Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 21

~Ρεβέκκα~

(16 χρονών)

Γυρνάω σπίτι μου βαριεστημένη. Σήμερα ήταν μακράν η πιο ανιαρή και βαρετή μέρα του σχολείου. Τώρα πια τον βαριέμαι τον φυσιολογικό κόσμο είναι η αλήθεια. Ειδικά σήμερα που έλειπε και η Μαρκέλλα. Τώρα πια ζω για να πηγαίνω στον Παράδεισο. Κοιτάω το ρολόι μου. Η ώρα είναι τρεις. Σε μία ώρα πρέπει να βρίσκομαι στον Παράδεισο γιατί αρχίζει το Σχολείο των Αγγέλων. Χαίρομαι γι'αυτό. Θέλω να δω πώς είναι η Μαρκέλλα. Να δω τον Ντέρεκ. Μακάρι να έβλεπα και εκείνον τον Τάιλερ. Αυτή η σκέψη μπαίνει απροειδοποίητα στο μυαλό μου. Την διώχνω με θυμό. Τι δουλειά έχει ένας Σκοτεινός στο μυαλό μου; Ευτυχώς φτάνω σπίτι μου και απελευθερώνομαι από τις δυσάρεστες σκέψεις μου. 

-Άργησες! Ο μπαμπάς μου με υποδέχεται ως συνήθως.  

-Ούτε λίγο, τον αποπαίρνει η μητέρα μου και εμφανίζεται χαμογελώντας. 

-Γεια σου Ρεβέκκα, έρχεται και η αδερφή μου η Βίβιαν. Κρίμα που δεν είναι και αυτή Άγγελος. Θα μ'άρεσε να μοιραζόμαστε αυτό το μυστικό. Ακόμα να καταλάβω γιατί όμως είμαι εγώ Άγγελος και όχι αυτή. Σημειώνω να ρωτήσω τη μαμά μου μετά. 

-Γεια σε όλους, λέω κατευθυνόμενη στο δωμάτιό μου. Η Βίβιαν με ακολουθεί. Κάθομαι στο κρεβάτι και ακολουθεί το παράδειγμά μου. 

-Πού πας κάθε μέρα κατά τις τέσσερις; Αργείς να γυρίσεις και η μαμά δεν σου λέει τίποτα. Αυτό είναι περίεργο, μου λέει έξυπνα η Βίβιαν. Ξεροκαταπίνω. Τι να πω τώρα; 

- Εεε...με τη Μαρκέλλα είμαι. Πάω φροντιστήριο. Η μαμά με έγραψε, της λέω το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. 

-Επιτέλους! Αποφάσισες να γραφτείς σε σχολικό φροντιστήριο μπας και ανεβάσεις καθόλου τους βαθμούς σου ε; Με πιστεύει κατευθείαν η Βίβιαν. Της χαρίζω μια γκριμάτσα και περιμένω την επόμενη ερώτησή της. 

-Και ο μπαμπάς γιατί δεν το ξέρει; Με ρωτάει καχύποπτα. 

-Αποφασίσαμε αν του το κρύψουμε γιατί ξέρεις πώς κάνει με τα οικονομικά μας, απαντάω προσπαθώντας να κρύψω το ψέμα. Πολλά ψέματα αναγκάζομαι και λέω τελευταία.

-Καλά κάνατε, μου λέει και ξαπλώνει στο κρεβάτι. Την κοιτάω έτσι χαλαρή που δείχνει. Που να'ξερε ότι ο κόσμος μπορεί να καταστραφεί στη στιγμή. 

-Με τον Μπο πώς τα πάτε; Της λέω αναφερόμενη στο-εδώ και 2 χρόνια- αγόρι της. 

-Μια χαρά. Εσύ κανά αγοράκι; 

Οι σκέψεις μου κατευθύνονται στον Ντέρεκ. Ο Τάιλερ προσπαθεί να τρυπώσει στο μυαλό μου αλλά τον διώχνω ανήσυχη. Επιστρέφω στον Ντέρεκ. 

-Ναι...., λέω τελικά. Το ενδιαφέρον της Βίβιαν ξαφνικά φουντώνει. 

-Όπα, όπα για πες μικρή, μου λέει μ'ένα πονηρό χαμόγελο.

-Τον λένε Ντέρεκ. Έχει καταπράσινα μάτια και δείχνει να ενδιαφέρεται. Μάλιστα μου έμαθε να πε...,σταματάω, παραλίγο να μου ξεφύγει. 

-Να παίζω μπάλα, της λέω και νιώθω τον ιδρώτα να στάζει στο μέτωπό μου. 

-Τι ρομαντικό...., με ειρωνεύεται, Λοιπόν ότι θες ρώτα. Πρέπει να διαβάσω για το πανεπιστήμιο. Τα λέμε, λέει και πειράζοντας μου τα μαλλιά φεύγει. Καιρό είχα να μιλήσω έτσι ανέμελα από τότε που έμαθα για την φύση μου. Ξαφνικά η ώρα με κάνει να σηκωθώ και να φύγω για την πύλη του Μπέβερλι Χιλς. Χωρίς την Μαρκέλλα όμως φοβάμαι να κυκλοφορώ στου-ξένους για'μένα- δρόμους. Παρόλα αυτά προχωράω βιαστικά θέλοντας να πάω γρήγορα στον Παράδεισο. Έχοντας φτάσει στην πύλη κοιτάω προσεκτικά και μπαίνω μέσα. Προσγειώνομαι στον Παράδεισο και ως συνήθως τα ρούχα μου αλλάζουν. Νιώθω τα φτερά να ξετυλίγονται στην πλάτη μου και να με παρακινούν να τα δοκιμάσω. Όχι ακόμα...Κοιτάω δεξιά μου όπου βρίσκονται τα σπίτια των Καλών Αγγέλων και αν τα ακολουθήσεις φτάνεις στο Σχολείο των Αγγέλων. Αριστερά βρίσκεται το πυκνό δάσος που παραβήκαμε χτες εγώ και η Μαρκέλλα. Τώρα όμως παρατηρώ κάτι που χτες μου είχε διαφύγει έτσι θαμπωμένη που ήμουν από τη μαγεία της νύχτας. Από ψηλά μέχρι κάτω στο έδαφος υπάρχει ένα τεράστιο διάφανο διαχωριστικό σαν πέπλο που χωρίζει το πυκνό δάσος από εμάς. Προφανώς και υπάρχει για να μην μπορούν οι Σκοτεινοί να περάσουν στον δικό μας τόπο. Όμως εμείς είμαστε ελεύθεροι να περάσουμε στο δικό τους. Μεγάλο πλεονέκτημα αυτό. Ξαφνικά καθώς περιεργάζομαι αυτό το μεγάλο πέπλο τα μάτια μου συναντούν για δεύτερη φορά τα μελιά μάτια αυτού του Σκοτεινού, του Τάιλερ. Μόνο που αυτή τη φορά δεν κοιτάζουν στο κενό, αλλά αντίθετα εστιάζουν αποκλειστικά πάνω μου.  

Στη φωτογραφεία είναι ο Τάιλερ.