Once Upon A Time Η Κρυμμένη Περιπέτεια

Παιδί Του Δάσους

Ο Χένρι καθόταν πίσω από τον πάγκο του μαγαζιού του Γκολντ και ξεσκόνιζε τα ράφια. Ο Γκολντ, ο παππούς του (αν και δεν του φαινόταν) και ο πρώην Σκοτεινότατος, κειτόταν ακόμη αναίσθητος στο κρεβάτι του πίσω δωματίου. Όταν το σκοτάδι, όλη η δύναμη του Σκοτεινότατου, έφυγε από μέσα του και έκανε την Έμμα τη νέα Σκοτεινότατη, αποδυναμώθηκε πολύ και ήταν αμφίβολο αν θα κατάφερνε να ξυπνήσει. Η Μπελ, η αγαπημένη του, έψαχνε όλη μέρα στα βιβλία για κάποιο στοιχείο για τις χαμένες αναμνήσεις τους στο Κάμελοτ, αλλά στην πραγματικότητα κοιτούσε διαρκώς το μαγικό τριαντάφυλλο του Γκολντ με αγωνία. Με αυτό έβλεπε σε τι κατάσταση ήταν η υγεία του αγαπημένου της. Το μαγικό τριαντάφυλλο στραφτάλιζε μέσα στο γυάλινο θόλο. Τα τρία πέταλα που είχαν ήδη πέσει από το κόκκινο άνθος περιστρέφονταν γύρω του σε ένα ανάλαφρο κύμα νεραϊδόσκονης.
"Πώς είναι ο παππούς;" ρώτησε ο Χένρι απλά και μόνο για να σπάσει την εκκωφαντική σιωπή. Η λέξη "παππούς" για τον Γκολντ, ακουγόταν ακόμα περίεργη στον Χένρι. Άλλωστε ήταν πρόσφατο νέο.
"Όχι και πολύ καλά. Αυτό το πέταλο" είπε η Μπελ και έδειξε ένα από τα αιωρούμενα πέταλα "έπεσε πριν από ένα λεπτό."
"Μη στεναχωριέσαι. Υπάρχει ακόμα ελπίδα! Κοίτα πόσα πέταλα έχει ακόμα." Την ενθάρρυνε ο Χένρι.
"Έχεις δίκιο. Πρέπει να συνεχίσω την έρευνα. Έτσι θα βρούμε τον Μέρλιν και θα με βοηθήσει να τον σώσω. Φέρε μου εκείνη τη στοίβα." Η Μπελ έδειξε μια στοίβα βιβλίων σε ένα σκονισμένο ράφι.
Ο Χένρι πήρε τη στοίβα και έκανε να την πάει στην Μπελ όμως σκόνταψε σε ένα σανίδι που προεξείχε. Τα βιβλία, ο Χένρι και τα σωματίδια σκόνης άρχισαν να πέφτουν σε αργή κίνηση.
"Χένρι! Είσαι καλά; Χτύπησες;" ρώτησε η Μπελ ανήσυχη γονατίζοντας ανάμεσα στα διασκορπισμένα βιβλία για να βοηθήσει το αγόρι να σηκωθεί.
Ο Χένρι σήκωσε το βλέμμα του κάπως ζαλισμένος και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά "Ναι, καλά είμαι. Νομίζω πως σκόνταψα κάπου. Προς στιγμήν ζαλίστηκα αλλά τώρα είμαι καλά..." είπε το αγόρι με ειλικρίνεια όταν το βλέμμα του σταμάτησε σε ένα φύλλο χαρτί που προεξείχε από ένα παλιό βιβλίο στο πάτωμα.
"Μπελ! Κοίτα!" Αναφώνησε.
Η κοπέλα έστρεψε το βλέμμα της εκεί που κοιτούσε με ενθουσιασμό ο Χένρι και το βλέμμα της φωτίστηκε. Πήρε το βιβλίο και το άνοιξε στη σελίδα όπου βρισκόταν το χαρτί. Το χαρτί απεικόνιζε ένα μικρό μανιτάρι με βούλες ενώ η σελίδα του βιβλίου έγραφε πληροφορίες για ένα είδος μανιταριού του οποίου η περιγραφή ταίριαζε ακριβώς με το σκίτσο.
"Το Πορφυρό Στέμμα...αυτό είναι! Επιτρέπει την επικοινωνία σε κάθε μαγικό εμπόδιο...φυτρώνει στο Κάμελοτ!" Αναφώνησε ενθουσιασμένη η Μπελ.
