Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 23

~Ρεβέκκα~

(16 χρονών)

-Μα καλά τι δουλειά έχει ο Τσάντλερ εδώ; Πας καλά Μαρκέλλα; Θα αποκαλύψει το μυστικό μας, φωνάζω στην φίλη μου καθώς έχουμε πάει στις τουαλέτες, ώστε να μην μας ακούει κανείς. 

-Έχεις δίκιο. Έπρεπε να προσέξω περισσότερο. Αλλά ξέρω ότι δεν θα πει τίποτα και σε κανέναν. Είμαι σίγουρη Ρεβέκκα, μου λέει φανερά ένοχη. 

-Το καλό που του θέλω, λέω νευριασμένη και βγαίνω από την τουαλέτα. Ο θυμός μέσα μου προκαλεί να ξεσπάσει. Εκτός του Τσάντλερ θυμώνω με τον εαυτό μου. Θυμώνω που σκέφτομαι αυτόν τον Τάιλερ, που ούτε καν τον ξέρω και που ανήκει στους Σκοτεινούς. Γιατί αυτά τα μελί, απόκοσμα μάτια του μου προκαλούν τέτοια ταραχή; Γιατί θέλω τόσο να τον ξαναδώ; Σχεδόν ασυναίσθητα βγαίνω από το σχολείο. Για κακή μου τύχη στην αυλή συναντώ τον Ντέρεκ. Είπα για κακή μου τύχη; Εξαφανίστηκαν τα συναισθήματα μου για τον Ντέρεκ τόσο απλά; Προς μεγάλη μου έκπληξη δεν μου μιλάει και παρά μόνο με κοιτάει αλλά με...θυμό; Μα καλά τι του έκανα; Αποφασίζω να το ψάξω αργότερα γιατί έχω άλλα σχέδια για τώρα. Θα πάω ξανά στο δάσος που ζουν οι Σκοτεινοί. Χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω δεν νιώθω πια φόβο. Δεν ξέρω γιατί αλλά θέλω οπωσδήποτε να δω τον Τάιλερ. Την στιγμή που πάω να βγω από την πύλη του Σχολείου ένα χέρι με σταματάει. 

-Πού νομίζεις ότι πας; Αντικρίζω τον Ντέρεκ να μου λέει. Τα λαμπερά πράσινα μάτια του έχουν σκοτεινιάσει δείχνοντας το πρόσωπο του πιο ώριμο. Με κοιτάζει με τέτοια αυστηρότητα που προς στιγμήν μου θυμίζει τον πατέρα μου. 

-Δεν νιώθω πολύ καλά. Λέω να πάω μια βόλτα, λέω ψέματα. Το πρόσωπο του Ντέρεκ μαλακώνει και τώρα με κοιτάζει με την ανησυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. 

-Πήρες άδεια; Με ρωτάει. 

-Όχι.

-Γύρνα αμέσως μόλις τελειώσει το διάλειμμα, σταματάει για να κοιτάξει το ρολόι του, δηλαδή σε περίπου 10 λεπτά, συνεχίζει και απομακρύνεται. 

-Και Ρεβέκκα! Μου φωνάζει ξαφνικά. 

-Ναι; Γυρνάω να τον κοιτάξω. Μοιάζει πολύ λυπημένος και δεν καταλαβαίνω το γιατί. 

-Τίποτα.... μου λέει και φεύγει. Περίεργο. Δεν έχω χρόνο γι'αυτό όμως τώρα. Έχω μόνο 10 λεπτά διαθέσιμα. Σχεδόν τρέχοντας φτάνω στο τεράστιο διάφανο διαχωριστικό. Διστάζω λίγο να περάσω. Κοιτάω μέσα του και αντικρίζω το απέραντο πυκνό, σκοτεινό δάσος. Είναι σκοτεινό ακόμα και τη μέρα λοιπόν. Δεν ξέρω αν πρέπει να περάσω. Γιατί θέλω να δω τόσο πολύ κάποιον που δεν ξέρω καν; Γιατί νιώθω όμως ότι τον ξέρω; Μα δεν γίνεται κάπου τον ξέρω. Κοιτάω πίσω μου. Ο Ντέρεκ με ακολούθησε λοιπόν. Χωρίς δεύτερη σκέψη περνάω μέσα από το διαχωριστικό. 

