My Brother's Best Friend 2

Hoofdstuk 15

Ik kwam laat in de avond aan op het vliegveld, mijn ouders waren de stad uit dus kwam Brad me ophalen van het vliegveld. Hij dropte me af voor mijn huis. "Ik zie je morgen denk ik wel weer" Ik knikte en gaf hem een knuffel.

Op mijn kamer was het helemaal donker. Ik knipte het licht aan. Mijn oog viel direct op een vlakje op mijn bed. Een wit vlakje. Ik liep er naartoe en zag dat het een enveloppe was, en ik weet meteen van wie hij was.

Liefste Hanna,

Ik weet niet zeker of je mijn brieven leest, of ze meteen weggooit in een vuilcontainer. (Ik snap dat je dat namelijk zou doen). Maar toch blijf ik je schrijven, in de hoop dat je ze wel gaat lezen.

Ik heb het behoorlijk verknald. Ik weet dat je nog steeds gekwetst bent. Ik ben vanmorgen aangekomen in Washington na enkele dagen in New York (wat ik in de vorige brief had verteld).

Het waren een hoop mooie dagen in New York, het was zo fijn iedereen weer even te zien. Het was wel vervelend dat zij allemaal samen waren, en ik alleen. Ik voelde me een beetje het derde wiel, als je snapt wat ik bedoel.

We zaten in het café waar je altijd je chocomel ging drinken. We waren druk aan het kletsen en Dean kwam langslopen. Hij stopte en keek me aan. Hij was met een meisje en hield mij om de een of andere reden in de gaten. Ik dacht heel even dat jij het was.

Je haren leken perfect op die van haar en ik dacht zelfs dat ik je stem kon horen. Natuurlijk was jij het niet want toen ik op je Instagram ging kijken zag ik dat je met schildpadden aan het zwemmen was. Ik dacht echt dat jij er was, maar waarschijnlijk wilde ik zo graag dat je in ook in New York was dat ik het me verbeeldde. Ergens was ik ook gerustgesteld, de angst die ik kreeg, omdat ik dacht je weer met Dean samen te zien, was pijnlijk.

Tess en Megan houden van je en proberen je er boven op te helpen, op diezelfde dag hadden ze me eigenlijk afgezegd voor jou, ook al ging ik bijna. Je hebt geluk met je vriendinnen, ik wilde dat ik er voor je kon zijn, maar dat is een beetje dubbel, aangezien ik je pijn heb gedaan.

Patrick vind dat ik verder moet gaan en je moet vergeten, maar ik kan het niet. Ik begin steeds meer het gevoel te krijgen dat ik de grootste fout van mijn leven ben begaan door jou weg te laten lopen.

Ik maak je alleen maar meer in verwarring, dat is wat Tess me vertelde, toen ik zei dat ik je een brief had geschreven. Ze zei dat je ze waarschijnlijk toch niet ging lezen, maar ik geef de hoop niet op. Ik blijf schrijven, ook al is het maar voor het idee dat ik toch tegen je praat.

Ik hoop dat we ooit nog een kans maken, maar ik schat de kans klein. Waarschijnlijk heb je al een ander op het oog en wil je weer verder.

Hanna, ik denk dat ik je terug wil!

Alsjeblieft als je dit leest, antwoord. Ik moet weten of je me nog een kans zou geven. Lieve Hanna, alsjeblieft!

Liefs Jaden.

Ik deed de brief, en de vorige terug in het doosje, dat op mijn bureau stond. Ik opende mijn tas en zocht naar de enveloppe van Megan. Ik moest afleiding hebben van deze brief.

Enveloppe 10

Hanna, je bent al op twee derde beland, je gaat de goede kant op. Maar niet alles draait om jou en Jaden, dat weet je. Maar misschien is het goed om op andermans problemen te richten. Ga vrijwilligerswerk doen. Het laat je even bezig zijn met andere dingen, en je kijkt vanuit een heel ander perspectief naar je eigen problemen. Geloof me

Ik zuchtte. Ik hoopte eigenlijk op nog meer shoptherapie maar ik schatte de kans al klein dat ik die nog één zou krijgen. Misschien is het ook een goed idee om vrijwilligerswerk te doen.

Ik trok mijn laptop uit mijn half opgeruimde koffer en opende hem. Ik zocht eerst op vrijwilligerswerk Los Angeles. Daar vond je vooral werk in ziekenhuizen met helpen eten te geven of een begeleider worden voor kleine kinderen die moeite hebben met vrienden maken. Niet dat ik het die mensen niet gun maar ik wil het anders aanpakken. Als ik dit ga doen, doen we het ook goed.

Ik ging verder zoeken, buiten LA, buiten Amerika, buiten dit continent. Ik wilde mensen helpen die helemaal niks hadden.

Ik kwam uit op een site die mensen van mijn leeftijd zochten om naar Afrika te gaan om daar te helpen met huizen opbouwen. Ik bekeek de foto's en las iedere informatie op de site. De hele nacht zat ik achter mijn laptop de site af te struinen.

Ik stuurde een mail naar de organisatie en zei dat ik wel interesse had. Ze deden reizen van 1 tot 12 weken. Aangezien ik weer over drie weken naar school moest was het een slim plan om er maar 2 te doen. Het lijkt weinig maar iedere dag die ik daar besteed, is een dag goed besteed.

Ik hoorde mijn vader beneden en rende meteen naar hem toe om hem alles te vertellen. Hij keek in eerste instantie natuurlijk stomverbaasd naar mij. Niemand had verwacht dat ik vrijwilligerswerk wilde doen. Hij keurde het natuurlijk wel goed. Hij vond het goed dat ik aan andere dacht.

De ochtend besteedde ik met mijn vader aan alles regelen. Ik moest nog enkele vaccins nemen voor ik over twee dagen vertrok.

Ik was zo druk met regelen die twee dagen, dat ik helemaal was vergeten om iemand over mijn plannen te vertellen. Brad en Wren wisten het omdat ze langs kwamen maar in New York wisten geen niemand wat ik van plan was, gewoon omdat ik te diep in mijn zaken was gedoken. Ik was klaar voor mijn avontuur!