My Brother's Best Friend 2

Hoofdstuk 20

Na een paar keer feesten, waar ik Brad altijd kwijt was. Hij ging er met een meisje vandoor iedere avond. De jongens hier waren echt wel knap maar ik ging ze zonder dat ik het doorhad toch vergelijken met Jaden. Voor mij werd het dus niks ben ik maar naar huis gegaan. 

Ik opende mijn berichten en las de oude berichten van mij en Jaden terug. Ik begon in het begin. Ik had nooit de berichten verwijderd dus het begon allemaal in Miami. In het begin gewoon waar we waren en daarna gesprekken, hoe serieuzer we werden. 

Ik las de meeste gesprekken terug met een glimlach op mijn gezicht. Je zag in de gesprekken heel erg onze ups en downs. Dan negeerde ik hem voor een aantal uren en andere keren reageerde ik binnen een minuut en hadden we in één minuut 6 berichten verstuurd. 

Als het uit was, zat er veel tijd tussen de berichten, soms drie, vier dagen. Dan was de enige vraag of ik wist waar iemand was, of andersom. Niks speciaals. 

De berichten die ik vanuit LA naar hem had gestuurd toen we nog samen waren, waren mijn lievelingsberichten. De grappige gesprekken waren echt leuk om terug te lezen. 

Waar ging het mis? 

Ik ging naar mijn contacten en deblokkeerde Jaden. Ik staarde weer naar het toetsenbord, twijfelend of ik hem een bericht moest sturen. Ik besloot om het niet te doen. 

~*~

Om 5 uur in de ochtend trilde mijn telefoon een aantal keer. 

Eigenlijk is het best raar dat ik je berichtjes blijf sturen ook al weet ik dat je me hebt geblokkeerd

Maar ik hou echt van je Hanna

En ik wil je terug! 

Ik weet het zeker!

Met samengeknepen ogen keek ik naar mijn scherm. Jaden zijn naam danste over het scherm. 

Hij had me blijkbaar dus meerdere berichten gestuurd maar die kreeg ik niet binnen omdat ik hem dus had geblokkeerd. 

Ik miste Jaden meer dan ik eigenlijk toe zou willen geven. Ik kon niet zonder hem. Ik ging met mijn vinger naar het hoorntje. Langzaam ging de telefoon over. 

"Hanna?" Klonk een onzekere stem aan de andere kant van de lijn. Ik wist niet wat ik moest zeggen. "Ben jij dit?" Ik begon te snikken en kon geen woorden uit mijn mond krijgen. "Hang alsjeblieft niet op" Zei Jaden voorzichtig. 

Zijn stem stelde me gerust, meer dan ik zou willen. Ik ging rechtop zitten. "Ik heb je gemist" Zei Jaden hoopvol. "Ik had je brief gelezen" Zei hij. Ik sloot mijn ogen en haalde diep adem. 

"Ik mis je, maar dat wil ik niet" Snikte ik. "Snap ik. Ik ben hard bezig om je antwoorden te geven" Ik perste mijn lippen op elkaar. Tranen stroomden als watervallen over mijn wangen. 

"Je kan me nog steeds altijd bellen" Ik haalde diep adem. "Dat wil ik niet, ik wil je vergeten" Hij bleef even stil. 

"Ik heb het verpest, dat snap ik. Alsjeblieft, laat me nog even het antwoord op je vraag vinden, dan kan je beslissen of je me wil vergeten" 

"Ik wil niet zo lang wachten. Ik wil verder met mijn leven" Hij bleef lang stil. "Ik bel je morgen, dan kan je nu rustig nadenken, en slapen" Zei hij uiteindelijk. 

Oké" Piepte is zacht uit. 

Ik hing op en ging op mijn balkon zitten. Wind waaide rustig door mijn haren, die bleven plakken aan mijn natte wangen. Je zag kleine lampjes over de stad verspreid. Op het strand was nog steeds een feest aan de gang ook al kon je langzaam het al lichter zien worden op de horizon. 

Jaden zijn stem was zo gekwetst dat ik het niet los kon laten. Eigenlijk zou ik nou mijn vriendinnen moeten bellen, advies vragen over wat ik het beste in mijn situatie kon doen, maar toch deed ik dit niet. Ik hield dit even voor mezelf. 

Ik wilde niet dat mijn vriendinnen dachten dat ik te zwak was. Ik zuchtte. Ik moest dit zelf oplossen. 

Voorzichtig ging ik weer in bed liggen. Verbazingwekkend genoeg viel ik nog meteen in slaap

~*~

"Hanna, blijf je wakker?" Ik schrok op en Brad keek me lachend aan. We hadden frans en ik kon mijn gedachtes er echt niet bij houden. Misschien kwam het omdat ik het hele weekend aan Jaden heb zitten denken. 

Hij zei dat hij zou bellen maar dat heeft hij niet gedaan. De hele dag was ik naar mijn telefoon aan het staren en ik betrapte mezelf erop dat ik teleurgesteld was toen hij niet belde. 

Ik wilde zijn stem weer horen, dat zachte geluid in mijn oor, wat ik zo heb gemist. Ik wil gewoon weer dat we samen in een kamer konden zijn. Ik probeerde zo veel mogelijk op school vooruit te werken want misschien konden we dan wel praten als ik in de vakantie daar naartoe ging. 

Het werd misschien krap maar ik moest Jaden echt in het echt spreken, misschien zou hij dan begrijpen waarom hij me heeft laten vallen, misschien helpt dat. Misschien kunnen we opnieuw beginnen... misschien kan ik beter mijn hopen opgeven. Misschien kan ik beter mijn tijd aan school besteden en werken aan mijn toekomst...