My Brother's Best Friend 2

Hoofdstuk 17

"Klaar voor school?" Ik knikte. Ik was weer helemaal bijgekomen van mijn reis naar Afrika en het was tijd dat ik weer naar school moest. Ik trok mijn jurkje aan en nam voor de zekerheid een jasje mee, ook al was het hartje zomer in LA. 

Ik ontbeet samen met mijn ouders en ging met mijn auto naar school. Iedereen van de vriendengroep was er al en ik was natuurlijk te laat. Ik ging aan onze tafel zitten. "Hanna leeft ook nog, je bent denk ik ook een week in het totaal in Los Angeles geweest." Ik knikte. 

"Waar ben je allemaal geweest?" Vroeg Chantal, meisje uit mijn klas. "New York, Hawaii en Afrika" Haar mond viel open. "Wat?" Ik lachte. "Ik was toe aan wat avontuur" 

Ik liep samen met Wren naar onze wiskunde les. Onze leraar vond het nodig om meteen de eerste les van het schooljaar te beginnen met stof. Ik hoopte eigenlijk op een relaxte dag maar uiteindelijk zat ik lekker in de boeken gedoken bij wiskunde. 

De rest van de leraren deden wat over de vakantie vertellen, het programma voor dit jaar uitleggen en ons gewoon laten kletsen. 

Na school ging ik natuurlijk naar het strand om wat te surfen. De groep was vandaag groot en we hadden het echt super gezellig. Ik miste het zoutte water op mijn huis. Ik hield echt van de zee. 

We liepen de groep naderhand de stad in en gingen daar wat eten. 

Thuis lag wederom een nieuwe brief op me te wachten. 

Lieve Hanna. 

Ik was serieus zo bezorgd dat je iets was overkomen. Niet dat ik erachter was gekomen als Tess niet die groepschat had gemaakt en mij erin had gedaan... 

Ik was serieus bang dat er iets met je was overkomen en ik gaf eerlijk gezegd mezelf de schuld omdat ik er niet voor je was om je te beschermen. Natuurlijk verwachtte je ook niet van mij dat ik je zou komen beschermen als er iets was, maar ik zou mezelf echt kwalijk nemen als er iets was gebeurd, wat niet zou zijn gebeurd als we samen waren. 

Ik droomde dat je alleen ergens was en dat ik de enige was die je kon vinden. Dat je aanwijzingen had die alleen ik begreep en dat ik op de een of andere manier belangrijk zou zijn voor je. Dat je met me zou proberen te bereiken en dat ik dan je held zou worden.

Voor het eerst in een lange tijd werd ik wakker met een glimlach op mijn gezicht, jammer genoeg zal ik niet meer je held worden. Ik opende mijn ogen en ik realiseerde me dat ik nooit je held zou zijn. 

Tijdens ontbijt was ik alleen en moest ik denken aan een middag dat we beiden aan het leren waren voor de testen die eraan kwamen. Ik was al klaar en was aan het gamen, jij was aan het leren. Je benen lagen op mijn schoot. Jij zat met  je rug tegen de muur, die naast mijn bed, en ik hing tegen mijn bed gewoon. 

Je was druk aan het leren en ik was gewoon aan het gamen en het werkte gewoon. Mijn moeder kwam binnen en  had een glimlach op haar gezicht. Dat was denk ik de enige keer in een jaar tijd dat ik haar heb zien glimlachen. 

Ik moest denken aan dat het toen nog makkelijk was tussen ons en dat we samen alles konden doen zonder problemen. Ik mis die tijden. 

Mijn ouders hebben me echt een rottijd bezorgd, aangezien ik alleen was en ze alleen maar ruzie maakten. Mijn vader sloeg mijn moeder. Ik heb het je nooit durven te vertellen, bang dat jij me als mijn vader zou zien. Achteraf gezien zou je nooit zo over mij gedacht hebben als ik het je had verteld, maar toch was ik bang dat het zou gebeuren. Ik liet het bij ruzies. 

Mijn moeder had trouwens allang een affaire en mijn vader blijkbaar ook. Mijn moeder wist ik omdat ik haar een keer had betrapt op een avond toen ik eigenlijk niet thuis zou slapen. Ze lag half naakt op mijn bijlesdocent die ik toen had. Hij was 24. Mijn moeder en ik hebben daarna niet veel meer gepraat.

Ik voelde me alleen toen ik niemand had om er mee te praten. Ik wilde een hoop mensen het gewoon niet vertellen, aangezien het allemaal zwaar was en ik geen medelijden  hoefde.

Jij bent een van de weinige personen waar ik wel om geef. Eigenlijk onze vriendengroep. Meer niet. Ik ben je alleen wel kwijt en de vriendengroep raakt verwaarloosd aangezien we nu zo gesplitst over het land zitten en jij me niet meer wil spreken. 

Iedereen wil weten waarom ik het uit heb gemaakt, maar ik kan ze geen logisch antwoord geven want het klinkt allemaal niet logisch in mijn hoofd. Ik heb besloten om met een therapeut te gaan praten. Eigenlijk heb jij me indirect er toe aangezet. Jij was in een zwart gat na Dean en wist niet meer wat je moest doen zei je, je moest in therapie, en in de vakantie was alles weer goed voor je. Misschien is dat ook iets voor mij om te doen. 

Vanmorgen was mijn eerste afspraak met haar. We hadden het vooral over jou gehad, over mijn ouders, school en nog meer. Maar  vooral over jou. Ze vroeg waarom het uit was als ik nog zoveel van je hou, ik wist het niet. Ze zei dat we daar maar eens achter moesten  komen. Lieve Hanna, ik beloof je, als ik het antwoord weet, jij bent de eerste die ik het dan weer vertel.

Liefs Jaden. 

Ik zuchtte en deed de brief bij de andere. Ik was blij dat Jaden hulp zocht. Ik vind het jammer dat ik het niet was toen we nog samen waren, maar zo kan hij ook een nieuwe start maken. De nieuwe start waarvoor hij naar Washington was gegaan. 

Ik ga voorlopig geen antwoord sturen naar hem. Ik weet dat het hem misschien wel zou helpen als ik het deed, maar ik weet niet of het mij zou helpen als ik het deed. 

Ik besloot om mijn wiskunde huiswerk te maken en me even af te sluiten van hem, maar dat ging niet. Ik wilde bij Jaden zijn en het deed zo veel pijn. Maar ik moest eerst een antwoord op hem krijgen als ik antwoord ging geven op zijn brief. Ik wil eerst op het antwoord komen, over waarom het uit is.