Maskeli Balo ✿ BaekYeon ✔

21. Drunk In Love

Medya: Baekhyun'a babalık yakışmıyor mu? ^.^

Keyifli Okumalar.

21.Bölüm: Aşk Sarhoşu.

#

Dağ Evi / Taeyeon

Baş ağrısı mide bulantısı. Yine mükemmel bir sabah(!)

Gözlerimi aralarken karşılaştığım şey hiç de hoş olmadı. Ya da çok güzeldi. Bilmiyorum. Kafamı toparlamam çok uzun sürdü.

Eskiden mutlu olduğum odadayım. Mutlu olduğum, âşık olduğum adamın kollarındayım. Bir dakika ya! Âşık olduğum adamın kollarında mıyım? Daha da önemlisi ben neden çıplağım?

Salak Taeyeon. Aptal Taeyeon. Yine içtin içtin unuttun her şeyi. Düşün düşün! Ne oldu dün gece?

Buraya geldik. Oyun oynadık. Şöminenin karşısında şişeyi kafama diktim. Sonra ne oldu? Gözlerimi tavana dikmiş düşünürken Baekhyun'un alnımla yanağımın arasını öpmesiyle irkildim.

"Günaydın meleğim."

Meleğim? Eskiden derdi hep. Affetti mi beni yani? Of ne oldu dün gece?

Cevap veremedim. Düşüncelere o kadar boğulmuştum ki ne diyeceğimi düşünemedim. Kollarıyla daha da sardı beni. Boynuma gömdü kafasını. Kokladı uzun bir süre.

"O kadar özledim ki kokunu. Bir daha koklayamayacağım diye çok korktum."

Ya ben dilsizleştim mi neden hiç tepki veremiyorum?

Dün gecenin gizemi çözülmeden bana rahat yok sanırım.

"Baek?"

"Hımm?"

"Dün gece ne oldu?"

"Ne yani, hatırlamıyor musun?"

"Yani şey..."

"O kadar içince her şeyi unuttuğunu unutmuşum. Çok güzel şeyler oldu. Keşke hatırlasan."

Çarpık gülümsemesi yüzünde yayılmaya başlayınca neyi kast ettiğini anlamam uzun sürmemişti. Parça parça beynimde bir şeyler dönmeye başlamıştı.

Flashback

Gece

"Hi. Mamaru!"

"Taeyeon. Yine başa mı döndük?"

"Başa dönebilir miyiz Baek? Her şeye en baştan başlayabilir miyiz?"

"Çok zor Taeyeon. Ben çok acı çektim. Ve bütün o acıları tekrar yaşamak istemiyorum."

"Beni hiç affetmeyeceksin değil mi?"

"Öyle değil de seni affetmem için baya bir zamana ihtiyacım var."

"Bana zaman verecek misin*?

"Yani. Evet. Vermek istiyorum Taeyeon. Seni affetmek istiyorum. Her şeyi öğrenmek istiyorum. Her şeyin nedenini bilmek istiyorum."

"Babam..." dedim güçsüzce.

"Her şey babamın yüzünden oldu. Buradan götürüldüğüm gün babam geldi adamlarıyla. Beni zorla götürdüler. "

"O kadarını biliyorum. Polise gittim. Hatta Filipinler'e kadar geldim seni bulabilmek için."

"Biliyorum Baek."

"Nasıl biliyorsun?"

"Filipinler'de olduğun her gün seni takip ederdim. Ama seninle iletişim kuramazdım."

"O gün... O gün gerçekten gelen sen miydin?"

"Evet. O haline dayanamadım. Seni otele kadar getirdim. Zaten her şey o günden sonra iyice mahvoldu. Senin yanına geldiğimi babam öğrendiğinde yine kaçırdı beni. Bir kaç ay ülke ülke gezdirdi. Sonra ben hamile olduğumu öğrendim. İlk başta inanamadım. 3 aylıktı ve büyümeye devam ediyordu. Babam istemese de senden kalan son şey küçük bebeğimizdi. Ben onu da terk edemedim. Her şeye karşı çıkıp onu doğurmaya karar verdim. Ama ne vücudum ne de psikolojim bir bebeği büyütmeye uygun değildi. Çok zor geçti hamilelik günlerim. 5. Aydan sonra hep hastanede kaldım. Her an bana ya da bebeğimize bir şey olabilirdi. Buna dayanamazdım."

