Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 31

~Ρεβέκκα~

(16 χρονών)

Η Μαρκέλλα έφυγε αφήνοντας με μόνη. Δεν πειράζει. Πρέπει οπωσδήποτε να βρω τον Ντέρεκ για να πάρω τις απαντήσεις που χρειάζομαι. Τον ψάχνω μέσα στο πλήθος που έχει αρχίσει να φεύγει μιας που η Επίδειξη τελείωσε. Εντοπίζω τον Ντέρεκ σε μια γωνία και σπεύδω προς το μέρος του. Με το που με αντιλαμβάνεται μου λέει:

-Είχαμε πει να μιλήσουμε και με έστησες. 

Η απογοήτευση καθρεφτίζεται στο πρόσωπό του. Με εξοργίζει.

-Έπαιξες με το μυαλό μου. Διέγραψες κομμάτια από την μνήμη μου, του φωνάζω ξεσπώντας πάνω του. Κατεβάζει το κεφάλι. Η ελπίδα που είχα να μου έλεγε ψέμματα ο Τάιλερ εξαφανίστηκε με την αντίδρασή του. 

-Συγγνώμη. Μόνο να σε προστατεύσω ήθελα, αλήθεια, πίστεψέ με, η φωνή του ακούγεται ικετευτική. 

-Δεν σε καταλαβαίνω. Θέλω πίσω όλη τη μνήμη του τώρα! Του φωνάζω οργισμένη. Με πλησιάζει τόσο που βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής. 

-Εντάξει. Εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω σ'αυτό όπως και κανένας άλλος παρά μόνο ο Τάιλερ, μου ψιθυρίζει. Τα μάτια του του κλείνουν για μια στιγμή και όταν ξανανοίγουν η θλίψη φαίνεται μέσα τους. Πιάνει τις παλάμες μου και τις κλείνει με τις δικές του. Κοιτάζοντας με βαθιά στα μάτια μου λέει:

-Θέλω μόνο να σε προστατεύσω. Δεν έχεις ιδέα πόσο σε αγαπάω, μου λέει. 

-Όντως ο Τάιλερ ήταν παιδικός μου έρωτας; Η ερώτηση βγαίνει απροειδοποίητα από το στόμα μου. Με κοιτάει πληγωμένος και αφήνει τα χέρια μου. Το βλέμμα του σκοτεινιάζει και στρέφεται αλλού. 

-Ναι αλήθεια είναι. 

Και σε κλάσματα του δευτερολέπτου έχει αρχίσει να πετάει μακριά μου. Με γοργά βήματα κατευθύνομαι προς το διαχωριστικό να δω τον Τάιλερ. Η δικαιολογία που δίνω στον εαυτό μου είναι ότι πάω να τον βρω μόνο και μόνο για να επαναφέρω την μνήμη μου αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω πόσο πεθαίνω να τον δω. Φτάνοντας στο διαχωριστικό η απογοήτευση με κυριεύει. Ο Τάιλερ δεν είναι πουθενά. Ξαπλώνω σ'ένα δέντρο για να τον περιμένω. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάω να τον ψάξω στον δικό του κόσμο. Είναι επικίνδυνα, τώρα το καταλαβαίνω. Η νύχτα γύρω μου με έχει κυριεύσει. Είναι πολύ όμορφα νύχτα στον Παράδεισο. Στο μυαλό μου έρχεται η πρώτη μέρα που είχα δει τον Τάιλερ. Τότε που η Μαρκέλλα αναγκάστηκε να μας κάνει αόρατες για να μην μας δουν. Τώρα που το σκέφτομαι εκείνη δεν ήταν η πρώτη μέρα που τον είδα. Τον γνώριζα 8 χρόνια πριν. Και όπως υποστηρίζουν ο Ντέρεκ και ο ίδιος ήταν ο παιδικός μου έρωτας. Πρέπει να τα θυμηθώ όλα. Θέλω να θυμάμαι. Μ'αυτές τις σκέψεις τα βλέφαρά μου κλείνουν κουρασμένα.