Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 19

~Ρεβέκκα~

(16 χρονών)

Στο δωμάτιο μπαίνει ξαφνικά η μητέρα της Μαρκέλλα, κ. Βάνα. 

-Κορίτσια έχω ένα δυσάρεστο νέο για'σάς. Προηγουμένως μου είπατε πως η Ντελάνσυ σας οδήγησε σε λάθος πύλη. Το πρόβλημα είναι πως η πύλη ήταν η σωστή. Δυστυχώς για μας δεν υπάρχουν πολλές πύλες για να μην μας καταλάβουν. 

-Δηλαδή κάθε φορά σε εκείνη την πύλη θα πηγαίνουμε; Είναι η πιο κοντινή;

-Δυστυχώς ναι. Από εκεί θα πηγαίνετε στον παράδεισο και από εκεί θα έρχεστε εδώ. Τώρα θέλω να σας προειδοποιήσω για κάτι ακόμα. Όταν ξανανιώσετε το κάλεσμα της ζώνης μην αφεθείτε στον πόνο και σκεφτείτε ότι είναι για καλό. Έτσι ο πόνος θα υποχωρήσει, μας λέει χαμογελώντας. 

-Ευχαριστούμε...θεία; Ρωτάω με δισταγμό μα η κ.Βάνα μου χαμογελάει περισσότερο. Η Μαρκέλλα μένει απορημένη. Δεν γνωρίζει τίποτα. Έτσι τις χαιρετάω και αφήνω την κ.Βάνα να της εξηγήσει έτσι ακριβώς όπως έκανε και η μητέρα μου σε εμένα. 

Πίσω στο σπίτι μου οι φωνές κυριαρχούν. Η μητέρα μου μαλώνει πάλι με τον πατέρα μου. Προσπερνάω την κουζίνα όπου και βρίσκονται και πάω σχεδόν τρέχοντας στο δωμάτιο μου. Κλείνω την πόρτα απαλά και πάω στο παράθυρο μου. Ο ουρανός δείχνει ήρεμος με χιλιάδες αστέρια να τον στολίζουν. Τώρα ξέρω πως και γι'αυτά είναι υπεύθυνοι οι Άγγελοι. Ανυπομονώ να μάθω με ποιο στοιχείο της φύσης είμαι συνδεδεμένη. Με το νερό όπως η μητέρα μου ή με κάτι τελείως διαφορετικό; Για την ώρα δεν μπορώ να ξέρω. Αναρωτιέμαι τι να κάνουν τώρα οι Άγγελοι εκεί πάνω. Τώρα που το ξόρκι του χρόνου καταστράφηκε όλο και κάποιος θα έχει πάει στον Παράδεισο για να τον απολαύσει και το βράδυ. Η ιδέα καρφιτσώνεται τελείως ξαφνικά στο μυαλό μου. Να πάω να εξερευνήσω τον Παράδεισο είναι σίγουρα μια υπέροχη ιδέα. Και επικίνδυνη, έρχεται μια φωνή στο μυαλό μου αλλά την αγνοώ. Ξαναβάζω το μπουφάν μου έτοιμη να πάω στο Μπέβερλι Χιλς όπου βρίσκεται η πύλη. Δεν μπορώ όμως να βγω από την πόρτα γιατί η μητέρα μου δεν θα με αφήσει να φύγω σίγουρα. Έτσι τοποθετώντας μερικά μαξιλάρια στο κρεβάτι μου με μια κουβέρτα από πάνω για κάλυψη, θα πιστέψουν ότι κοιμάμαι, κλείνω το φως και ανοίγω το παράθυρο. Τα μάτια μου προσαρμόζονται τέλεια στο σκοτάδι, και άλλη ικανότητα των Αγγέλων. Κοιτάζω γύρω μου άλλη μια φορά και πηδάω από το παράθυρο. Η προσγείωσή μου μπορώ να πω πως ήταν αξιοπρεπής. Εκτός από το ότι σκίστηκε το τζιν μου με αποτέλεσμα μια μεγάλη πληγή. Δεν πειράζει. Είμαι σίγουρη πως στον Παράδεισο θα εξαφανιστεί. Προσπαθώ να προσανατολιστώ κατάλληλα ώστε να θυμηθώ από που ήρθαμε με την Μαρκέλλα, όταν μια φωνή με κάνει να παγώσω.