My Brother's Best Friend 2

Hoofdstuk 1

Ik was aan het huilen en kon niet stoppen. Ik werd boos en stond op en liep gefrustreerd rond. Ik pakte een vaas en gooide zo hard als ik kon de vaas tegen de muur kapot. Ik zag de vele scherven liggen. "Was dat nodig?" Vroeg Tess. Ik knikte. "Ik kon het niet laten" Tess knikte. "Wel jammer dat het je moeders antieke vaas was, waar ze dol op was"

"Alsof ik nu iets om die idiote vaas geef! Ik koop wel een nieuwe" Tess rolde haar ogen. "Het hele idee van antiek is dat er zeg maar geen andere exemplaren van zijn en je het niet zomaar kan vervangen." Ik ging op mijn hurken zitten.

"Hanna, ik snap dat het moeilijk is, maar je moet er doorheen bijten. Het komt allemaal nog goed." Ik haalde mijn schouders op. "Dat is een beetje moeilijk te geloven op dit moment aangezien ik me zo kut voel. Hij wist eigenlijk al dat hij me achter ging laten, alleen, voor we überhaupt weer samen waren. Ik was simpelweg een bezigheid tot hij weer weg was. Bezigheidstherapie!"

"Hanna, rustig" Zei Tess. Ze hurkte naast me neer. "Hij is op dit moment onderweg naar Washington. Laat hem gaan, als hij de ware was, had hij je niet gedumpt" Ik stond op en zuchtte.

"Ik ga die vaas maar eens opruimen" Ik kon niet tegen het idee dat Jaden me echt had verlaten, zijn spullen had gepakt en naar Washington was. Het was niet tot de volgende vakantie, hij was weg voorgoed. Ik voelde me zo beroerd.

Ik gooide de scherven in de prullenbak en begon met een grondige stofzuigbeurt. Ook al deed ik dit nooit, want dat hoefde ik gelukkig niet, vond ik het nu wel therapeutisch aanvoelen. Ik ging meteen de hele woonkamer af en de trap, de slaapkamer van mijn ouders, de beneden badkamer en de keuken. Ik ging langs ieder gaatje en hoekje en daarna deed ik nog dweilen in de keuken. En als ik ergens een hekel aan had was het wel dweilen.

Blijkbaar was ik ook een goede twee uur bezig geweest met die rot klusjes. Ik deed alle aanrechten af en maakte de kastjes schoner dan schoon. Ik keek om me heen en liep naar de woonkamer. Tess was een film ondertussen aan het kijken. "Voel je je al beter?" Ik schudde mijn hoofd.

"Ik voel me misselijk, buikpijn, alsof alle vlinders in één keer dood zijn neergevallen" Tess lachte klein. "Je hebt echte afleiding nodig" Ik trok mijn wenkbrauwen op. "Wat moet ik daar dan bij voorstellen?" Ze grijnsde. "Kom"

~*~

De kofferbak van de auto van Patrick die die hier had laten staan stond vol met glazen vazen en potten. Tess reed en stopte op een verlaten industrieterrein en deed de kofferbak open. Ze had een etalagepop gekocht voor een paar dollar in de kringloopwinkel. Ze had blijkbaar een shirt en een broek van Jaden uit zijn kast getrokken en deed die aan bij de pop. Ze zette de pop een aantal meters weg en keek me aan.

"Jij wilde graag dingen kapot gooien. Ga je gang, hier hoef je het niet op te ruimen" Ik pakte voorzichtig een vaas vast en keek naar de pop. Hij leek echt op Jaden. "Gooi dan. Je kan mij niet vertellen dat al die woede er tijdens het schoonmaken er al uit is gegaan"

Ik hing een beetje naar achteren en gooide zo hard als ik kon richting de pop. Nog één en nog één. "Pak er ook één" Zei ik tegen Tess. Ze schudde haar hoofd. "Dit is jouw feestje" Ik haalde mijn schouders op en bleef gooien tot alle potten en vazen op waren.

Ik keek naar de pop die door een zware pot zijn hoofd was verloren. Overal lagen glazen scherven. "Kom, we gaan voor iemand ons echt alles laat opruimen" We stapten in de auto en reden snel weg.

~*~

Ik lag op mijn en keek naar alle foto's die er hingen. Tess kwam binnen met een grote zwarte doos. Voorzichtig haalde ze de deksel van de doos. Hij was helemaal leeg. "Tijd om al je herinneringen van Jaden in deze doos te stoppen." Ik begon met alle foto's van de muren te halen. Ik gaf ze dan aan Tess. Die bekeek ze even kort en stopte ze toen in de doos. Ik liep naar zijn kamer en haalde daar de foto's ook weg. Het waren er zoveel.

Ik veegde bij de meeste een traan weg. De herinneringen deden zeer. "Nog iets anders" Ik pakte uit mijn sieraden kastje een klein kettinkje en een ring. Ik stopte er mijn witte strakke jurkje in. Ik had die ooit samen met hem gekocht, omdat hij hem mij perfect vond staan.

Ik deed er nog een paar kleine dingen in en knikte naar Tess. Ze deed de deksel erop. "Deze bewaren we in de kast achter de keuken, waar nooit geen hond komt" Ze tilde de doos en zette hem ergens neer.

"Gaat het?" Ik haalde mijn schouders op. "Als je de hele tijd naar die foto's bleef kijken zou je je alleen maar erger voelen, geloof me" Ik knikte. "Dat weet ik, maar het voelt zo raar om alles weg te stoppen in een vies, stoffig hoekje." Tess lachte. "Je mag hem ook best eerst stofzuigen en dweilen" Ik rolde met mijn ogen.

Tess keek op haar horloge. "Het spijt me lieverd, maar ik moet naar huis. Redt je het alleen of moet ik iemand bellen of die je gezelschap komt houden?" Ik schudde mijn hoofd. "Ik red het wel, en anders bel ik wel iemand" Tess knikte.

Ze gaf me een stevige knuffel en een kus op mijn wang. "Hou vol. Ik hou van je, oké?" Ik knikte. "Dankje, ik hou ook van jou" Ze lachte. "Als het niks wordt met Keegan, dan worden wij wel gewoon een stel" Ik lachte. "Tuurlijk, droom lekker verder"

Tess lachte nog en stapte toen in de lift. Een stilte knalde het penthouse in. Er was geen geluid. Gewoon niks. Ik zette de televisie aan en zapte wat maar niks was op. Ik zette de radio aan en schreeuwde met ieder nummer mee. Ik opende de vriezer en haalde er een bak ijs uit.

Het was denk ik zielig liedjes uur want ieder liedje maakte me weer huilen. Ik voelde me toch echt wel alleen, wie zou ik bellen?