Once Upon A Time Η Κρυμμένη Περιπέτεια

Δεύτερο Άστρο Δεξιά

Γεια σας! Αυτή είναι η πρώτη μου ιστορία και ελπίζω να σας αρέσει! Τα επόμενα κεφάλαια είναι πιο συναρπαστικά γι αυτό μην κρίνεται ένα βιβλίο από το 1ο Κεφάλαιο (σε περίπτωση που σας φάνηκε λιιγο βαρετό το εισαγωγικό κεφάλαιο) 😁. Το τραγούδι επάνω είναι παραμυθένιο Και ταιριάζει με το χαρακτήρα της ιστορίας. Απολαύστε!
Μπαίνω εξουθενωμένη στο δωμάτιο. Τα υπόλοιπα παιδιά κοιμούνται. ''Πάλι τελευταία'' σκέφτομαι. Μόλις γύρισα από τη μοδίστρα. Κοιτάω τα δαχτυλά μου που είναι όλα τρυπημένα, όμως δεν είναι η πρώτη φορά που είναι σε αυτήν την κατάσταση. Κάθε ορφανό ή φτωχό κορίτσι που έχει κλείσει τα 13 είναι υποχρεωμένο να πιάσει δουλειά. Κι έγω τα έχω κλείσει τα 13 εδώ και 4 χρόνια.
Βγάζω τα κουρελιασμένα ρούχα μου και φοράω την καινούρια μου νυχτικιά. Μου την έκανε δώρο η κυρία Σόφι, η παλιά μοδίστρα, πριν φύγει στο σπίτι της στην επαρχία. Μακάρι να έμενε στο μαγαζί. Η κυρία Φράνσις με βάζει να δουλεύω σαν σκυλί όλη μέρα, χωρίς ούτε ένα τόσο δα διάλειμμα και μ' αφήνει να φύγω μετά τις 12 το βράδυ, ενώ το πρωί πάω απ' τις 7 στη δουλειά. Βέβαια σήμερα επειδή είναι Πρωτοχρονιά με άφησε να φύγω νωρίτερα, αλλά με έδειρε περισσότερες φορές παρ' όλο που δεν έκανα κάτι λάθος.
Ξαπλώνω αλλά μου είναι αδύνατον να κοιμηθώ με τόσα ροχαλητά. Αδυνατώ να το πιστέψω ότι το Ορφανοτροφείο Πάτρικσον μας βάζει να κοιμόμαστε όλοι μαζί, αγόρια κορίτσια.
Σύντομα όμως θα πρέπει να φύγω από δω και να παντρευτώ κάποιον κακομοίρη που θα με αναγκάζει να δουλεύω πιο σκληρά και θα με χτυπά παραπάνω. Μου τον σύστησαν την προηγούμενη βδομάδα. Δεν είναι τίποτα παρά ένας άξεστος μπεκρής που ενδιαφέρεται πιο πολύ για τον εαυτό του και για τίποτ' άλλο. Νιώθω τα μάτια μου να τσούζουν. Δε θέλω να μεγαλώσω! Δε θέλω να παντρευτώ έναν άθλιο μπεκρή! Ουτε καν την τωρινή ζωή μου θέλω! Ζω σε μια κόλαση και τίποτα δε με σώζει! Τα δάκρυα κυλάνε ποτάμι.
Ακούω κάποιον να πανηγυρίζει '' Ζήτω το νέο έτος 1865!''φωνάζει. Τώρα ακούγοται ζητωκραυγές σε όλο το Λονδίνο. Σκέφτομαι κάτι που διάβασα σε ένα βιβλίο '' Νέο έτος, νέες αποφασεις''. Μια ιδέα μου ήρθε και όσο τρελή και να 'ναι δεν μπορεί να καταλήξει σε χειρότερα αποτελέσμτα. Η δικιά μου νέα απόφαση για το νέο έτος είναι να το σκάσω.
''Πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις Τζέιν;'' ρωτάει μια φωνούλα μέσα μου ''Είναι επικίνδυνος ο κόσμος έξω. Μπορεί κάποιος να σου κάνει κακό''
''Πιο πολύ κακό παθαίνω εδώ, εγκλωβισμένη στη μοίρα μου. Θα την αλλάξω.'' Απαντάω με πείσμα.
''Πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις Τζέιν;'' ρωτάει πάλι η φωνούλα.
''Ναι. Πιστεύω!'' Λέω φωναχτά αθελά μου. Τα παραθυρόφυλλα του παραθύρου δίπλα στο κρεβάτι μου, ξαφνικά ανοίγουν από μια ριπή αέρα και οι κουρτίνες ανεμίζουν. Μια μαύρη φιγούρα στέκεται στο περβάζι. Κάτι περίεργο συμβαίνει. Προσπαθώ να διακρίνω ποιός είναι. Μοιάζει με αγόρι στην ηλικία μου όμως είναι εντελώς σκοτεινό και τα μάτια του λαμπυρίζουν σαν τον ήλιο. Καταλαβαίνω ότι ό,τι κι αν είναι αυτό δεν είναι καλό. Ανατρίχιασα και όχι απ' το κρύο. Κρατιέμαι να μην τσιρίξω. Σηκώνομαι και πισωπατώ φοβισμένη και το τέρας με πλησιάζει επικίνδυνα. Σκοντάφτω στη μικρή ξύλινη βιβλιοθήκη. Παίρνω βιβλία και τα πετάω στο τέρας μα περνάνε μέσα του λες και είναι σύννεφο καπνού. Πέρνω το σκουπόξυλο και κουνάω πέρα δώθε προσπαθώντας να πετύχω το κεφάλι του. Μάταιος κόπος! Κι αυτό το διαπερνά χωρίς να πάθει τίποτα. Οι καστανές μου μπούκλες πέφτουν στο πρόσωπό μου. Μα τι θέλει αυτό το πλάσμα από μένα;
Με μια γρήγορη κίνηση με αρπάζει από τα μπράτσα και πετάμε έξω απ' το παράθυρο. Τσιρίζω και φοβάμαι και θέλω τόσο πολύ να κλάψω, αλλά δεν μπορώ. Παίρνω βαθιές ανάσες. Πετάμε; Ε, δεν μπορεί, όνειρο θα 'ναι! Οι άνθρωποι δεν μπορούν να πετάξουν. Μα όσο κι αν τσιμπιέμαι δεν ξυπνάω. Είναι αλήθεια αυτό που μου συμβαίνει κι όμως δεν μπορώ να το πιστέψω. Μα γιατί; Είμαι 17 και ακόμα πιστεύω στη μαγεία αλλά δεν μπορώ να πιστέψω αυτό; Μαλώνω τον εαυτό μου.
Τώρα πετάμε πάνω από τη θάλασσα και όσο προχωράμε πετάμε πιο ψηλά. Πού θέλει να με πάει; Φαίνεται να ακολουθεί ένα λαμπερό αστέρι. Δεν καταλαβαίνω τίποτα και αρχίζω να κουράζομαι. Κοιτάω κάτω μα βλέπω σκοτάδι μόνο. Κοιτάω κι αλλού κι εκεί σκοτάδι. Μα που πήγε το τέρας; Νιώθω να πέφτω και να βυθίζομαι στο σκοτάδι. Μετά δε θυμάμαι τίποτα.