"Πρέπει να πάω να το πω στους άλλους! Φέρε το βιβλίο..." είπε ο Χένρι ενώ σηκωνόταν απ' το πάτωμα.
"Εγώ θα συνεχίσω το ψάξιμο αλλά δε νομίζω να βρω κάτι πιο σημαντικό απ' αυτό." Είπε η κοπέλα ενώ ο Χένρι έφευγε τρέχοντας στο δάσος όπου βρισκόταν η κατασκήνωση των κατοίκων απ' το Κάμελοτ. Εκεί βρίσκονταν και οι υπόλοιποι για να βοηθήσουν.
Αφού διέσχισε τον κεντρικό δρόμο του Στόριμπρουκ έστριψε προς το δάσος. Έτρεχε ανάμεσα στα δέντρα με το βιβλίο στο χέρι μέχρι που έφτασε σε μια διασταύρωση του μονοπατιού. Τρεις διαδρομές : δεξιά αριστερά και ευθεία. Ποιό ήταν όμως το σωστό μονοπάτι; Ο Χένρι δε θυμόταν όσο κι αν έστυβε το μυαλό του να του δώσει κάποιο στοιχείο. Τελικά επέλεξε το μονοπάτι που οδηγούσε ευθεία στην τύχη και άρχισε να περπατά γρήγορα (γιατί με το τρέξιμο του είχε βγει η γλώσσα). Περπατούσε πέντε ολόκληρα λεπτά όμως ακόμα δεν είχε βρει την κατασκήνωση. Όλα έμοιαζαν άγνωστα και πιο απειλητικά απ' ότι θυμόταν. Θα 'χε πάρει λάθος δρόμο...μήπως έπρεπε να γυρίσει πίσω; Κι αν χανόταν περισσότερο έτσι; Με μερικές λάθος στροφές θα ήταν πανεύκολο...
Ξαφνικά ένας ήχος ακούστηκε και έβγαλε τον Χένρι από τις σκέψεις του. Σαν κάτι ή κάποιος να κινήθηκε πίσω από τους θάμνους. Ο Χένρι έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό του και κοίταξε τριγύρω τρομαγμένος. Ο θόρυβος ξανακούστηκε πιο ψηλά τώρα, στα δέντρα. Το αγόρι κοίταξε επάνω και έμεινε εντελώς ακίνητο για να μην τραβήξει την προσοχή του "θηρίου" που πιθανώς ήταν πάνω στα δέντρα. Η αναμονή φάνηκε να κρατά αιώνες. Τελικά ένας κοκκινολαίμης πέταξε μακρυά από ένα δέντρο. Ο Χένρι αναστέναξε από ανακούφιση.
"Τι βλάκας που είμαι! Τρόμαξα από ένα τόσο δα κοκκινολαίμη. Πρέπει να χαλαρώσω λίγο. Άλλωστε έχω περάσει και χειρότερα από το να χαθώ στο δάσος. Όπως η απαγωγή από τον Παν. Και την Κρουέλα. Και τον Συγγραφέα..."
Ένα σφύριγμα δίπλα στο αυτί του τον διέκοψε από τις σκέψεις του. Κοίταξε στο δέντρο δίπλα του και τα μάτια του γούρλωσαν από τον φόβο. Ένα βέλος είχε περάσει λίγα εκατοστά απ' το κεφάλι του και είχε καρφωθεί στον κορμό του δέντρου. Ο Χένρι δεν περίμενε για να διαπισώσει ποιος το έριξε. Το έβαλε στα πόδια.
Μπορούσε ν' ακούσει κάποιον να τρέχει δίπλα του, να τον ακολουθεί, όμως δεν τον έβλεπε. Τον ένιωθε να τρέχει και να χοροπηδά από κλαδί σε κλαδί. Από θάμνο σε θάμνο. Βέλη περνούσαν δίπλα του μα δεν τον πετύχαιναν. Μήπως όποιος πετούσε τα βέλη δεν είχε σκοπό να τον σκοτώσει, ή έστω να τον τραυματίσει; Αν το καλοσκεφτεί κανείς, ήταν πολύ εύκολος στόχος ακόμα και για τον πιο άσχετο στην τοξοβολία.
