MY BUTLER, MY LOVER!✔

KABANATA 11

Lailanie's POV

Naging busy ako sa pagbabasa ng magazine na ibinigay sa’kin ng wedding planner last day. Maganda ang mga naka-design na motif pero wala akong nagugustuhan sa mga ito.

Next month ikakasal na talaga ako. Later ko lang rin nalaman na four months pregnant na pala ako, sabi kasi ng O.B  ko himalang nakaligtas ‘yong baby sa aksidente siguro ‘yong ulo ko lang talaga ang napuruhan masyado.
I was shock, really, na buntis pala ako kasi naman hindi halata ang umbok ng tyan ko. It just looks like a belly fat.

Ang weird rin sa pakiramdam. Naiilang at hindi ako kumportable kay Kent. Hindi ko alam na ganito ang bubungad sa’kin after no’ng aksidente.  He was sitting beside me and introduce himself as my fiancée.

Sabi rin ni Kent kailangan matuloy sa lalong madaling panahon ang kasal naming, dahil natatakot siya na baka may mangyari namang ‘di maganda sa akin.

Ang corny nga eh.

Yet, I’m so confused ba't ganito pakiramdam ko? Na wala talagang spark ‘pag nakikita ko si Kent. I don’t even know if I love him. I mean memories can be replace but the heart will always remember.

Then isa pa ‘yong kanina sa mall--- ‘yong nakita kong lalaki sa mall paglabas namin ni Kent. He looks familiar.

What’s weird, biglang lumakas ang tibok ng puso ko pero ang mas weird hindi ko alam ba't nasasaktan at nalungkot ako no’ng makita ko siya. Do I know him? Hindi ko maiwaglit sa isipan ko ang hitsura niya.

"Hay, pagod lang yan Laila!" kumbinsi ko sa sarili ko dahil kung anu-ano nalang ang mga iniisip ko.

Baka makasama pa sa baby. Baka epekto lang rin ito ng pagbubuntis ko.

Agad akong pumasok sa room ko at humiga sa kama…

Papaidlip na sana ako nang nahulog ‘yong hawak kong magazine sa ilalim ng kama.

I was about to get it nang may mapansin ako at agad kong pinulot ito.

A picture of me, masayang nakangiti at hindi ako nag-iisa dahil may kasama ako,  kumunot ang noo ko ‘nong maalala ko ang mukha niya…

Siya ‘yong lalaki sa mall! Nakatingin siya sa’kin habang alangan na nakangiti.

At heto na naman ang abnormal kong puso nagwawala.

Bakit kami magkasama sa litrato? Kilala ko ba siya?

Sino ka ba? 

Tinitigan ko ng maigi ang mukha niya sa litrato suddenly...

Biglang sumakit na naman ang ulo ko.

May biglang nag-flashback na memories sa utak ko.

‘Yong lalaki he's holding me sabay kaming sumakay ng sasakyan at pinaharurot ito, habang ako naman ay aliw na aliw sa pagtingin sa kanya.

What’s the meaning of this?

Lalong sumakit ang ulo ko.Ouch! Nag-flashback na naman yung mukha niya and I called him…

"Jace?"

"Aww... Nana help!" I shout but it felt like a whisper, then suddenly all went black.

----
Mariano's POV

Hindi ako mapakali, kanina pa ako ikot ng ikot dito sa labas nga silid ni Laila.  Fuck! dumating na ang kinakatakutan ko....

Ang maalala niya si Miyoko!

Hindi! No, imposible! Masyado pang maaga. But, what if?! Shit! Nababaliw na ako!

"Mr. Huston?" Tawag ng Doctor sa akin, hindi ko namalayang nakalabas na siya ng pinto pre-occupied kasi isip ko.

"How is she?" tanong ko.

"She's fine now and she needs more rest. Mr. Huston. Nakakasama na naiistress si Lailanie, mas mabuti na dito muna siya sa bahay niya at ikaw na muna ang umasikaso ng kasal niyo. Tatapatin na kita Mr. Huston maliit na ang chances na makasama mo ng habang buhay si Lailanie dahil grabi ang damages sa ulo niya. Sigurado ka bang papakasalan mo pa siya?" sabi ng Doctor.
Agad ko siyang kwenilyuhan, “sino ka para bigyan ng taning ang mahal ko?! Hindi ka Diyos! Doctor ka lang! Mabubuhay si Laila ng matagal. Now, leave!” turan ko sabah turo sa pinto at natataranta naman niyang iniwan ang silid ni Laila.

Ikinuom ko ang kamao ko at sinuntok ang pader.

This is bullshit! Hindi siya Diyos para magsabi kung kailan mabubuhay si Laila!  I can’t afford to lose her.

Pumasok na ako sa room.ni Laila and  I saw her sleeping like an angel.
Bakit hindi ba niya ako kayang mahalin? Ano bang mayro’n kay Miyoko na wala ako?

Kay tagal kong hinintay ang araw na mapansin niya ako pero napaka-unfair, dahil may laman na palang iba ang puso niya.

I was about to open the door pero natigilan ako.

"Mariano..."

Tinawag niya ako sa pangalang hindi ko ibinanggit sa kanya, naalala na ba niya?

I approached her at agad umupo sa gilid ng kama niya.

"Are you alright Love? May masakit pa ba sayo? Sandali lang tatawa---" tatayo na sana ako pero pinigilan niya ako.

"Mariano sandali! Naaalala ko na ang lahat." Said Laila and then, she broke in tears.

At ako naman nanlambot at napaupo.

Hindi maaari...

"I'm sorry Laila. Shit sorry---"

"No Mariano, you don’t have to say sorry." Sabi nya sabay punas ng luha dahilan upang mapakunot ang noo ko.

"Why? I thought you hate me?  Pagalitan mo uli ako dahil niloko na naman kita---"

"No Kent, itutuloy natin ang kasal, dahil may iba na si Jace. Hindi na ako ang mahal niya kaya lang may problema." umiwas siya ng tingin sa’kin.
“Problema? A-anong problema?” naguguluhan kong tanong.

“Buntis ako.” Turan niya, kaya napaawang ang bibig ko.

I was so shock ba't hindi ko alam? Ba't walang sinabi ang mga doctor?

Gulong-gulo na ang isip ko.

"What? How? W-when?" halos pabulong kong sabi.

"I was four months pregnant  now Kent, simula ‘nong kinuha mo ako kay Jace nagdadalang tao na ako ‘non." she said.

Para akong sinabuyan ng bomba at sumabog ito bigla, all this time she’s bearing a child on her womb?

"Ang tagal na no’n? How come buntis ka pa after ‘nong aksidente?" sunod-sunod kong tanong.

"Ewan ko, siguro para sa’kin talaga ‘to." sabi niya sabay himas ng tiyan niyang hindi naman halata ang umbok, kaya pala bigla siyang tumaba ng konti. "Kahit pa si Jace ang ama nito hindi ko maatim na mawala ang bata sa sinapupunan ko."

Agad ko siyang niyakap at sinabing…

"Don’t worry. Aakuin ko ang anak niyo, basta pakasalan mo lang ako." Kahit nakukunsensya ako part of me gustong magdiwang. Akala ko wala nang chance...

I was about to give up my feelings to make her happy kasi akala ko pag naalala na niya ang lahat ipagpipilitan na naman sarili niya kay Miyoko lalo pa't malapit na siyang kunin sa’kin.

"I will." Walang pagtutol na sabi niya

And before I could respond, she claimed my lips.