

Sabah olmuştu.

Her gecenin sabahında olduğu gibi... Yine rüyaydı. Bu sefer gerçek gibiydi oysa ki. Yine bir hayal kırıklığı!

Hazırlanıp az bir kahvaltı yaptıktan sonra tekrar arama işime geri döndüm.

Öğle vakti geldiğinde restoranlara gidiyordum. Daha çok insana ulaşabilmek için. Yine boş yine boş! Elim boş çıktım girdiğim her yerden.

Çalan telefonumla kendime geldim. Arayan annemdi. Evet ya benim bir ailem vardı. Beni unutan, benim unuttuğum bir ailem! Para dışında hiç bir bağım olmayan insanlar...

"Hayırdır neden aradın beni?"

"Baekhyun neredesin?"

"Sizi ilgilendirdiğini düşünmüyorum. Ne istiyorsun?"

"Lütfen tartışmayalım Baekhyun. Ben senin annenim. Sen böyle deyince kalbim paramparça oluyor."

"Benim kalbimi düşünen yok zaten! Sadede gel. Ne oldu harçlığımı mı keseceksin?"

"Baban..."

"Ne oldu?"

"Baban yoğun bakımda. Hemen buraya gel. Yalvarıyorum. Seni görmek istiyor. "

"İstemiyorum."

"Gelmek zorundasın Baekhyun. Sen bir Byun'sun ve buraya geliyorsun!"

Daha fazla zorlamadan kapattım telefonu. Yine sadece kendilerini düşündükleri için beni çağırıyorlardı. Benim ne halde olduğumun onlar için bir önemi yoktu.

Ama ne oldu sorun bakalım. Kendimi Kore'ye dönerken buldum. Tehditlerle, zorlamayla geri dönüyordum.

Hava alanında bekleyen adamlara aldırmadan yoluma giderken alıkoyuldum. Arabaya bindirildiğimde hastaneye gittiğimizden emindim. Geldiğimiz yerse bambaşkaydı.

Cenaze evi...

Ben gelene kadar gitmişti. Bir kayıp daha yaşamıştım. Ne kadar bağımı inkar etsem de babamdı. Oğluydum. Son isteği beni görmekti. Ama ben bencilliğimle yine! birini kaybetmiştim. O buruşmuş ellerinden tutup iyi olacaksın diyemedim. Gözlerine bakıp 'baba' diyemedim. Son kez 'oğlum' deyişini duyamadım. Ona hiç 'seni seviyorum baba' diyemedim. Baba kokusu nedir bilemedim. Kokusunu doyasıya içime çekemedim. Ona doyasıya sarılamadım. 'Baba bak bu güzel kız senin gelinin olacak' diyemedim. 'Baba artık dede olacaksın' diyemedim. Veda bile edemedim. Hoşça kal diyemedim. Öylece gitti. Bense sessizce gözyaşlarımı dökmekle yetindim.

Taziye ziyaretleri bitse de ne annemin acısı dinmişti ne benim. Aramızdaki soğukluk babamın gidişiyle azalmıştı. Bizi yakınlaştırıp gitmişti koca çınar.