My Brother's Best Friend 2

Hoofdstuk 12

Hij knikte klein en viste een zwart vest van Tess haar bureaustoel en liep de kamer weer uit. Ik haalde opgelucht adem en viel neer op het bed.

Ik moest wel iets eten. Ik liep naar beneden, een half uur nadat ze weg waren, en opende de koelkast. Er was echt vrij weinig voedsel in dit huis. Ik trok mijn schoenen aan en ging naar buiten. Ik liep de stad door op zoek naar een eetzaakje, waar ik normaal niet zou komen, en waar het toch nog degelijk uit zag.

"Hanna Taylor" Ik zuchtte en draaide me om. "Dean" Hij grijnsde. "Wat brengt jou naar deze mooie stad" Ik rolde met mijn ogen. "Wat wil je van me?" Hij haalde zijn schouders op. "Niks, we hebben nooit een afscheid gehad voor je naar Los Angeles ging" Ik schudde mijn hoofd. "Dat had zijn redenen, dat weet je" Hij knikte.

"Waarschijnlijk wel" Ik keek nerveus om me heen. "Weet je, op je instagram zag je er beter uit, maar als ik je nu zo zie, zou ik zeggen dat je nog al verdrietig bent" Ik rolde met mijn ogen. "Gaat je geen zak aan, eikel"

"Rustig maar, ik ga je niet vermoorden." Ik zette een stap achteruit. "Ik ben liever alleen" "Hanna, dat ben je niet. Dat weet je zelf ook. Je bent waarschijnlijk op dit moment nog liever met mijn gezelschap, dan dat je alleen bent" Ik beet op mijn lip. Ik haatte het als hij gelijk had.

"Kom, dan gaan we wat eten" Hoe graag ik ook nee wilde zeggen, ik wilde niet alleen zijn want dan maakte ik mezelf alleen maar gek. "Wie ontloop je?" Vroeg Dean toen we door de stad liepen. "Zeg maar Jaden, hij weet niet dat ik terug ben en dat wil ik zo houden." Hij knikte.

"Ik zal maar niet vragen of het al weer uit is" Ik zuchtte. "Als je zo graag mijn instagram in de gaten hield, weet je het antwoord al" Hij knikte. "Hij is vervangen door een slang." Ik lachte.

"Je kan dus nog wel lachen" Ik rolde met mijn ogen. "En jij kan nog steeds een eikel zijn, sommige dingen veranderen ook nooit" Hij lachte.

"Stop en draai je met je rug naar het raam" Ik deed wat hij zei en keek hem verbaasd aan. "Je vriendje zit daar en kijkt ons op dit moment aan. Je rug zal hij niet herkennen." Ik slikte. "Hij is niet mijn vriendje"

"Laten we hier maar oversteken en dan snel uit zicht lopen." "Denk je dat hij me net al had gezien?" Hij schudde zijn hoofd. "Ik denk van niet" Dean draaide zich om en trok me aan mijn middel mee. "Er zijn meerdere blonde meisjes in New York, en hij weet ook wel dat je niet naar mij terug zou gaan" Ik knikte. "Zolang dat maar algemeen bekend is"

Toen we de hoek om waren sloeg ik zijn hand weg. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en zocht naar een foto van mij in LA. Just swimming with turtles right now, a totally normal day

Dean keek verbaasd op. "Je bent niet de enige die blijkbaar graag naar mijn Instagram kijkt. Dean begon te lachen.

We liepen een klein restaurantje in en gingen in de hoek zitten. Ik bestelde wat te drinken en te eten. "Eigenlijk is het wel fijn dat ik je nu zie, ik moet je iets vragen namelijk." Ik rolde met mijn ogen. 'Wat moet je" "Ik wordt voor de rechter geroepen, dat meisje dat toen dood is gegaan aan drugs, ze geven nu mij de schuld. Terwijl ik niet de enige was" Ik schudde mijn hoofd.

"Je hebt nog niks gevraagd, maar ik vertel je nu vast dat ik het niet ga doen. Ik kom geen rechtszaal in . Ik ga je niet meer helpen uit de problemen te komen. Vraag Damian maar"

Hij zuchtte "Die wil niets meer met me te maken hebben" Ik trok mijn wenkbrauwen op. "Hoe zou dat toch komen?" "Dit keer was het niet mijn schuld" Ik knikte. "Tuurlijk, maak dat maar iemand wijs die je niet kent"

"Hanna, ik weet dat ik een sukkel ben geweest..." Ik schudde mijn hoofd. "Als je me weer probeert terug te krijgen kan je het meteen vergeten want dan loop ik nu de deur uit" Ik wees met mijn vork naar zijn hoofd. "Nee, dat is het niet"

"Als het niet jou schuld was, van wie dan?" Hij haalde zijn schouders op. "Damian zei dat hij niks meer met drugs te maken wilde hebben en met mensen die met drugs te maken hadden." "Slimme jongen, kun je een voorbeeld aan nemen. Laat me raden, je bent niet gestopt en daarom wil hij niks meer met je te maken hebben?"

Hij knikte. "Dat is in mijn eigen toch je schuld. Want als jij nou voor één keer in je leven verstandig was en gewoon stopte met die onzin, en samen met je beste vriend verder ging, was je nu veel beter af. Dan werd je misschien nog een normale jongen"

Hij rolde met zijn ogen. "Ik meen het, Dean. Bij mij hoef je geen medelijden te zoeken. Je liet je vriendin al vallen voor die idiote drugs en nu zelfs je beste vriend. Jullie kennen elkaar al zo lang en je laat het allemaal vallen voor iets stoms"

Hij zuchtte. "Je hebt denk ik gelijk" "Wacht, wat zei je, ik kon je niet goed horen" Eigenwijs rolde hij met zijn ogen. Ergens snap ik wel dat ik het zo goed met dat ik het soms goed met hem kon vinden. We lijken wel op elkaar, alleen dan toch anders. We zijn beide eigenwijs. 

"Dean, laat Damian niet vallen. Hij was goed voor je" Hij haalde zijn schouders op. "Jij ook" "Was"

"Ik ga naar huis, wees voor één keer geen eigenwijze eikel en doe een keer iets wat goed voor je is. Je zit al in de problemen voor drugs, dus misschien is het maar beter dat je stopt." Ik zei niks meer en liep weg.

Ik kwam bij Tess haar huis aan en zag dat alles nog dicht was. Ik had geen sleutel, dus het enige wat ik kon doen is wachten tot ze terug kwamen...