-Ρεβέκκα όχι! Ακούω από κάπου μακριά πια τον Ντέρεκ να φωνάζει. Τον βλέπω να περνάει και αυτός το διαχωριστικό. Αρχίζω να τρέχω για να του ξεφύγω. Αν με πιάσει ο Ντέρεκ θα με γυρίσει πίσω στο σχολείο πριν προλάβω να βρω τον Τάιλερ. Πρέπει όμως να προσέχω να μην δω κάποιον άλλον Σκοτεινό. Δυστυχώς δεν έχω την ικανότητα να γίνομαι αόρατη όπως η Μαρκέλλα αλλά να βλέπω οράματα. Μα ναι! Το όραμα που είχα δει! Ο Ντέρεκ μίλαγε για κάποιον Σκοτεινό! Ο Ντέρεκ μίλαγε για τον Τάιλερ..

-Ρεβέκκα σε παρακαλώ σταμάτα! Ακούω τον λαχανιασμένο πια Ντέρεκ πίσω μου. Τον λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να τα παρατήσω τώρα. 

-Μην με αναγκάσεις να σου ασκήσω μαγεία, με προειδοποιεί. Δεν τον ακούω αλλά ξαφνικά πέφτω πάνω σε κάποιον. Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω τον Ντρου, εκείνον τον φίλο του Τάιλερ. Κοκαλώνω και νιώθω να τρέμω από φόβο. Ο Ντέρεκ από πίσω μου έχει σταματήσει να τρέχει και προετοιμάζεται για κάτι. 

-Βρε, βρε, βρε. Η καινούργια Διάδοχος, μου λέει ο Ντρου με ένα χαιρέκακο χαμόγελο και με αναγκάζει  να κοιτάξω μέσα στα κατάμαυρα μάτια του. Νιώθω να ζαλίζομαι και πέφτω στο πάτωμα αποπροσανατολισμένη. Αυτή είναι η δικιά του ικανότητα λοιπόν. Αφήνοντας με έτσι πηγαίνει προς τον Ντέρεκ που κοιτάζει άναυδος. Δεν φαίνεται φοβισμένος όμως. Φαίνεται να εστιάζει κάπου και αμέσως καταλαβαίνω. Νερό βγαίνω από τα χέρια του κατευθείαν πάνω στον Ντρου. Ώστε με αυτό το στοιχείο είναι συνδεδεμένος. Σαν τη Μαρκέλλα. Ο Ντρου όμως είναι γρήγορος και του ανταποδίδει το χτύπημα με φωτιά. Το θέαμα είναι τρομαχτικό. Εγώ φταίω για όλο αυτό. Ο Ντέρεκ κινδυνεύει. Πρέπει να κάνω κάτι. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να επικεντρωθώ στο δικό μου στοιχείο. Δεν ξέρω πως αλλά συγκεντρώνω όση δύναμη διαθέτω και επικαλούμαι τον αέρα. Τον νιώθω να ρέει μέσα μου και απλώνω τα χέρια μου πάνω στον Ντρου. Ο αέρας βγαίνει ορμητικά από τα χέρια μου και ρίχνει τον Ντρου πάνω σ'ένα δέντρο. 

-Πάμε,  μου φωνάζει ο Ντέρεκ έκπληκτος από αυτό που έκανα. Με παίρνει στην αγκαλιά του γρήγορα και πετάει με υπερβολική ταχύτητα. Ο Ντρου πίσω μας έχει μείνει άναυδος και σταματάει να μας επιτίθεται. Όμως άλλοι Σκοτεινοί επιλέγουν να μας κυνηγήσουν. Κοιτάω άλλη μια φορά πίσω μου και αντικρίζω επιτέλους τον Τάιλερ. Με κοιτάει για λίγο και ύστερα στρέφεται στον φίλο του. 

-Σταματήστε! Φωνάζει στους υπόλοιπους και όλοι τον υπακούν. Ασφαλείς πια εγώ και ο Ντέρεκ περνάμε στην ασφαλή περιοχή όπου και κλείνω τα μάτια μου εξαντλημένη.