Ξαφνικά κάτι προσγειώθηκε λίγα μέτρα μπροστά του. Ένα κορίτσι τον σημάδευε με το τόξο του και τον κοιτούσε αγριεμένα με τα σκούρα πράσινά της μάτια. Τα μαλλιά της ήταν κατάμαυρα, στολισμένα με πλεξούδες, χάντρες και πολύχρωμα (κυρίως φουξ και εντονο γαλάζιο) φτερά και το δέρμα της σκούρο. Στο πρόσωπό της ήταν ζωγραφισμένα πολλά πολύχρωμα σχέδια, το ίδιο και στα χέρια της. Μόνο γύρω απ' τα μάτια της ήταν ζωγραφισμένη μια μαύρη λωρίδα, σαν μάσκα, και γύρω από τα μάτια της χρωματιστές φούξια έντονες πιτσιλιές που τόνιζαν περισσότερο τα όμορφα μάτια της. Φορούσε ένα κοντό φόρεμα από δέρμα ζώου κι ένα αντίστοιχο κολάν πάνω απ' τα γόνατα.. Ήταν ξυπόλυτη όμως φορούσε λεπτά σκοινιά στα πόδια της με πολύχρωμα φτερά και λίγες χάντρες. Στο τόξο της ήταν σκαλισμένα πολλά όμορφα σχέδια σαν αυτά του προσώπου της. Το τόξο είχε φτερά στα ίδια χρώματα με αυτά στα μαλλιά της.
Ο Χένρι ξεροκατάπιε. Ένιωθε τους χτύπους της καρδιάς του να χτυπάνε δυνατά και γρήγορα. Το κορίτσι τον κοίταξε πιο αγριεμένα. Ο Χένρι πήρε το μήνυμα! Έκανε μεταβολή και άρχισε να τρέχει πάλι.
Το κορίτσι έβαλε το βέλος στη φαρέτρα του, άφησε κάτω το τόξο και έβγαλε ένα φυσοκάλαμο από τη ζώνη της. Έβαλε ένα μικρό βελάκι με υπνωτικό και πολύχρωμα φτερά στην ουρά του και φύσηξε το φυσοκάλαμο πετυχαίνοντας τον Χένρι στο πόδι. Ικανοποιημένη απ' τη δουλειά της ανέβηκε σε ένα δέντρο και εξαφανίστηκε στο πυκνό του φύλλωμα.
Ο Χένρι ίσα που ένιωσε το τσίμπημα, όμως κατάλαβε πως δεν έπρεπε να σταματήσει να τρέχει.
"Ωχ! Μπορεί να είναι δηλητήριο! Πρέπει να φτάσω στην κατασκήνωση πριν με αποτελειώσει!" Σκέφτηκε.
Έτρεχε πιο αργά τώρα " Πρέπει να φτάσω στην κατασκήνωση...Πρέπει να φτάσω στην κατασκήνωση..."
Τα πόδια του δεν τον υπακούσαν πλέον "Πρέπει...να...φτάσω...στην... κατασκήνωση...πρέπει..."
Ένιωσε να πέφτει, να πέφτει, να πέφτει συνεχώς. Όλα μαύρισαν. Δε θυμόταν να ένιωσε το έδαφος. Κι όμως εκεί βρισκόταν όταν ξύπνησε.
Άνοιξε τα μάτια του και είδε το γαλανό ουρανό, στολισμένο με μερικά λευκά σύννεφα, και τις κορυφές των καταπράσινων δέντρων. Ένιωσε το απαλό χορτάρι κάτω από τα χέρια του να τον γαργαλάει και το σκληρό έδαφος να του πονάει την πλάτη. Ανακάθισε.
"Καλά ξυπνητούρια, μικρέ" του είπε τρυφερά μια γυναικεία, γνωστή για τον Χένρι φωνή. Το αγόρι γύρισε για να αντικρίσει την Έμμα να κάθεται με άνεση σε έναν πεσμένο κορμό δέντρου.
"Γειά σου μαμά." Είπε άτονα ο Χένρι.
"Ένα ευχαριστώ θα αρκούσε, μικρέ! Είσαι τυχερός που σε έσωσα. Αλλιώς θα σε έτρωγε κάνα άγριο θηρίο." Είπε η Έμμα περιπαιχτικά.
"Ευχαριστώ που με έσωσες αλλά..."
"Όχι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, Χένρι. Ξέρω πολύ καλά πως δε σου έχω δώσει και τις καλύτερες εντυπώσεις τελευταία..."
