My Brother's Best Friend 2

Hoofdstuk 26

Nerveus staarde ik naar mijn telefoon die op mijn hoofdkussen lag. Vandaag zou Harvard me terug bellen. Dat zouden ze tussen één en vijf doen. Het is hier 3 uur eerder dus zouden ze bellen tussen tien en twee. Het was nu al half één geweest. 

Ik werd gek van mezelf. Ik lag op mijn rug en staarde naar het plafond. Eigenlijk had ik nu gewoon les maar ik mocht thuiswerken vandaag van mijn ouders en wachten op mijn telefoontje. Mijn moeder was vandaag ook gewoon in het hotel. Mijn vader moest even naar het hotel in New York. Mijn moeder wilde thuisblijven voor mij.

Ik liep met mijn telefoon naar beneden en nam een kalmerende kop met chocomel en slagroom. Ook al was het buiten boven de dertig graden had ik dit gewoon even nodig om tot rust te komen. Mijn moeder keek op van haar laptop. 

"Ze bellen wel, lieverd, maak je nou niet druk" Ik zuchtte. Ik durfde niet te eten, bang dat ik mijn mond vol eten had tegen de tijd dat Harvard me zou bellen. Mijn moeder gaf een rustgevende glimlach naar me. 

Ik legde mijn hoofd op de keukentafel en staarde naar mijn zwarte scherm. "Waarom bellen ze nou niet?" Vroeg ik geïrriteerd. "Lieverd, ze hebben het vast gewoon druk met allerlei dingen, zoals andere mensen bellen en dingen regelen. Ze bellen je wel." 

Een extra halfuur was voorbij gekropen en het was nu al één uur. Ik was zo bang dat ik het niet was geworden en dat al mijn harde werk voor niks zou zijn. Tom reageerde ook niet op mijn berichten dus was ik Tess vol aan het spammen. 

Ze had nu gewoon les maar ik kon de stress niet meer aan. Ze stuurde geruststellende berichten terug maar ze werkten niet geruststellend. Ook Brad en Wren waren me aan het kalmeren via berichten maar ik werd er alleen maar nerveuzer van. 

Eindelijk ging mijn telefoon met een onbekend nummer af. Ik nam op. "Met Hanna Taylor" Zei ik formeel. "Met Sheila, Harvard Law School" Mijn  ogen werden groot. Mijn moeder kroop achter haar laptop vandaan en kwam naast me zitten en pakte mijn vrije hand vast en kneep er een keer voorzichtig in. 

"Ik wilde je nog even geruststellen dat je door bent. We willen je graag welkom heten in ons Harvard Law School programma. Je mag in januari, na de vakantie beginnen" Ik begon breed te glimlachen naar mijn moeder. "Dat is fijn om te horen, dank u wel" Sheila lachte. 

"Je zei dat je ook interesse had in een sorority-house. Je had  je keuze opgegeven. Na overleg met het huis ben je ook daar van harte welkom. Als je nou 2 januari komt dan kan je je spullen uitpakken, je een beetje thuis maken, en dan beginnen de lessen maandag 6 januari" Ik kon niet stoppen met glimlachen. "Dat klinkt geweldig!"

"Ik stuur je even een mail met alle informatie nog een keer in het kort uitgelegd en dan zie ik je in januari weer!" Ik bedankte haar nog duizend maal voor ze ophing. Ik keek blij naar mijn moeder die me meteen in een omhelzing trok. "Mijn kleine meisje, ik ben zo trots op je" 

Ik kon niet stoppen met glimlachen. Ik was zo ontzettend blij. Ik kon gewoon niet meer wachten tot het zo ver was. Het betekende dan wel dat ik halverwege de kerstvakantie al weg moest, maar aan de andere kant was Harvard een nieuw avontuur wat niet kon overtroffen worden door wat dan ook. 

Mijn moeder zette een nieuwe mok met warme chocomel en slagroom voor me en ze had opeens ergens een taart vandaan getoverd, waar in sierletters gefeliciteerd lieverd op stond. 

Ik glimlachte naar mijn moeder die een groot stuk taart gaf. "Aangezien je al uren niks hebt durven eten" Ik lachte en nam een hap. "Hoe wist je dat ik door zou zijn?" Ze haalde haar schouders op. "Wist ik niet, maar er staat nog een taart met 'Jammer lieverd, ik hou toch van je' in de koelkast voor noodgevallen." Ik lachte. "Toch ga ik die ook opeten" Ze begon hard te lachen. 

"Dat verbaasd me niet" Ik glimlachte en stopte nog een hap taart in mijn mond. Mijn moeder die eigenlijk altijd op haar dieet lette en nooit taart at, nam nu ook een groot stuk. Ze zag dat ik haar verbaasd aan keek. "Ik mag ook heus wel vieren dat ik een succesvol kind heb gemaakt"

Ik moest hard lachen en de taart in mijn mond viel bijna eruit. Ook mijn moeder moest lachen om haar eigen opmerking. Brad en Wren kwamen de woonkamer in en zagen de aangesneden taart en onze glimlachen en wisten gelijk dat ik door was. 

Brad en Wren gaven me een groepsknuffel en gingen daarna ook aan tafel zitten voor een lekker groot stuk taart. 

"Waren beide kinderen maar zo slim" Ik keek op en keek naar mijn moeder. "Wat bedoel je, Patrick zit toch ook op de universiteit" Ze haalde haar schouders op. "Als hij ooit naar zijn lessen gaat wel. Blijkbaar is hij vaak afwezig en staat hij er niet goed voor. Je vader gaat na New York je broer even een bezoekje doen" Ik zei niks. 

"Maak je maar zorgen over je eigen toekomst, je hebt genoeg om je op te focussen" Ik knikte en nam nog een mega hap van mijn taart. "Past er nog meer in?" Vroeg Brad lachend. Ik knikte en wiebelde met mijn wenkbrauwen. "Ik doe net of ik dat niet heb gezien" Zei mijn moeder die haar laptop weer naar zich toe trok. 

Brad, Wren en ik begonnen beiden hard te lachen waardoor we alle drie in een hoestbui raakte omdat we bijna waren gestikt in onze taart. Mijn moeder schudde haar hoofd. "Gedraag je wel alsjeblieft als je in dat sororityhuis zit" Ik knikte braaf. 

"Sororityhuis is gewoon een ander woord voor iedere avond naar de gaafste feesten" Zei Wren. Ik schopte hem hard onder de tafel. "Nadat je huiswerk af is, natuurlijk" Zei hij snel. Hij wierp me een hatelijke blik toe die ik meteen terug stuurde. 

"Ja ja, hou maar op, voor ik mijn gedachten verander" Zei mijn moeder. Ik lachte en nam stilletjes nog maar een hap van mijn taart.