Teach Me How

Τελευταιος αποχαιρετισμός

Δε μπόρεσα να κοιμηθω,καθησα στο παράθυρο του δωματίου μου και κοίταζα εξω μέχρι το πρωί,έχοντας μια  μικρή ελπίδα πως θα γυρνούσε.Ο Ντέιβ,ο Μάικ,ή Ελεν, οΆλεξ,ή Μαρία δε με άφηναν λεπτό μόνο μου.Προσπαθούσαν με το τρόπο τους να μου συμπαρασταθούν. Δοκιμασα να πιω ένα χυμό αλλά Ούτε αυτό πλέον είχε γεύση ,το μόνο που ήθελα ήταν να δω το μπαμπά για τελευταία φορά..
Ή κηδεία είχε αρχίσει,παρόλο που είχε πολύ κόσμο εγώ ενοιωθα μόνος.Δε είχα τη δύναμη να κάνω τίποτα.
Ήταν ή ώρα να αποχαιρετησω το μπαμπά από το φέρετρο,όσο πλησιαζα ενοιωθα πως θα πεσω κάτω,ευχομουν να με τσίμπαγε κάποιος και να ήταν όλο ένα ψέμα.
Ο μπαμπάς ήταν μπροστά μου,ακίνητος,δεν υπήρχε το χαμόγελο του πλέον..
Τα μάτια του ήταν κλειστά, του είχαν φορέσει το κουστούμι,το κουστούμι που μου είχε δώσει για το χορό...
Εκείνη τη στιγμή λυγισα δεν αντεξα άλλο,έπεσα πάνω στο κρύο σώμα του και Εκλαιγα,τον ήθελα πίσω,δε αντεχα στην ιδέα πως τον έχασα για πάντα...
"Μπαμπά ήσουν ο καλύτερος άνθρωπος που είχα στη ζωή μου,είσαι και θα είσαι για πάντα ο ήρωας μου,θα σε αγαπώ για πάντα ,θα είσαι πάντα στη καρδιά μου,θα είσαι ακόμα ζωντανός για εμένα,μακάρι να μπορούσες..να γυρίσεις πίσω..
Σε αγαπώ πολύ"
Αφού τον φιλησα και τον είδα για τελευταία φορά σπομακρυνθηκα και έμεινα εκεί χωρίς αλλά δακρυα πια,να τρεμω,να φοβάμαι,να είμαι μόνος.Έχασα το μοναδικό άνθρωπο που βρισκόταν πάντοτε δίπλα μου,πίστεψε σε εμένα..
Τι θα έκανα από εδώ και πέρα;
Αφού τον θαψαμε,συμμαθητές,φίλοι,γείτονες μας ήρθαν και μου εξέφρασαν τα συλλυπητήρια τους,αλλά δεν τους μιλουσα,είχα χάσει τον εαυτό μου,ή ψυχή μου ταξίδευε αναζητώντας το μπαμπά για να τον φέρει πίσω ενώ το κορμί μου ήταν εκεί απλώς τοποθετημένο να στέκεται χωρίς να κάνει κάτι.
Μια φωνή όμως με έκανε να ανέβασω το βαρύ από τις σκέψεις κεφάλι μου
"Τζεεις,λυπαμαι"
Αυτή ή γυναικεία φωνή,είχε ξαναεμφανιστεί στο παρελθόν μου,ήταν οικεία,αυτή ή φωνή ήταν της Μάμας μου...