Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 18

~Μαρκέλλα~

(16 χρονών)

Πού είναι τόση ώρα η Ρεβέκκα; Αναρωτιέμαι τι να της λέει τόση ώρα η μητέρα της. Ξαφνικά μπαίνει στο δωμάτιο η Ρεβέκκα με ένα χαμόγελο ως τ'αυτιά. Τι έγινε;

-Ρεβέκκα είσαι καλά; 

-Ναι γιατί; Με ρωτάει και συνεχίζει να χαμογελάει. 

-Επειδή έχεις ένα ανατριχιαστικό χαμόγελο στα χείλη σου.

-Είμαι πολύ χαρούμενη Μαρκέλλα. Μου λέει περπατώντας προς το μέρος μου. Κάθεται στο διπλανό κρεβάτι και με κοιτάζει γεμάτη χαρά. 

-Λοιπόν; Τι έγινε; Την ρωτάω αφού δεν μιλάει. 

-Αφού μίλησα με τη μητέρα μου ήρθε ο Ντέρεκ. Μιλήσαμε και μετά μου είπε να ανέβω στην πλάτη του. Ανέβηκα και πετούσαμε πάνω από το σχολείο. Ήταν φανταστικά! Μου λέει η Ρεβέκκα και οι ανταύγειες της λάμπουν υπερβολικά. Είναι τρελά ερωτευμένη. 

-Καλύτερα να πάμε σπίτι μας. Της λέω. 

-Πρέπει να βρούμε την Ντελάνσυ. Αυτή θα μας οδηγήσει στην πύλη για τον πραγματικό κόσμο. Λέει η Ρεβέκκα και σηκώνομαι από το κρεβάτι μου. Φεύγουμε από το νοσοκομείο και ευτυχώς βρίσκουμε γρήγορα την Ντελάνσυ. 

-Γεια σου Ντελάνσυ. Λέει η Ρεβέκκα. 

-Γεια σας κορίτσια. Συγγνώμη που δεν ήρθα στο νοσοκομείο αλλά δεν πρόλαβα. Λέει η Ντελάνσυ και φτερουγίζει προς τη μεριά μας. 

-Δεν πειράζει. Λέω εγώ χαμογελώντας της. Χρειαζόμαστε τη βοήθειά σου. Συνεχίζω. 

-Πείτε μου.

-Θέλουμε να μας οδηγήσεις στην σωστή πύλη για να γυρίσουμε στον κόσμο μας, Της λέει η Ρεβέκκα. 

-Ναι, βέβαια. Ακολουθήστε με. Λέει η Ντελάνσυ και αρχίζει να πετάει. Εμείς την ακολουθούμε περπατώντας μιας που δεν μπορούμε να πετάξουμε. Απομακρυνόμαστε λίγο από το σχολείο και φτάνουμε σε ένα μέρος που δεν υπάρχει τίποτα. Παρά μόνο ένα δέντρο. 

-Ντελάνσυ, σίγουρα είμαστε στο σωστό μέρος; Ρωτάω εγώ. 

-Ναι. Λέει η Ντελάνσυ και πηγαίνει πίσω από το δέντρο. Πάω εγώ από πίσω και ακολουθεί και η Ρεβέκκα. Πίσω από το δέντρο υπάρχει μία πύλη. 

-Μπείτε μέσα και θα βρεθείτε στον φυσιολογικό κόσμο. Λέει η Ντελάνσυ. 

-Ευχαριστούμε Ντελάνσυ. Λέει η Ρεβέκκα και μπαίνει πρώτη στην πύλη.