"Ίσως γιατί μου πήρες τις αναμνήσεις στο Κάμελοτ..." είπε σαρκαστικά ο Χένρι.
"...Το θέμα είναι πως θέλω να επανορθώσω. Για να το κάνω όμως αυτό θα σου ζητήσω μια χάρη. Μου τη χρωστάς, άλλωστε..."
"Και πως ξέρω πως δεν είναι κάποιο κόλπο;"
"Σου το υπόσχομαι...Και πρέπει να ξέρεις ότι οι Σκοτεινότατοι ανέκαθεν τηρούσαν τις υποσχέσεις τους, θέλοντας και μη." Είπε η Έμμα με ένα ίχνος χιούμορ.
"Καλά λοιπόν... Αλλά έτσι και δεν κρατήσεις το λόγο σου θα σε μισήσω τρομερά και θα κάνω τα πάντα για να αποτύχεις." Είπε απειλητικά ο Χένρι ξέροντας ότι αν μισούσε την Έμμα θα την πλήγωνε πολύ.
"Έγινε. Αλλά δε θα χρειαστούν όλα αυτά. Χένρι, θέλω να μείνεις έξω απ' όλα αυτά. Να μην ανακατευτείς καθόλου..."
"Τι;;; Αποκλείεται!"
"Σε παρακαλώ, Χένρι. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο για 'σένα, αλλά στο ζητάω όχι ως Σκοτεινότατη, αλλά ως Έμμα Σουάν. Άλλωστε ήδη είπες ότι θα το κάνεις."
"Και τι; Θα μείνω εδώ, στη θέση του πουθενά, για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο;". Ο Χένρι σηκώθηκε και στααύρωσε τα χέρια του.
"Όχι βέβαια." Είπε η Έμμα και σήκωσε απότομα το χέρι της με έναν αρμονικό τρόπο. Ένα μαύρο σύννεφο τύλιξε αυτήν και τον Χένρι. Το αγόρι ένιωθε σαν να πετούσε μέσα στη μαύρη ομίχλη. Όταν το νέφος άρχισε να ξεδιαλύνεται ο Χένρι διέκρινε την κατασκήνωση των ανθρώπων του Κάμελοτ. Ο Ντέιβιντ και η Μαίρη Μάργκαρετ (οι άλλοι παππούδες του που ήταν γύρω στα 30 χρονών εξαιτίας του παραδόξου του χρόνου μεταξύ των κόσμων, γονείς της Έμμα και ο Πρίγκηπας Γοητευτικός και η Χιονάτη στον κόσμο του Μαγεμένου Δάσους) βοηθούσαν τον κόσμο και τους εμψύχωναν. Ο Βασιλιάς Αρθούρος πηγαινοερχόταν πέρα-δώθε και μιλούσε με τον Ντέιβιντ ζητώντας συμβουλές για το νέο γι αυτόν κόσμο.
Ο Χένρι γύρισε για να ευχαριστήσει την Έμμα όμως δεν ήταν πουθενά.
"Σε εμπιστεύομαι, Χένρι" ακούστηκε απόμακρα η φωνή της και ο Χένρι βγήκε από τους θάμνους στο ξέφωτο.

Γεια σας και πάλι! Αυτή τη φορά κατάφερα να κάνω κεφάλαιο γρηγορότερα! Μου δώσανε κίνητρο και η MariaAndroulaki Και η JohnnyDeppDepphead Που τους άρεσε πολύ η ιστορία μου. Ευχαριστώ κορίτσια για την υποστήριξη 😘! Εμείς οι Oncers Πρέπει να είμαστε σαν οικογένεια 😋! Αυτό το κεφάλαιο ήταν πολύ αναπάντεχο ε; Τι ρόλο θα παίξει άραγε αυτό το μυστήριο κορίτσι του δάσους; Ο Χένρι θα κρατήσει την υπόσχεσή του; Τι σχεδιάζει η Έμμα; Τι θα γίνει με τον Γκολντ; Τόσα ερωτήματα υπάρχουν εδώ! Το επόμενο κεφάλαιο πάντως θα είναι για την Τζεην και τους 2 Παν οπότε ετοιμαστείτε για τρομερά πράγματα! Ανατροπές να φάνε και οι κότες 🐔 😜😏 Γράψτε κάνα σχόλιο για τα ερωτήματα και βάλτε κι ένα αστεράκι ⭐ να χαρώ κι εγώ το καημένο το παιδάκι😜!