Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 8

~Μαρκέλλα~

(16 χρονών)

Δεν το πιστεύω ότι μόλις έγινε αυτό. Είναι όνειρο έτσι; Πότε υποτίθεται ότι πρέπει να ξυπνήσω. Μπαίνω στο σπίτι μου σαν να μην είναι δικό μου. Σαν να είμαι ξένη. Έρχεται και η Ρεβέκκα με τη μητέρα της και καθόμαστε στο σαλόνι. 

-Κοιτάξτε κορίτσια, το ξέρουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να το πιστέψετε ότι είστε άγγελοι αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτή είναι η αλήθεια. Λέει η μητέρα μου. Άρα είναι όντως αλήθεια; 

-Και για να μάθετε και άλλα πράγματα για τους Αγγέλους πρέπει να πάτε σχολείο και στον Παράδεισο. Εκεί θα είναι και άλλα παιδιά στην ηλικία σας που θα κάνουν μάθημα. Σαν το κανονικό σας σχολείο. Συνεχίζει η μητέρα της Ρεβέκκα. 

-Μα έχουμε εδώ το σχολείο μας. Εδώ είναι οι φίλοι μας. Λέει η Ρεβέκκα με παράπονο στη φωνή της. 

-Δεν χρειάζεται να χάσετε το σχολείο σας. Το πρωί θα πηγαίνετε εδώ σχολείο και το απόγευμα στον Παράδεισο. Λέει η μητέρα μου για να μας καθησυχάσει αλλά η Ρεβέκκα δεν είναι ακόμα ήσυχη. 

-Και ποτέ θα προλαβαίνουμε να κάνουμε τα μαθήματά μας; 

-Την ώρα που εσείς βρίσκεστε στον Παράδεισο εδώ πέρα η ώρα σταματάει. Όταν ήρθατε εδώ πέρα και πήγαμε στον Παράδεισο ήταν 9:00. Κοιτάξτε τι ώρα είναι τώρα! Λέει η μητέρα της Ρεβέκκα και μας δείχνει το ψηφιακό ρολόι που βρίσκεται πάνω στο κομοδίνο. Η ώρα είναι.....9:00. Είναι αλήθεια! Η ώρα σταματάει. Είναι απίστευτο! Νομίζω πως και η Ρεβέκκα είναι έκπληκτη βλέποντας την έκφραση του προσώπου της. Εγώ πιστεύω πως θα είναι διασκεδαστικό αυτό αλλά γιατί η Ρεβέκκα το έχει πάρει τόσο βαριά; Τέλος πάντων, η Ρεβέκκα και η μητέρα της φεύγουν και εγώ πάω στο δωμάτιό μου για να κάνω τα μαθήματα μου. Το σχολείο στον Παράδεισο ανοίγει από αύριο για αυτό θα πάω με τη Ρεβέκκα μετά το σχολείο. Έχω λίγο άγχος για αύριο. Δεν ξέρω το λόγο όμως. Και αν πάθω κάτι στις αποστολές που θα μας αναθέτουν; Και αν τα παιδιά εκεί πέρα δεν με συμπαθήσουν; Και αν.....με την απορία με πιάνει ο ύπνος. 

-Μαρκέλλα, ξύπνα. Ακούω τη φωνή της μητέρας μου. Ανοίγω τα μάτια μου και το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο ρολόι του τοίχου. Πρέπει να ετοιμαστώ για το σχολείο μου. Ακούω γαβγίσματα και τότε εμφανίζεται το γλυκό σκυλάκι μου, ο Μπούμπι, στην πόρτα του δωματίου μου. Τον παίρνω αγκαλιά και αυτό παίζει στα χέρια μου. Το αγαπάω τόσο πολύ! Δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου πως ήταν πριν τον αποκτήσω. Τον αφήνω κάτω και ετοιμάζομαι για το σχολείο μου. Βάζω μία άσπρη, αμάνικη μπλούζα που έχει πάνω της έναν σταυρό, ένα σκισμένο τζιν και το μαύρο τζάκετ από πάνω. Χτενίζω τα μαλλιά μου και τα αφήνω στο φυσικό τους βάζοντας μία καφέ κορδέλα. Βάζω λίγο eye-liner και μολύβι και τα παπούτσια μου και είμαι έτοιμη. Παίρνω την τσάντα μου, το κινητό μου και τα κλειδιά μου και κατεβαίνω κάτω. Τρώω το καθημερινό μου πρωινό και χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγω την πόρτα και όπως πάντα είναι η Ρεβέκκα. Φαίνεται, παράξενα, λαμπερή και χαρούμενη. Προχωράμε προς το σχολείο και όλα φαίνονται κανονικά και συνηθισμένα. Η σχολική μέρα περνάει γρήγορα και έρχεται η ώρα για να πάω στο καινούργιο μου σχολείο. Περιμένω τη Ρεβέκκα στην εξώπορτα του σχολείου για να πάμε μαζί. Αν και δεν ξέρω το τρόπο. Την εντοπίζω στην αυλή να έρχεται προς το μέρος μου. Φτάνει μπροστά μου, μου χαμογελάει, της χαμογελάω και φεύγουμε για το καινούργιο μας σχολείο. 

Στη φωτογραφεία είναι τα ρούχα της Μαρκέλλα.