My Brother's Best Friend 2

Hoofdstuk 16

Mijn ervaringen in Afrika waren te mooi om waar te zijn. Ik zit nu in het vliegtuig naar huis en ik mis het kleine dorpje nu al. We hadden een hele leuke groep om mee te werken. We waren in het begin met zijn twaalven. Er gingen een paar terug naar huis, enkele dagen na ik aan kwam, maar er kwamen ook weer nieuwe voor in de plaats.

Het dorpje had groot gebrek aan schoon drinkwater en had niks om onder te slapen. Ze hadden kleine hutjes, die lekten als het een keer regende en zelfs op instorten stonden. De eerste indruk die ik van het dorp kreeg was dat ze niks hadden, honger leden, vies water hadden en geen goed onderdak, laat staan onderwijs, en toch waren ze gelukkiger dan mensen in Los Angeles, die in grote huizen woonden. Ze waren gelukkiger dan ik zelf was met al mijn bezittingen.

De eerste dag was het heftigste door de enorme cultuurshock. Ik voelde me echt een verwend nest. De groep die samen met mij aankwam, drie mensen hadden veel minder last van waardoor ik me eigenlijk alleen maar vreselijker voelde.

Een van de drie had het al eerder gedaan en kende het dorp ook al. De twee andere jongens die mee waren, hadden thuis zelf niet veel, maar voelden zich heel rijk als ze hier waren. Ze hadden niet veel, maar wilde alles geven aan deze lieve mensen hier.

Ik voelde me meteen rot omdat ik het altijd verschrikkelijk goed had, met huismeisjes, portiers, chauffeurs, koks, bediendes, schoonmakers, geld, kleding. Het maakte me eigenlijk ook heel misselijk. Ik schepte nooit heel erg op over mijn spullen en stond soms wel bij stil dat andere minder hadden, zeker hier in Afrika. Maar als je hier zo bent kom je achter hele andere aspecten. Het was zo'n schok.

De tweede dag ging beter toen een klein meisje mijn kleine hutje in kwam gerend. Ze heette Mika en was een scheetje. Ze trok me mee en wees naar de opkomende zon. Ik keek niet naar de zon, ik keek naar het kleine meisje, we waren totale vreemden voor elkaar, maar toch trok ze me uit mijn hutje om me dit te laten zien.

Ze werd helemaal gelukkig van het opkomen van de zon. Ik kon niet anders dan glimlachen naar het meisje. Mika werd mijn kleine vriendinnetje de komende twee weken. In de ochtend, net na zonsopgang bouwden we aan gebouwen, van steen, die het weer wel kon houden. En in de middag was het te heet om te bouwen, dus speelden we spelletjes. Als het weer begon af te koelen gingen we weer bouwen aan de huizen. Als het helemaal donker was gingen we avondeten.

Het waren lange dagen en de eerste paar dagen hakte dat er zwaar op in, maar ik wilde het niet laten merken. Ik wist dat mensen me hier zagen als het meisje wat thuis zo veel had en niks kon. Ik wilde laten zien dat ik ook net zo goed kon helpen.

Mika maakte me iedere ochtend wakker om naar de zonsopgang te kijken. Ze glimlachte altijd naar me.

De zesde dag was het onweer. Er was één gebouw al bijna klaar, daar zaten we met zijn alle in. Enkele konden in hun hutje zitten, maar de meeste waren door het zware weer ingezakt.

Mika lag dicht tegen me aan. Ik merkte toen pas dat ze helemaal geen ouders had. Het bleek dat ze was gevonden tijdens het jagen. Ze was toen twee jaar oud. Een heel dorp, waar Mika woonde met haar ouders, was vernietigd door opgejaagde olifanten toen een groep trucs op de olifanten ging jagen. Mika was de steppe in gevlucht en had het overleefd.

Er waren zo meerdere kinderen die om verschillende redenen alleen waren. De dorpsoudsten was een oude man die iedere avond het eten uitdeelde. Ik had zo veel respect voor al deze mensen.

Ik had met een jongen van mijn groep samen een voetbaltoernooi georganiseerd tijdens de middag. Alle kinderen gingen met vol plezier meedoen. Uiteindelijk waren we met iedereen samen aan het voetballen. Ik heb genoten van die dag.

Tijdens het inpakken van mijn spullen pakte Mika mijn armbandje vast, om hem aan mij te geven. Ik schudde mijn hoofd en deed het om haar pols en glimlachte. "Dankje Hanna" Zei ze op haar beste Engels. Ik glimlachte en aaide haar over haar kroeshaartjes.

Ik scrolde door mijn foto's heen. Een lieve foto van mij en Mika zette ik als mijn nieuwe achtergrond. Toen ik verbonden was met het wifi was er wel een probleem. Mijn telefoon bleef maar trillen en trillen van alle berichten die die moest laden.

Ik was dus vergeten mijn vrienden te laten weten dat ik naar Afrika ging om daar mensen te helpen als vrijwilligerswerk. Ik opende mijn berichten en zag dat ik in een nieuwe groepschat was gezet door Tess.

Ik keek naar de mensen. Iedereen zat in de groep inclusief Sabrina, Patrick en Jaden. In een groepschat kon hij wel zien of ik iets las of niet, ook al had ik hem geblokkeerd. Ik opende de 2385 berichten die al in mijn inbox stonden.

Het ging er dus over of iemand wist waar ik was want ik had niemand iets meer laten weten na mijn aankomst. Iedereen was super bezorgd.

Ik leef gewoon: Hanna

Stuurde ik. Meteen kwamen er reacties. Onder andere van Tess die hem helemaal uitflipte. Waar was je godverdomme! : Tess

Ik was in Afrika, had geen tijd/bereik om jullie iets te laten weten, sorryyx: Hanna

Ik veranderde mijn profielfoto naar de foto van mij en Mika en zette mijn telefoon weer op stil. Ik sloot mijn ogen. Ik was zo moe. Omdat ik zo weinig had geslapen was ik echt moe maar ik had het in Afrika helemaal buiten gesloten en eindelijk gaf ik toe aan mijn vermoeidheid en viel ik vrijwel meteen in slaap.