Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 5

~Ρεβέκκα~

(16 χρονών)

Μα τι μπορεί να έγινε; Κοιτάω δίπλα μου την Μαρκέλλα που με κοιτάει ανήσυχη. Κάτι περίεργο θα συμβεί, το αισθάνομαι. Τόσα περίεργα έγιναν σήμερα, γιατί χρειάζονται και άλλα; 

-Πάμε, μου λέει η Μαρκέλλα πιάνοντας μου το χέρι. Την ακολουθώ και σε λίγο έχουμε βγει από το σχολείο. Κατευθυνόμαστε σχεδόν τρέχοντας προς τα σπίτια μας. Προς μεγάλη μας έκπληξη οι μαμάδες μας βρίσκονται έξω από τα σπίτια μας, περιμένοντας μας. 

-Κορίτσια σας συνέβησαν περίεργα πράγματα σήμερα, σωστά; Αρχίζει να μιλάει η μαμά της Μαρκέλλας. Μένω κόκκαλο. Πού ξέρουν τι πάθαμε στο σχολείο; 

-Μαμά, τι συμβαίνει; Στρέφομαι στην μητέρα μου.

-Ρεβέκκα μου θες να μας εξηγήσεις τι έγινε σήμερα; Τι σου συνέβη εννοώ......μου λέει αγνοώντας την ερώτησή μου. Τώρα όλοι με κοιτάνε. Αποφασίζω να μιλήσω. Θα μπορούν να με βοηθήσουν. 

-Χμ, ζαλίστηκα, όλα γύρω μου σκοτείνιασαν και ξαφνικά βρέθηκα σε ένα άλλο μέρος. Ήσουν και εσύ Μαρκέλλα εκεί με.....φτερά. Λέω ξαναπαίζοντας στο μυαλό μου αυτήν την σκηνή. Η μαμά μου χαμογελάει και με κοιτάει ζεστά. Τώρα ήρθε η σειρά της μητέρας της Μαρκέλλας να μιλήσει:

-Και σε σένα κόρη μου τι συνέβη; 

Κοιτάω την Μαρκέλλα. Είναι και εκείνη τόσο απορημένη όσο και εγώ.

-Εμ, δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς. Ένιωσα σαν να εξαφανίζομαι και μετά ακολούθησε πόνος στην πλάτη μου, ακριβώς όπως πριν 3 χρόνια. Θυμάσαι μαμά; Λέει η Μαρκέλλα. Ώστε και αυτή είχε νιώσει τον ίδιο πόνο με μένα. Τι γίνεται εδώ; 

-Φυσικά και θυμάμαι, χαμογελάει. Κορίτσια παρατηρήσατε ότι όλα αυτά γίνονται μέρες με κόκκινο ουρανό; Λέει η μητέρα της Μαρκέλλας δείχνοντας τον ουρανό. Εγώ και η Μαρκέλλα κοιταζόμαστε περισσότερο μπερδεμένες από ποτέ. 

-Δεν είστε απλοί άνθρωποι, συνεχίζει η μαμά μου και αρχίζουμε να γελάμε απορημένες. 

-Ακολουθείστε μας, συνεχίζει η μαμά μου και ένα ελαφρύ αεράκι μας χτυπάει. Ύστερα από αυτό τα πόδια μας δεν ακουμπάνε πια έδαφος. Σίγουρα ονειρεύομαι. Πώς γίνεται να εξαφανιζόμαστε μέσα σε αέρα; Ξύπνα Ρεβέκκα, ξύπνα!