Teach Me How

Αλλαγες

Ή ζωή με το μπαμπά δεν ήταν όπως πίστευα και αυτό το κατάλαβα με το πέρασμα του χρονου.Αφου δεν ζουσαμε οπως θελαμε και προσπαθουσαμε με καθε τροπο  να επιβιωσουμε.Ή ανάμνηση της Μάμας χαθηκε στο χρόνο,δε μάθαμε ποτέ τι απέγινε ούτε τη ξαναειδαμε μετά από εκείνη τη μέρα...
Ο μπαμπάς δεν  φέρνει τη συζήτηση σε εκείνη,παρόλο που κάποιες φορές θέλω να μάθω τι απεγινε, αν τελικά έμεινε με εκείνον τον Αντριου ή μένει μόνη της,δε τον ρωταω ομως για να μην τον στεναχωρησω.
Τον βλέπω περισσότερο τώρα,αφού τον απέλυσαν από το σουπερμάρκετ γιατί πίστευαν πως είναι μεγαλος για ταμιας. Δουλεύει μόνο στο πολυκατάστημα ως καθαριστής, δυστυχώς δεν υπάρχουν δουλειές και είναι το καλύτερο που μπορεί να μας προσφέρει.Βοηθαω και εγώ την οικογένεια μας μετά το σχολείο πηγαίνω για λίγο στον κύριο Πέτρο και καθαριζω πατάτες αν και λίγα τα λεφτά,θέλω να βοηθήσω και εγώ με κάποιο τρόπο τα οικονομικά μας.Ο μπαμπάς  στην αρχή δεν ήθελε να πάω αλλά τον επεισα λέγοντας του πως δε θα με κουράσει απλώς θα ειναι σαν ένα παιχνίδι για μένα.
Και στο σχολείο τα πράγματα δεν είναι πολύ εύκολα 5 χρόνια πριν με αποκαλούσαν "μπάσταρδο" καθώς το γεγονός με τη μαμά μου μαθεύτηκε και όλοι πίστευαν πως είμαι εξώγαμο.
Δεν έδινα σημασία,για την ακρίβεια ήμουν αδιάφορος,τα αντιμετώπιζα με μια ψυχρά.
Ο μόνος μου φίλος είναι ο Άλεξ τον ξερω από το δημοτικό και είναι το μόνο άτομο με το οποιο νοιωθω άνετα και καταλαβαινομαστε.
Ο Άλεξ πάντα με βοηθούσε οπότε τον χρειαζομουν και θα του το χρωστάω.Δεν είμαι κοινωνικός και δύσκολα μιλάω σε άτομα.Πολλά κορίτσια με φλερτάρουν αλλά τις αγνοω,όλες μου είναι αδιάφορες.Με αποκαλούν "bad boy"  και τους άρεσει ή αδιαφορία μου.Αυτό με εκνευρίζει γιατί κάθε μέρα όλο και περισσότερες έρχονται.Δεν είμαι "bad boy" απλώς δε αισθάνομαι τίποτα δε ξερω αν χρειάστηκε κανείς να με μάθει να νοιωθω ή να νοιωσω μόνος μου.Και στο μπαμπά μου έδειχνα μόνο τα βασικά αισθήματα χαρά και κρυμμένα τη λύπη.
Δεν ένοιωσα ποτέ αυτό το συναίσθημα που αποκαλούν "αγάπη" παρόλο που το δεχομουν δεν το ανταπεδιδα,ούτε στο μπαμπά μου μόνο του χαμογελούσα,δεν ξερω αν βιωσα αυτό το συναίσθημα, δε ξερω πως ειναι να το νοιώθει κανεις,ίσως κάποια μέρα μάθω.
"Τζεεις έτοιμος για το σχολείο;"
"Ναι,μπαμπά" του απάντησα
"Λοιπόν εγώ κατά τις έξι θα είμαι πίσω,άμα είσαι κουρασμένος μη πας σε παρακαλώ στο κύριο Πέτρο,θα του εξηγήσω εγώ" είπε ο μπαμπάς μου
Έβλεπα στα μάτια του ότι παρόλο που χρειαζόμασταν τα λεφτά δεν ήθελε να με κουράσει.Ήταν αλήθεια κάποιες φορές κουραζομουν τα μαθήματα και ή δουλειά στο κύριο Πέτρο με εξουθένωναν αλλά δεν ήθελα να κουρασω το μπαμπά.
"Μην ανησυχεις μπαμπά θα είμαι καλά,άλλωστε μου αρέσουν οι ιστορίες του κύριου Πέτρου" του είπα και χαραξα ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου για να τον κάνω να νιώσει καλύτερα
"Εντάξει Τζεεις όπως θες,θέλω να είσαι χαρούμενος "
"Είμαι μπαμπα" του είπα
Μου έδωσε ένα χαμόγελό και καθώς έφευγε με χαιρέτησε.
Το σπίτι μας ήταν μικρότερο από το προηγούμενο,είχαμε μετακομισει, το παλιό μας σπίτι κουβαλούσε άσχημες αναμνήσεις που θελαμε να αφήσουμε πίσω μας.

Ξεκίνησα το δρόμο για το σχολειο και έβλεπα όλα αυτά τα μικρά παιδιά να πηγαίνουν σχολείο με τους γονείς τους και μπορώ να πω ζηλευα γιατί ποτέ δε με πήγε ο μπαμπάς ή ή μαμά σχολείο,όπως και τα μαθήματα,διάβαζα σκληρά μόνος μου,ήθελα να πολύ να σπουδασω αρχιτεκτονική,μου αρεσε  αυτό το επάγγελμα το είχα δει σε ένα σειριαλ στη τηλεόραση του κύριου Πέτρου καθώς δούλευα και ήθελα πολύ να φτιαξω ένα μεγάλο σπίτι όπου θα μένω εγώ με το μπαμπά.Και θα μπορούσα να ανταπιδωσω όλες αυτές τις χαρές στον Άλεξ χτίζοντας του ένα σπίτι.
Οι σκέψεις μου σταμάτησαν καθώς συνάντησα στο δρόμο μια γνωστή φιγούρα.
"Γεια σου Τζεεις" μου μίλησε ή Άννα
Της ανταπέδωσα με ένα απλό γεια καθώς εκείνη έτρεχε πίσω από τις φίλες της οι οποίες χαχανιζαν .
Ή Άννα είχε αλλάξει πολυ δεν ήταν ο νταης που συνήθιζε να είναι με κύριο θύμα εμένα,από εκείνη τη μέρα που σταμάτησε τον αδερφό της από το να με χτυπήσει μου μίλαγε πάντα, ευγενικά,αλλά τις περισσότερες φορές δεν τις απαντούσα.
Ίσως φταει που ο Τζάστιν πήγε σε ειδικό σχολείο και εκείνη έμαθε την άλλη όψη του νομίσματος.Τα τελευταία πέντε χρόνια είχαν αλλάξει όλα και ολοι γύρω μου.
Αντιθέτως εγώ ενοιωθα πως δεν είχα αλλαξει,ήμουν ο ίδιος Τζεεις εδώ και πολλά χρόνια το μόνο που άλλαξε ήταν ή ηλικία μου τώρα ήμουν 15.
Ή μήπως άλλαξα αλλά δε το συνειδητοποίησα;