Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 34

~Μαρκέλλα~

(8 χρονών)

-Χαχαχα! Δεν θα με πιάσεις! Φωνάζω καθώς τρέχω ανάμεσα σε κάτι δέντρα. 

-Θα σε πιάσω! Φωνάζει ο Ντρου καθώς με κυνηγάει. Τρέχω γρήγορα για να μην με πιάσει. Παίζουμε κυνηγητό στο δάσος δίπλα από την παιδική χαρά. Ο Ντρου είναι ο καλύτερός μου φίλος, μετά από την Ρεβέκκα φυσικά. Είναι πολύ αστείος και μυστηριώδης. Έχει ένα μυστικό που δεν το ξέρει κανείς. Ένα σκοτεινό μυστικό το οποίο πεθαίνω να ανακαλύψω. Παρόλο που λένε ότι η περιέργεια σκότωσε την γάτα. Το ροζ μου φουστανάκι έχει λερωθεί από τις λάσπες και τα άσπρα παπουτσάκια μου έχουν γδαρθεί. Ξαφνικά σκοντάφτω στην ρίζα ενός δέντρου που έχει βγει από το εσωτερικό της γης στην επιφάνεια. Πέφτω κάτω στο γρασίδι γρατσουνώντας το γόνατά μου. Ο Ντρου έρχεται από πάνω μου και μου λέει γελώντας:

-Όποιος βιάζεται σκοντάφτει. 

Μου δίνει το χέρι του και εγώ το πιάνω. Σηκώνομαι και προς μεγάλη μου έκπληξη δεν κλαίω, όπως κάνω κάθε φορά που χτυπάω. Η παρουσία του Ντρου με κάνει να μην νιώθω τον πόνο από τα ματωμένα γόνατά μου. 

-Ίσως πρέπει να το πλύνεις αυτό. Μου λέει και προχωράμε μαζί σε ένα μικρό ρυάκι που περνάει από το δάσος. Ο Ντρου γεμίζει τις χούφτες του με νερό και το ρίχνει πάνω στα πληγωμένα μου γόνατα. Τότε νιώθω τον πόνο να διαπερνά όλο μου το σώμα. Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και παίρνω βαθιές ανάσες για να μπορέσω αντέξω τον πόνο. Ξαφνικά ο πόνος υποχωρεί. Η πληγή επουλώνεται σιγά-σιγά και τελικά δεν υπάρχει τίποτα στα γόνατά μου. Το δέρμα μου είναι λείο και απαλό σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Σαν να μην χτυπήσω ποτέ. Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου και λέω στον Ντρου:

-Πώς το έκανες αυτό;

-Ξέρεις λένε ότι αυτά τα νερά είναι μαγικά. Υπάρχει ένα παραμύθι γι'αυτό το δάσος και το ρυάκι. Μου απαντάει. 

-Πες το μου. Του λέω ικετευτικά και ακουμπάω την πλάτη μου σε ένα δέντρο. 

-Λοιπόν, μια φορά και έναν καιρό ζούσε σε αυτό το δάσος ένας άγγελος. Ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα, με μακρυά ξανθά μαλλιά σαν τα δικά σου, που τη λέγανε Σάρα. Ζούσε σε αυτό εδώ το δάσος και ήταν πολύ χαρούμενη και ευτυχισμένη. Μια μέρα γνώρισε έναν άγγελο με καστανά μαλλιά και γαλανά μάτια. Η ομορφιά του την μάγεψε και του πρότεινε να ζήσει μαζί της για πάντα, εδώ στο δάσος. Ο άγγελος χωρίς  δεύτερη σκέψη δέχτηκε αφού την αγαπούσε. Ζήσανε στο δάσος μαζί και ευτυχισμένοι με φίλους τους τα δέντρα και τα πουλιά. Όπως ξέρουμε όμως η ευτυχία δεν κρατάει για πολύ. Μια μέρα τον αγαπημένο της Σάρα τον απήγαγαν και τον σκότωσαν Σκοτεινοί Άγγελοι. Το λόγο δεν τον ξέρει κανείς. Από τότε δημιουργήθηκε η ομάδα των Αγγέλων του Παραδείσου. Υπήρχε μεγάλη έχθρα και μίσος μεταξύ των δύο ομάδων. Η Σάρα όμως δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς τον αγαπημένο της γι'αυτό πνίγηκε στα νερά αυτού του μικρού ποταμού για να βρει τον αγαπημένο της. Από τότε τα νερά έχουν μια μαγική ιδιότητα. Μου αφηγήται ο Ντρου και τον ακούω με προσοχή. 

-Ουάου! Τι ωραίο παραμύθι. Αναφωνώ. 

-Πιστεύεις στους Αγγέλους; Με ρωτάει ο Ντρου κοιτώντας με επίμονα μέσα στα μάτια. Γελάω στο άκουσμα της ερώτησης του και του λέω:

-Δεν ξέρω, μπορεί. Είναι μόνο μυθικά πλάσματα που υπάρχουν μόνο στα βιβλία. 

Η απογοήτευση καθρεφτίζεται στα μάτια του. Δεν είναι η πρώτη φορά που μας ρωτάνε για τους Αγγέλους τα αγόρια. Αλλά γιατί;