Ben anlatırken gözyaşlarımı tutamadım. O benden daha kötüydü. İkimiz de zor zamanlar geçirmiştik.

"Peki, ne oldu da karşıma çıkma cesareti gösterdin? Yani anlamıyorum bunca yıl sonra neden?"

"Babamla bir anlaşma yapmıştım Baek. Eğer 2 yıl içerisinde onun istediği gibi davranırsam her şeyi kabulleneceğini söyledi. Ben de tüm bunlara katlanmak durumunda kaldım."

Yüzüne döndüm ve gözlerin içine baktım.

"Her şey için özür dilerim Baek. Seni bensiz bıraktığım için, oğlunu bilmeden yaşadığın için, çektiğin acılar için, her şey için özür dilerim."

Ağladı. Ağladım. Uzun uzun sarıldık. Hasretimizi gidermek için daha sıkı sarıldık. Sesi titrerken fısıldadı.

"Taehyun'un benim oğlum olduğunu biliyordum Tae. Özür dilerim ben sana biraz acı çektirmek istemiştim. Onu ilk gördüğüm an içimde bir kıpırtı olmuştu. Bir şekilde bağımız olduğunu hissetmiştim."

Kollarını gevşetip gözlerime baktı uzun uzun. Özlediğim gülen gözlerini hediye etti. Bakışları yüzümde gezerken dudaklarımda durdu. Bir gözlerime bir dudaklarıma baktı. Aşkla, özlemle, şehvetle öptü dudaklarımı. Ben de özlemimi giderircesine öptüm özlediklerimi.

Belimde birleştirdiği elleriyle beni kendine doğru çekti. Hâlâ birlikte olan dudaklarımız ayrılmamaya yemin etmiş gibiydi. Çevik bir hamleyle kucağına aldı beni. Ellerimi göğsüne koydum. Kalbini hissettim yine. Hissettiğim başka şeyler de vardı. Bay ukala 3 yıl boş durmamış baya bir kas yapmış. Sevdim bunu.

Sonra ben kucağındayken ayağa kalktı. Merdivenlere yöneldi.

Flashback End

Bu kadar mı yani. Tüm hatırladığım bu mu? Tamam, baya bir şeyi hatırladım ama devamını da hatırlasam iyi olurdu hani.

Zor da olsa yataktan kalkmıştım. Üzerime Baekhyun'un tişörtlerinden birini geçirip mutfağa indim. Kahvaltı hazırlamaya başladım. Bir şarkı mırıldanırken ne zaman geldiğini bile fark etmemiştim. Arkamdan sarılıp ellerini göğüslerimin altında birleştirip başını da omzuma koymuştu.

"Baek kahvaltı hazırlamaya çalışıyorum. Rahat bırakır mısın?"

"Bırakamam küçük hanım. Beni 3 yıl sensiz bırakmadan önce düşünecektin. Bundan sonra 1 saniye bile ayrılmak yok. Ona göre."

Hoşuma gitti. Gitmez mi?

"Seni bir daha bırakmayacağım sevgilim." Dedim.

"Sevgilim... Uzun zaman olmuştu duymayalı. Çok özlemişim sevgilim."

Yapışık şekilde kahvaltıyı hazırladıktan sonra masaya oturduk. O bana yedirdi ben ona yedirdim. Biliyorum vıcık vıcık aptal âşık olduk. Ama çok güzel değil mi? 3 yıl sonra bile beraber olabilmemiz. Mucize gibi.

Akşama kadar hiç susmadan konuşmuştuk. Kollarının arasında uzanırken yüzümü ona doğru çevirdim.

"Baekhyun?"

"Söyle bebeğim."

"Oğlumuzla tanışmak ister misin?"

#

|Düzenlenmiştir.|

Tadadadam! Aptal âşıklarımız sonunda kavuştu! Final kokusu mu alıyorum ne? Ben bu kitabı çok sevdim hiç bitiresim yok. Ama ne yapayım 80 kere ayırıp birleştirsem de olmaz. Hele hastalık falan hiç bana göre değil. Yazarken ağlar dururum psikolojim bozulur. Kısacası 2 bölüm sonra final olacak gibi. Neyse yine çok konuştum. Hadi kaçtım ben!

Seviliyorsunuz.

Aşk ile kalın...