Maskeli Balo ✿ BaekYeon ✔

23. Game Over

Evveeet muhteşem bir cumartesi gününü evde geçiren yazarınızdan pazar jesti! keyifli okumalar!!

23.Bölüm: Oyun Bitti.

#

Taeyeon'un Evi / Baekhyun

"Seni seviyorum." Biraz duraksadıktan sonra devam etti. "Baba..."

"Ben de seni seviyorum oğlum."

Yaşadıklarıma hâlâ anlam veremiyordum. Bir anda baba olmuştum. Ve o gerçekten akıllı bir çocuk. Bunları hak edecek ne yaptım hiç bilmiyorum. Dünyanın en mutlu insanı oldum birkaç gün içinde.

Taehyun kollarımda uykuya dalınca yavaşça üzerini örtüp aşağıya indim. Doktor hala bekliyordu. Olası bir durum için gitmedi sanırım.

"Siz daha gitmediniz mi?"

"Ne olur ne olmaz diye bekledim Bay Byun."

"Şimdilik iyiyiz. Daha fazla ilgi göstermem gerekiyor sanırım."

"Zamanla aşılacak bu durumlar merak etmeyin. Ben artık gideyim. Görüşmek üzere."

"İyi akşamlar doktor bey."

Taeyeon uğurlamak için kapıya çıktı. Bense tam rahatlayıp koltuğa oturacakken telefonum çaldı. Arayan annemdi. Ben onu tamamen unutmuştum. Kısa bir görüşme yaptıktan sonra telefonu kapattım.

"Bebeğim çok üzgünüm ama gitmem gerek."

"Bugün kalırsın diye düşünmüştüm Baek?"

"Anneme söz vermiştim. Tamamen aklımdan çıkmış. Söz veriyorum telafi edeceğim."

"Tamam hayatım, sen bekletme anneni. Yarın görüşürüz."

Kapıya geldiğimizde ona doğru döndüm. Önce arkasını kolaçan ettim. Kimsenin olmadığına emin olunca hoşça kal öpücüğünü dudaklarına bıraktım. Şu an gitmek istemiyordum ama annemi de bekletemezdim. Arkamdan el sallarken ona doğru koşup tekrar öptüm. Mutluluğumu tüm dünyaya haykırmak istiyordum. Öyle de yapacaktım. Arabama binip annemle sözleştiğimiz yere gitmek için yola koyuldum.

3 Hafta Sonra

Taeyeon

Günler haftalar hızla geçiyordu. Bu aralar olan yoğunluğumuz yüzünden Baekhyun'la görüşemiyorduk. Hiç konuşamadığımız günler bile oluyordu. Ben şirketin açılış töreniyle meşguldüm. O da yeni ürünlerin tanıtılacağı lansman için gece gündüz demeden çalışıyordu. Onu çok özlemiştim. Bazen bütün işleri bırakıp kaçasım geliyor. Eski günlerime dönmek istiyorum.

Telefonumun bildirim sesiyle düşüncelerimden sıyrıldım. Baekhyun'dandı.

-Taeyeon 1 saat sonra atacağım konuma gelir misin? Önemli bir konu var. Mutlaka görüşmeliyiz.

İki gündür telefonla bile konuşamamıştık. Bu mesaj da neyin nesiydi böyle? İçimde kötü bir his oluşmaya başlamıştı. Kendimi kötü düşünmekten alıkoyamıyordum. Ne bir sevgi ifadesi vardı ne de bir sıcaklık. Buz gibi bir mesajdı.

1 saati zor da olsa geçirdim. Şirkettekilere önemli bir işim olduğunu ve beni rahatsız etmemelerini söyledikten sonra şoförü es geçip direksiyona geçtim ve gaza bastım.

Bahsettiği adrese geldiğimde kalp ritmim bozulmaya başlamıştı. Geldiğim yer bir parktı ama Baekhyun ortalarda yoktu. Telefonumu çıkartıp onu aradım ama telefonu kapalıydı. Evet, bu durum iyice garipleşmeye başlamıştı. Aklımdan olabilecek tüm kötü senaryolar geçiyordu. Kendimi iyi düşünmeye telkin etsem de başarısız oluyordum. Gözyaşlarım alt kirpiklerimi zorlamaya başlamıştı. Küçük bir kız çocuğunun beni dürtmesiyle kendime geldim.