Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 44

~Ρεβέκκα~

(8 χρονών)

Είμαι γι'άλλη μια φορά με αυτό το αγοράκι στην παραλία. Δυστυχώς η μαμά μου δεν δείχνει πια ιδιαίτερη συμπάθεια για τον μεγαλύτερο φίλο μου και έτσι αναγκάζομαι να βγαίνω μαζί του στα κρυφά. Περίεργο έτσι; Όμως μου αρέσει πολύ ο Τάιλερ, τον αγαπάω πολύ. 

-Ρεβέκκα σε λίγη ώρα θα φύγω, μου λέει καθώς μαζεύουμε κοχύλια. 

-Θα πας πάλι στο  εξοχικό του παππού σου; Τον ρωτάω ανήξερη για το τι με περιμένει. 

-Θα πάω κάπου πολύ μακριά και δεν θα ξαναγυρίσω, μου λέει και σταματάει να μαζεύει κοχύλια. Εγώ συνεχίζω ακάθεκτη. Σιγά μην τον πιστέψω. Ο Τάιλερ κάνει τέτοιες πλάκες κάθε μέρα. Ο Τάιλερ φαίνεται να νευριάζει και τραβάει λίγο την άκρη της φούστας μου. 

-Δεν σε πιστεύω, του λέω.

-Τότε φεύγω, μου λέει σοβαρά και κάνει να φύγει. Πρώτη φορά τον βλέπω τόσο σοβαρό. Το πρόσωπο του με φοβίζει λίγο. 

-Που θα πας; Τον ρωτάω σφίγγοντας τα χέρια μου σε γροθιές. 

-Σ'ένα παράλληλο σύμπαν, μου λέει και γελάω. Το ήξερα ότι κάνει πλάκα.

-Μην γελάς αλήθεια λέω, σοβαρεύει ξανά. 

-Και γιατί θα πας εκεί; Ρωτάω προσπαθώντας να κρύψω το γέλιο μου. 

-Γιατί αποφάσισα να γίνω Άγγελος με μαύρα φτερά, δηλαδή Σκοτεινός και οι Σκοτεινοί δεν μπορούν να έρχονται στον κόσμο των ανθρώπων, μου λέει. Πάντα μου άρεσαν οι περίεργες ιστορίες που μου λέει, αν και φυσικά και είναι ψεύτικες. Αυτός και ο αδερφός του ο Ντέρεκ λένε ότι είναι Άγγελοι, έχουν πολύ πλούσια φαντασία. Μια φορά μάλιστα ο Ντέρεκ μου χε πει ότι είμαι και εγώ Άγγελος. 

-Ακόμα να με πιστέψεις; Κάναμε παρέα εφτά μήνες και ακόμα να καταλάβεις πότε αστειεύομαι και πότε σοβαρολογώ; Με ρωτάει και φαίνεται θιγμένος. Η αλήθεια είναι το αρχίζω να τον πιστεύω. Όχι ότι είναι Άγγελος φυσικά,  αλλά ότι θα φύγει. 

-Σε πιστεύω, του λέω και κάθομαι κάτω στην υγρή άμμο. Αμέσως μικρά κυματάκια αρχίζουν να αγκαλιάζουν τα πόδια μου. Μετά από λίγο ο Τάιλερ κάθεται δίπλα μου. Δεν μιλάει για λίγο και ύστερα μου λέει:

-Θα ξαναβρεθούμε Ρεβέκκα. Το ξέρω αυτό, μην στεναχωριέσαι, μου λέει και πιάνει το χέρι μου. Και έτσι ξαφνικά αρχίζω να κλαίω. Αυτό μπορεί να τον σταματήσει από το να φύγει. Με παίρνει αγκαλιά. Ξαπλώνω πάνω του, όπως έχω κάνει αμέτρητες φορές. Ο Τάιλερ σκουπίζει τα δάκρυα μου και μου χαμογελάει.

-Θα ξαναβρεθούμε, μου λέει. 

-Τάιλερ, είσαι όντως Άγγελος και είμαι και εγώ; 

-Ναι, μου λέει αλλά για άλλη μια φορά δεν τον πίστεψα. Μετά από λίγη ώρα σηκώνεται. 

-Πήγαινε σπίτι σου. Εγώ πρέπει να φύγω, μου λέει. Με μια τελευταία αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο ο άγγελος μου εξαφανίζεται.